Κανένας άνθρωπος δεν είχε πιο βαθιά, πιο παθιασμένη ανάγκη για ανεξαρτησία απ' όσο αυτός. Στα νεανικά του χρόνια, όταν ήταν ακόμα φτωχός και πάσχιζε να κερδίσει το ψωμί του, προτιμούσε να πεινάει παρά να κυκλοφορεί με κουρελιασμένα ρούχα, μόνο και μόνο για να διασώσει ένα μικρό κομμάτι ανεξαρτησίας. Ποτέ δεν πουλήθηκε για το χρήμα και την καλοπέραση, ούτε στις γυναίκες ούτε στους ισχυρούς, και είχε απορρίψει και αποκρούσει εκατό φορές αυτό που στα μάτια του κόσμου θα ήταν γι' αυτόν προνόμιο και τύχη, μόνο και μόνο για να διατηρήσει την ελευθερία του. Καμία ιδέα δεν του ήταν πιο μισητή και πιο αποκρουστική από το να αναγκαστεί να εξασκήσει τα καθήκοντα του δημοσίου υπαλλήλου, να τηρήσει τον καταμερισμό της ημέρας και του χρόνου και να υπακούσει σε άλλους. Ένα γραφείο, μια γραμματεία, μια δημόσια υπηρεσία, του ήταν τόσο μισητά όσο ο θάνατος, και το φρικτότερο που θα μπορούσε να ονειρευτεί ήταν η φυλακή ενός στρατώνα. όλες αυτές τις καταστάσεις ήξερε να τις αποφεύγει, συχνά όμως με μεγάλες θυσίες. Εδώ βρισκόταν η δύναμη και η αρετή του, εδώ ήταν άκαμπτος και αδιάφθορος, ο χαρακτήρας του ήταν σταθερός και ευθύς. Μ' αυτήν την αρετή όμως είχαν στενή σχέση ο πόνος και η μοίρα του. Συνέβαινε και σ' εκείνον ό,τι συμβαίνει σε όλους: Ό,τι αναζητούσε και επεδίωκε επίμονα από τη βαθύτερη παρόρμηση της ύπαρξής του το αποκτούσε, αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι είναι ωφέλιμο για τον άνθρωπο. Αυτό που αρχικά ήταν το όνειρο και η ευτυχία του γινόταν ύστερα το πικρό πεπρωμένο του. Τον άνθρωπο της εξουσίας τον καταστρέφει η εξουσία, τον άνθρωπο του χρήματος το χρήμα, τον δουλοπρεπή η δουλοπρέπεια, τον φιλήδονο η ηδονή. Κι έτσι ο Λύκος της Στέπας καταστράφηκε από την ανεξαρτησία του. Πέτυχε τον σκοπό του, γινόταν όλο και πιο ανεξάρτητος, κανένας δεν τον διέταζε, δεν χρειαζόταν να συμμορφωθεί με κανέναν, καθόριζε τη συμπεριφορά του ελεύθερος και μόνος. Γιατί κάθε δυνατός άνθρωπος πετυχαίνει αλάθητα αυτό που μια αληθινή ορμή τον αναγκάζει να επιδιώξει. Ο Χάρρυ ωστόσο, μέσα στην ελευθερία που απέκτησε, αντιλήφθηκε πως η ελευθερία του ήταν ένας θάνατος, ότι στεκόταν μόνος, ότι ο κόσμος τον είχε αφήσει στην ησυχία του με έναν φριχτό τρόπο, ότι οι άνθρωποι δεν τον ενδιέφεραν πια, και ασφαλώς ούτε ο ίδιος ο εαυτός του, ότι ασφυκτιούσε σε μια ατμόσφαιρα που όλο αραίωνε, μια ατμόσφαιρα μοναξιάς, στερημένη από σχέσεις. Γιατί τώρα είχαν αλλάξει τα πράγματα., τώρα η μοναξιά και η ανεξαρτησία δεν ήταν πλέον η επιθυμία και ο σκοπός του, αλλά η μοίρα του, η καταδίκη του, τώρα είχε εκπληρωθεί η μαγική ευχή του και δεν ακυρωνόταν, τώρα ήταν μάταιο πλέον να απλώσει τα χέρια γεμάτος λαχτάρα και καλή θέληση, έτοιμος για δεσμούς και συντροφικότητα· τώρα οι άλλοι τον άφηναν μόνο. Αυτό δεν σήμαινε πως οι άνθρωποι τον μισούσαν και τον αποστρέφονταν. Αντίθετα είχε πολλούς φίλους. Πολλοί τον συμπαθούσαν. Αλλά αυτό που έβρισκε ήταν πάντα μόνο συμπάθεια και φιλικότητα, τον προσκαλούσαν, του έκαναν δώρα, του έγραφαν συμπαθητικά γράμματα, αλλά κανένας δεν τον πλησίαζε περισσότερο, κανένας δεσμός δεν γεννιόταν, κανένας δεν ήταν πρόθυμος και ικανός να μοιραστεί τη ζωή του. Τώρα τον περιέβαλλε ο αέρας της μοναξιάς, μια σιωπηλή ατμόσφαιρα, μια απομάκρυνση του περιβάλλοντος, μια ανικανότητα για σχέσεις, μπροστά στην οποία καμία θέληση και καμία επιθυμία δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα. Αυτό ήταν ένα από τα σημαντικά χαρακτηριστικά της ζωής του.
Ο Λύκος της Στέπας, εκδ. Μίνωας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου