Ο χυμός...

 

Αρέσκομαι όταν το καλοκαίρι έχει για τα καλά μπει και η ζέστη του είναι πιο ενοχλητική και από τη γκρίνια του προϊσταμένου μου, να βγάζω στο μπαλκόνι μια ομπρέλα θαλάσσης, μια καρέκλα από μπαμπού, ένα τσαμπί μπανάνες, ένα ποτήρι με κάποιο χυμό με όσο το δυνατόν πιο περίεργο χρώμα και μια πολύχρωμη πετσέτα. Με τον τρόπο τούτο πετυχαίνω πετυχαίνω να δημιουργήσω μια τροπική-εξωτική ατμόσφαιρα ανάλογη με αυτή κάποιου καταπληκτικού ασιατικού ή λατινοαμερικάνικου προορισμού. Είναι μια πικρή αλήθεια ότι αισθάνομαι γερασμένος. Αλλά από την άλλη ζω σε ένα κόσμο που η ηλικία δε παίζει πια και τόσο σπουδαίο ρόλο. Παίζουν όμως τα χρήματα. Κι εκεί τα πηγαίνω χειρότερα απ' ότι με τα χρόνια. Τα πρώτα είναι αρκετά ενώ τα δεύτερα λίγα. Η ζωή είναι ένα μεγάλο κύμα το οποίο φαίνεται ικανό να με ρίξει από τη βάρκα και να με σκεπάσει μέχρι να με πνίξει. Εκτός κι αν καβαλήσω το κύμα τούτο. Μα πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο όταν δεν υπάρχουν τα μέσα; Λοιπόν, τότε γυρνάς τα μέσα έξω και αντί το κύμα να σε πνίξει, πνίγεις εσύ το κύμα. Και ό,τι με τη λογική  δε μπορεί να επιτευχθεί, επιτυγχάνεται με τον παραλογισμό. Όταν ο κυκλώνας σε παρασέρνει και όλοι περιμένουν από εσένα όχι μόνο να ξεφύγεις αλλά και να σταματήσεις τον κυκλώνα, τότε μετατρέπεις τον κυκλώνα σε χορό και χορεύεις στο ρυθμό του. Μόνο έτσι μπορείς να ανταπεξέλθεις. Φτάνει όμως με τη μετεωρολογία και τα φυσικά φαινόμενα. Εξ αρχής το θέμα μου ήταν η δημιουργία συνθηκών τροπικού προορισμού στο μπαλκόνι. Συχνά δε πιάνουν. Δε με μεταφέρουν σε μια παραλία της Κολομβίας. Από την άλλη ευτυχώς δε με μεταφέρουν και σε καμιά βουνοπλαγιά της Βολιβίας. Δεν είμαστε για επαναστάσεις τώρα. Μπορούμε όμως άνετα να διασκεδάσουμε την αδράνεια. δε μπορούμε; Δεν έχω ιδέα. Πάντως αυτός ο χυμός είναι υπέροχος και παράγει μια θεσπέσια μουσική στο ρυθμό της οποίας χορεύουν οι μπανάνες οι οποίες είναι και γευστικότατες...