Το βράδυ της Κυριακής της Αναστάσεως

 

Το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα είναι πάντα ήσυχο. Οι περισσότεροι έχουν παραγεμίσει τα στομάχια τους με ψητά κρεατικά και κόκκινο κρασί ή μπύρα και δεν μπορούν να σηκωθούν από τον καναπέ ή το κρεβάτι. Τι να πει κανείς για τη κατάντια των εθίμων σε τούτο το κομμάτι της γης, το κάποτε ένδοξο και λαμπρό. Η κατανάλωση τόσο μεγάλων ποσοτήτων κρεάτων και οινοπνεύματος είναι πάντα υπερβολή και σπατάλη. Αν οι ποσότητες είναι κάπως λογικές και έχει προηγηθεί η μακρά νηστεία τότε μιλάμε για ισορροπία. Τέτοια που να σου επιτρέπει να μπορείς να σηκωθείς το βράδυ της Κυριακής και να περπατήσεις πέντε βήματα χωρίς να κινδυνέψεις να πάθεις κάποιο καρδιακό επεισόδιο. Οι δρόμοι είναι άδειοι το βράδυ της Αναστάσιμης Κυριακής. Άδειοι από ανθρώπους, Γιατί κατά τα άλλα είναι κατάμεστοι. Αυτός που δεν έχει αφιερώσει αυτή τη μέρα στη διαπλάτυνση της κοιλιακής του περιφέρειας και δεν έχει θυσιάσει τις αισθήσεις του στο βωμό των μυρωδιών των μπαχαρικών και των οσμών των καλομαγειρεμένων εδεσμάτων μπορεί ακόμα να δει πέρα από την παρουσία των καθημερινών ανθρώπων που συνήθως γεμίζουν τους δρόμους. Μπορεί να διακρίνει πως αυτή η φαινομενικά ήσυχη βραδιά είναι πολύ ζωηρή. Ταράσσεται και συνταράσσεται όχι από τις δυνατές κακοπαιγμένες μουσικές που απόμειναν από τα πρωινά γλέντια μα από τα γεγονότα που εορτάστηκαν φυσικά από πολλούς μα πνευματικά από ελαχίστους. Μπορεί να δει στις άκρες των δρόμων και στις γωνίες των σοκακιών, αν είναι αρκετά παρατηρητικός και τυχερός, τις ψυχές ανθρώπων δίκαιων και ευγενών να στροβιλίζονται με γνήσια χαρά για αυτά που έγιναν πριν από πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια και που ακόμα και σήμερα συμβαίνουν. Μπορούν, αν στρέψουν την κατάλληλη στιγμή τη ματιά τους και την προσοχή τους στον ουρανό να δουν και να ακούσουν τους αγγέλους να ψέλνουν τα τότε -και τώρα και για πάντα- τεκταινόμενα. Και ίσως να αντιληφθούν τον κόσμο όλο να πάλλεται σε μια πρωτόγνωρη μελωδία. Ίσως ακόμα να νιώσουν μια απαλή ζεστασιά, ένα γλυκό ψίθυρο, ένα ελαφρύ αεράκι. Είναι τόσο όμορφα το βράδυ της Κυριακής της Αναστάσεως. Αρκεί να έχουμε αφήσει λίγο χώρο στο στομάχι μας...