Σααδή Σιραζί
Από ταξίδι, μακρινόν αγώνα,
γυρνώ να ξαναδώ την κόρη αυτή…
που μου πονά η καρδιά, – και χρόνια επόνα.
…Να μην τα θυμηθώ ο φτωχός, γιατί;
Τα λόγια του Σοφού: «Σ’άγριο χειμώνα
σε κλώνους φύλλα κι’ άνθη όπου ειν’ γδυτοί,
»πουλάκι τη φωλιά δεν στήνει ουτ’ ένα,
και πριν σκεφτείς γι’ αγάπες, τα μαλλιά
κοίταξε στον καθρέφτη, τ’ασπρισμένα».
Κι’ η κόρη• σαν μ’αντίκρυσε σιωπά•
στοχαστική η ματιά της πέφτει χάμου
κι’ αποτραβιέται – κλαψ’, τον που αγαπά!
Ολόχρυσα μελίσσια ολόγυρά μου
στου αγέρα τα κρυστάλλινα τ’ αλώνια
μεθούν χοροί του νειού της φύσης γάμου…
Δεν έφερα το λόγο «στ’ άλλα χρόνια»
ούτε σ’ αυτά που φύγαν δίχως πάλι
να μάσω απ’ του μπαξέ μου τ’ανθοκλώνια.
Πλατειά, πελάη κατράμι, ανεμοζάλη,
με κουβαλήσαν μεσ’ από ταξιδια
σε χώρες άγριες, μ’άσωστο περγιάλι.
Και νύχτες κυλισμένος, σαν τα φίδια,
σ’ ερμιές που σκέπουν οι άμμοι πυργωτά
ξάνοιγμα ουράνια μου άγνωστα στολίδια…
Εκεί κι’ άνεμοι, αυτοί οι αδερφοί της άμμου,
γοργότεροι κι’ απ’ του Μεσάδ τη ρόδα,
χαράξαν τις ουλές στα μάγουλά μου.
Όμως τα ρόδα πάντα μένουν ρόδα…
Καλή μου, το κρασί θα στύψουν άλλοι,
κι’ ας τρύγησα με ιδρώτα τόσο κι’ αίμα,
κι’ άλλοι θε να το πιούν αγάλι-αγάλι…
Μα εσύ γλυκό, ριγμένο-χάμου βλέμμα•
άσε με, συ χωρίς μιλιά, όλ’ αυτά
να στα θυμίσω, αχ που δεν ήταν ψέμα…
… Τα κρυφοσυλλογιόμουνα κοντά
σ’ εκείνη, ένα λογάκι όμως δεν βγάνω.
Τι να της πω; θυμόμουνα καφτά
τα λόγια του Σοφού, τα παραπάνω.
Μετάφραση: Σταύρος Μελλισινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου