Σε τούτο τον τόπο
των κεκοιμημένων
ο ήλιος τα σύννεφα
ποτέ δε διαπερνά.
Κοράκια κρώζουν
πάνω απ' το κεφάλι μου,
ερπετά μονάχα
σέρνονται στο χώμα
Τα δέντρα σάπιους
δίνουνε καρπούς
και τα λουλούδια
πριν ανθίσουν μαραίνονται.
Σκύβω να πιω νερό
μα είναι γεμάτο βδέλλες.
Σφιχτά κρατώ το ραβδί μου
και τη φωνή σου ακολουθώ.
Αυτή που υπόσχεται
πως μακριά από
τη γη ετούτη της κατάρας
θα με οδηγήσει.
Περπάτησα στους δρόμους μας...
ναι, είναι δικοί μας αυτοί οι δρόμοι...
τους έχτισαν οι αναμνήσεις μας,
το κοινό μας βάδισμα,
η αγκαλιά μας.
Όσοι περπατούν εκεί
είναι απλά περαστικοί.
Δεν γνωρίζουν -πώς θα μπορούσαν-
το υλικό από το οποίο
είναι φτιαγμένοι.
Αυτοί οι δρόμοι φτιάχτηκαν από εμάς
για να τους περπατούμε μαζί
ακόμα και αν τα βήματά μας
άλλες διαδρομές ακολουθούν
Το απόκρυφο
στα πιο φανερά σημεία
θα το βρεις
μα δεν θα αποκαλυφθεί
Σαν το άρωμά σου,
που παντού μπορώ πια
να μυρίσω
αλλά μόνο δικό σου είναι.
Η ζέστη του σώματός σου
πόσο πολύ με πάγωσε, αλήθεια.
Μια πλάνη, μια Γη της Επαγγελίας
χτισμένη με των Σοδόμων
τα μιαρά ερείπια,
πάνω στο βρώμικο
χώμα των Γομόρρων.
Εκείνος ο αποχαιρετισμός
τόσο οδυνηρός
αλλά και τόσο απελευθερωτικός...
Νόμιζες πως στήλη άλατος θα γινόμουν;
Έφυγα όμως...έφυγα...
Εκείνη η νύχτα ήταν λες και είχε βγει από τις σελίδες κάποιας γοτθικής νουβέλας. Ο ουρανός φωτιζόταν από συνεχείς αστραπές και κεραυνούς χωρίς όμως να πέφτει ούτε μια σταγόνα βροχής. Χωρίς να ακούγεται ούτε μισό μπουμπουνητό. Σαν να μην έφτανε αυτό, η ηλεκτροδότηση είχε κοπεί.
Μέσα σε αυτό το σχεδόν υπερφυσικό τοπίο ένιωσα ένα κάλεσμα στο οποίο δε μπορούσα να αρνηθώ. Ένα κάλεσμα να βγω έξω στη νύχτα και να περπατήσω. Αν και φωτισμός δεν υπήρχε, οι αστραπές ήταν τόσο συχνές που έκαναν τη νύχτα να μοιάζει σχεδόν με μέρα.
Οι δρόμοι ήταν άδειοι. Ψυχή δε κυκλοφορούσε. Άφησα το κάλεσμα, αυτή την αφύσική και μυστηριώδη έλξη να οδηγήσει τα βήματά μου. Ακολουθούσα χωρίς να εξετάζω που πηγαίνω. Έστριβα σε δρομάκια άγνωστα, περπατούσα σε γειτονιές που δεν είχα ξαναβρεθεί, ακολουθούσα δρόμους που μέχρι εκείνη τη νύχτα δεν ήξερα καν την ύπαρξή τους.
Η αίσθηση του χρόνου με είχε εγκαταλείψει κι αυτή μαζί με κάθε ικανότητα προσανατολισμού. Δεν ήξερα ούτε που πήγαινα ούτε και για πόση ώρα προχωρούσα. Αυτό για το οποίο ήμουν σίγουρος ήταν ότι δεν είχα δει άνθρωπο ούτε καν σε κάποιο παράθυρο ή μπαλκόνι. Ούτε καν κάποιο αδέσποτο ζώο.
Όμως κάτι άγνωστο συνέχιζε να με καλεί και να με τραβά κοντά του...
Είχα αρχίσει να κουράζομαι όταν ένιωσα πως έφτανα στον προορισμό μου. Ήταν τότε που άκουσα τη μελωδία μιας κιθάρας να έρχεται από κάποιο σημείο του δρόμου ευθεία μπροστά μου.
Είχα φτάσει σε ένα δρομάκι το οποίο κατέληγε σε αδιέξοδο ενώ δεξιά και αριστερά του βρίσκονταν πέντε - έξι σπίτια εγκαταλειμμένα. ήταν παλιά, μάλλον χτισμένα κατά τη δεκαετία του πενήντα.
Ό,τι κι ήταν αυτό που με καλούσε σιώπησε μόλις ξεκίνησε η κιθάρα να παίζει. Μια αστραπή, από τις πολλές που έπεφταν, φώτισε το δρομάκι και μου αποκάλυψε τον μουσικό να κάθεται σε ένα πεζούλι και να παίζει. Φορούσε μαύρο μακρύ παλτό, μαύρο παντελόνι και άσπρο πουκάμισο. Τα μαλλιά του χτενισμένα πίσω και κάπως μακριά, το δέρμα του ωχρό και τα μάτια του έλαμπαν στις κόγχες του χωρίς ίχνος τριχοφυίας προσώπου του.
Στάθηκα μπροστά του με αισθήματα φόβου και περιέργειας να αναμειγνύονται και να πολεμούν μέσα μου για την επικράτησή τους. Από τη μία ήθελα να τρέξω μακριά και από την άλλη ζητούσα να μάθω περισσότερα.
Εν τω μεταξύ, ο μουσικός σταμάτησε να παίζει. Με κοίταξε και αφού ένα σαρδόνιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του, σήκωσε το κοκαλιάρικο χέρι του δείχνοντάς μου το απέναντι σπίτι.
Στρέφοντας το βλέμμα μου προς τη κατεύθυνση που έδειχνε το χέρι είδα πως σε εκείνο το σπίτι - το από δεκαετίες εγκαταλειμμένο- η πόρτα ήταν ανοιχτή και ένα μυστηριώδες μπλε φως τρεμόπαιζε.
Στο κεφάλι μου η περιέργεια είχε θριαμβεύσει επί του φόβου. προχώρησα στο εσωτερικό του σπιτιού. Αφού πέρασα την αυλόπορτα και περπάτησα για λίγο σε αυτό που κάποτε ήταν μάλλον η πλακόστρωτη αυλή έφτασα στην πόρτα της οικίας, η οποία με περίμενε ορθάνοιχτη. Το μπλε φως γινόταν όλο και πιο έντονο μέσα στο σπίτι.
Προχώρησα στον διάδρομο του σπιτιού και αφού πέρασα τη μικρή κουζίνα βρέθηκα μπροστά στη κρεβατοκάμαρα. Το μπλε φως ερχόταν από εκεί. Μπήκα μέσα και έκπληκτος ανακάλυψα πως η πηγή του φωτός αυτού ήταν ο καθρέφτης που ήταν στερεωμένος στο φύλλο μιας ντουλάπας.
Θα ήταν εκπληκτικό από μόνο του το γεγονός πως είχε παραμείνει τόσα χρόνια στη θέση του αν δεν υπήρχε εκείνο το τόσο ζωντανό μπλε φως που έλαμπε από μέσα του. Πλησίασα, κοίταξα και πισωπάτησα χάνοντας τη λαλιά μου!
Το μπλε φως που εξέπεμπε ο καθρέφτης, εκείνο το τόσο ζωντανό χρώμα, προερχόταν -ακόμα και τώρα δε πιστεύω πως το γράφω αυτό- από τον ουρανό! Από έναν ουρανό μάλλον!
Μέσα στον καθρέφτη μπορούσα να δω τον ουρανό, όχι όμως τον δικό μας. Εκείνος ήταν τόσο ζωντανός, τόσο όμορφος, τόσο ευχάριστα ζεστός! Τα σύννεφα σχεδόν παρήγαγαν κάποιο είδος μουσικής ενώ και οι ακτίνες του ήλιου ήταν...δροσερές!
Δεν ξέρω πόση ώρα κάθισα να χαζεύω αυτό το απίστευτο θέαμα, όταν εμφανίστηκε μπροστά μου ένα φτερωτό πλάσμα, ένας άγγελος!
Είχε γυναικεία μορφή, κόκκινα μαλλιά, πράσινα φωτεινά μάτια και το γυμνό κορμί της ήταν στο μπλε χρώμα του ουρανού στον οποίο πετούσε. Αν δεν ήταν τα λευκά φτερά της δε θα μπορούσα να τη ξεχωρίσω από τον υπόλοιπο ουρανό.
Μου χαμογέλασε και με αποκάλεσε με το όνομά μου! Πώς ήξερε το όνομά μου; Μέσα σε τόση παραδοξότητα, αυτό μου φάνηκε σχεδόν φυσιολογικό. Συζητήσαμε για κάμποση ώρα. Διστακτικά στην αρχή, με μεγαλύτερη άνεση αργότερα. Μιλήσαμε για ένα σωρό θέματα που απασχολούν τις έρευνές μου. Για τους άλλους κόσμους, για αόρατα όντα που διαβαίνουν αυτούς τους κόσμους, για πνεύματα που γεμίζουν τον αιθέρα, για τον θάνατο και την αθανασία. Μου μίλησε για τη γλώσσα που μιλούν στον κόσμο της, μια γλώσσα που αν κάποιος τη διδαχθεί , θα μπορέσει να ξεκλειδώσει τα μυστήρια του δικού μας κόσμου.
Προσφέρθηκε να μου τη διδάξει. Η ευκαιρία που απλωνόταν μπροστά μου δε μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητο. Άπλωσε το χέρι της κι εγώ το δικό μου. Με άρπαξε με μια απότομη κίνησε και με τράβηξε στην άλλη μεριά του καθρέφτη.
Μόλις πέρασα μέσα, ο ουρανός άλλαξε. Το μπλε φωτεινό του χρώμα μετατράπηκε σε ένα απαίσιο και βαρύ μαύρο που σαν να ρουφούσε την ίδια τη ψυχή μου. Η μελωδία των λευκών αφράτων σύννεφων, που τώρα είχαν γίνει κόκκινα σαν το αίμα και βαριά σαν πέτρες, μετατράπηκε σε ένα στρεβλό στριγκό ήχο που έκανε τα αυτιά μου να ματώνουν. Η δροσιά των ακτινών του ήλιου τώρα με έκαιγε τόσο οδυνηρά! Η θαλπωρή του κόσμου αυτού είχε γίνει ένα αδυσώπητο και κενό ψύχος!
Γύρισα να κοιτάξω το φτερωτό πλάσμα και...Θεέ μου! Το φρικτό θέαμα ήταν αυτό. Πως να περιγραφεί εκείνη η άμορφη φρίκη για την οποία δεν έχουν επινοηθεί ακόμα ανθρώπινες λέξεις. Η όλη παρουσία του πλάσματος μόνο μια λέξη μου έφερνε στο μυαλό: βλασφημία!
Μου μίλησε με μια φωνή που αντηχούσε με φρικώδη τρόπο μέσα στο κεφάλι μου. Με χλεύασε που ήμουν τόσο ανόητος και αυθάδης που ήθελα να μάθω τη γλώσσα πλασμάτων τόσο πολύ αρχαιότερων αλλά και ανώτερων από εμένα! Αλλά απρ' όλα αυτά -μου είπε και τα λόγια της με έκαιγαν ως τα βάθη που δεν ήξερα ότι υπήρχαν μέσα μου- θα μου έδινε το δώρο που υποσχέθηκε...Και άρχισε να με διδάσκει τη γλώσσα της...τόση φρίκη, τόση αγωνία και πόνος...λιποθύμησα...
Δεν ξέρω πόσες μέρες μετά ξύπνησα. Η ακοή μου έχει χαθεί, το ίδιο και η μιλιά μου. Τα μάτια μου πονάνε και δεν μπορώ να τα κρατήσω για πολύ ανοιχτά. Μόνο η γραφή μου απέμεινε.
Με πολύ κόπο έγραψα αυτό το κείμενο περιγράφοντας όλα όσα μου συνέβησαν μέχρι να ξυπνήσω σε τούτο το ψυχιατρείο. Έχω μέρες να κοιμηθώ. Κάθε φορά που κοιμάμαι έρχονται στον ύπνο μου και με βασανίζουν πλάσματα αφάνταστης φρίκης. Δεν έχω όρεξη να φάω, με ταϊζουν με το ζόρι όσο μπορώ. Αισθάνομαι το τέλος να πλησιάζει. Όλη μου τη ζωή τη πέρασα ψάχνοντας κόσμους κρυμμένους, γυρεύοντας να μάθω όσα περισσότερα ήταν δυνατό γι' αυτούς...
Εκείνη τη νύχτα η αναζήτησή μου έλαβε τέλος. Το αντίτιμο ήταν βαρύ. Και τώρα, λίγο πριν η ψυχή μου βγει από το σώμα και πάει-πού άραγε; Αφήνω τούτο το σημείωμα ως προειδοποίηση...ή και ως χάρτη...αυτό θα το αποφασίσει ο αναγνώστης...
Της βροχής η οσμή,
μια γλυκιά ψύχρα
και τα σαλιγκάρια
σαν καράβια
π' ανοίγονται στο πέλαγος
Λευκά σύννεφα
στο μαύρο φόντο
του βραδινού ουρανού
Μέσα σε τούτη την ησυχία
εκείνο το σκυλί που κλαίει
πόσο φάλτσο ακούγεται.
Κάποιο νυχτοπούλι
κάπου μακριά ριγεί
Δυο στάλες εδώ,
δυο στάλες εκεί
θα μας ξεπλύνει άραγε
η επερχόμενη βροχή;
Ψηλά στ' αστέρια ανάμεσα
αρκούδες ταξιδεύουν
γύρω απ'τον ήλιο, δράκοντες
αμέθυστοι χορεύουν
-
Σε γαλαξία μακρινό
ξεχύνομαι σαν κεραυνός
σε διαστάσεις πολλαπλές
σαλίγκαρος συμπαντικός
-
Απλώνεις τα χέρια σου μου λες,
δε βρίσκεις τα δικά μου
που πλέον έγιναν φτερά
ύλη απ' τη φωτιά μου
-
Τη σαλαμάνδρα η αστροφεγγιά
με μια αγκαλιά τη θρέφει
κενή σελήνη γλίστρησε
άλλη πια μοίρα γνέφει
-
Άσε τους στίχους μου αυτούς
παλίρροια να τους ντύσει
πόσους κόσμους μίσησε αυτός
που σ' είχε αγαπήσει
Ήρθες χθες, έτσι δεν είναι;
Τα βήματά σου ήταν αυτά που άκουσα
να σπάνε την μεσονύχτια ησυχία
Έφτασαν δίπλα μου κι εκεί σταμάτησαν.
Τόσο κοντά που θα μπορούσα
την ανάσα σου να νιώσω
Αν υπήρχε...
Τα φαντάσματα δεν ανασαίνουν όμως,
δεν μπορούν να αγγίξουν
ούτε και να γελάσουν.
Περιμένουν το πρώτο φως του ήλιου,
το ξύπνημα των πτηνών
και τον πετεινό που θα το καλωσορίσει
για να χαθούν στη λήθη.
Τώρα που κάπως βράδιασε
και κάθομαι στο σπίτι
εσένα όλο σκέφτομαι
και τη μακριά σου μύτη
-
Τ' αχτένιστα μαλλάκια σου
που μοιάζουνε με φύκια
φιλοξενούν αντί για ψαρικά
δύο μικρά ορτύκια
-
Σε βλέπω κάτω απ' την ελιά
τα νύχια να λιμάρεις
δυο πούπουλα χελιδονιού
με σκόρδο να σοτάρεις
-
Και να φοράς τη μάσκα σου
να ντύνεσαι παλιάτσος
τρώγοντας όχι γεμιστά
μα φρίχτος και χλαπάτσος!
Στη μεθόριο της όρασης
πόσοι μυστικοί κόσμοι
γίνονται ορατοί
Πόσα από τα πλάσματα
που ζουν σ' αυτούς
εμφανίζονται
σε ένα τρεμόπαιγμα
των βλεφάρων.
Με την άκρη του ματιού μου
είδα και το δικό σου πέρασμα
-άραγε να με είδες κι εσύ; -
Τι είσαι δε γνωρίζω πραγματικά
μα προσμένω να ανταμώσουμε ξανά
Γυμνή σπάθα γκριζομάτα
Καταμεσής του Γαλαξία πλάγιασε
Δές την πώς σπαρταρά
Στην αστερόσκονη
Μήπως διψάει για αίμα
Δές τηνα κάτι πήδους
Μήπως ζητάει να σφάξει
Την άπραγη σκιά της
Και τί αστραπές οι κόψεις της
Ολούθε αστράφτουν
Άραγε δίνει, σε κανέναν σήματα
Τήν προσπερνάνε λιτανείες άστρων
Γύρω της άδει χώρο αφήνουν
Καρδιάς περίγραμμα
Πού’ναι τό χιλιοδοξασμένο χέρι
Πού κατακεί τήν πέταξε
Νά τήν ξανακρατήσει
Βάσκο Πόπα - Ποιήματα - εκδ. Κέδρος
Το γεράκι κάνει κύκλους
μα πού έχει ο γερακάρης του χαθεί;
Χάθηκε το κέντρο άραγε του κόσμου,
έσβησε η σειρά που οι νότες φτιάχνουν
μελωδίες;
Περπατάς δίπλα μου
μα πόσο κενό μας χωρίζει!
Δεν ξέχασα και δεν συγχώρησα,
το νερό κυλά στη κοίτη του ποταμού
μα ποιος ξέρει τα φράγματα
για πού θα το εκτρέψουν;
Το γεράκι μια κραυγή αφήνει
πριν χυμήξει στο θύμα του,
ο γερακάρης όμως έχει φύγει
προ πολλού...
Στην πόλη που γεννήθηκα ζούσε μια γυναίκα και η κόρη της που περπατούσαν στον ύπνο τους.
Μια νύχτα, ενώ η σιγαλιά αγκάλιζε τον κόσμο, η γυναίκα και η κόρη της απαντήθηκαν βαδίζοντας στον ύπνο τους στη μέση του κήπου.
Η μητέρα μίλησε και είπε, «Επιτέλους, εχθρέ μου! Συ για την οποία καταστράφηκε η νιότη μου. Συ που έχτισες τη ζωή σου πάνω στα ερείπια της δικής μου ζωής! Θα ’θελα να σε σκοτώσω!»
«Αχ μισητή γυναίκα, γριά και εγωίστρια», αποκρίθηκε η κόρη. «Συ που στέκεις εμπόδιο στην ελευθερία μου. Συ που θέλεις η ζωή μου, ηχώ να γενεί της δικής σου σβησμένης ζωής! Θα ’θελα να ’σουν νεκρή!»
Χαλίλ Γκιμπράν - Ο Τρελός - εκδ. Ιάμβλιχος
Εκείνη τη στιγμή λάλησε ένας κόκορας και οι δυο γυναίκες ξύπνησαν. Η μητέρα είπε ευγενικά, «Συ είσαι, αγαπημένη μου;» Και η κόρη αποκρίθηκε το ίδιο ευγενικά, «Ναι, αγαπητή μου».
Ψηλάφησα το σκοτάδι
μήπως το χέρι σου και βρω
Κόπος μάταιος,
ατυχής , οδυνηρός...
Μα η αγωνία τούτη
γλυκά απροσδιόριστη κρύβει,
τέτοια που μου δίνει ώθηση
μια σπίθα στο σκοτάδι
να συνεχίσω να σ' αναζητώ.
Την επιστήμη δεν τη σπούδασα καθόλου
και τις λογομαχίες αγνοώ.
Ακούγοντας και τραγουδώντας ύμνους έχασα το μυαλό μου.
Πατέρα μου, είμαι τρελός!
Ο κόσμος είναι ολόκληρος σοφός,
μα εγώ τρελάθηκα.
Μονάχος μου τρελάθηκα
για να μην τρελαθεί κανένας άλλος.
Κι είναι ο Ράμα που με παραπλάνησε,
ο τέλειος δάσκαλος, που καίει και διορθώνει όλα τα λάθη μου.
Καμπίρ- Ο Έρωτας του Ράμα - εκδ. Παρατηρητής
Άραγε νά ’χεις τώρα κανέναν ἄλλονε στὴ θέση μου; Ἄραγε νὰ σὲ σφίγγει, αὐτός, τούτη τὴ στιγμή,
στὴν ἀγκαλιά του; Ἄραγε ἂν δὲ μ’ ἀγάπησες ποτέ, μεθάς τώρα στὴ χαρὰ τῆς ἀγάπης;
Μά, ἐγὼ ἀπόχτησα τὴ νιότη σου, σὲ εἶχα δικιά μου, ὅταν ἦσουν ἄνοιξη, καὶ δὲν μπορείς νὰ μοῦ πάρεις
πίσω αὐτὴν τὴν τύχη.
Ἀπὸ φόβο μὴν κάμεις θανάσιμο ἁμάρτημα, δὲ θὰ ὁρκιστεῖς στὸ «τωρινό» πὼς ἄλλος δὲν ἐρούφηξε τὸν
ἀνασασμό σου. Κι ἂν ὁ ἐραστής σου σοῦ λέει λόγια γλυκὰ, ἡ καρδιὰ του κομματιάζεται ἀπ’ τὴ θλίψη.
Τὸν ὅρκο αὐτὸ, ποὺ ζητοῦνε πάντα οἱ ἐραστές, μοῦ τὸν ἔκανες ἐσύ, κι ἦταν ἀληθινός. Ἦσουνα τότες ἕνα πλουμιστὸ περιβόλι, ποὺ οὔτε πεταλούδα δὲν τὸ ’χε ἀκόμα ἐπισκεφθεῖ.
Ἤθελα, ὁ ἐραστής σου, ὁ τωρινός, νὰ σ’ ἀγαπήσει ἀκόμα πιότερο ἀπ’ ὅσο ἐγὼ σ’ ἀγάπησα, γιὰ νὰ ὑποφέρει καὶ νὰ καίγεται πιὸ πολὺ γι’ αὐτὸ τὸ ἀνεπανόρθωτο.
Άγωστου Άραβα Ποιητή - Το Περιβόλι της Αγάπης - εκδ. Ηριδανός
Σε είδα από χιλιόμετρα μακριά
να κάθεσαι στο χώμα κουρασμένη.
Προσπαθούσες μάταια
τις σκέψεις σου να μαζέψεις
μα η κούραση κάθε τέτοια διάθεση
την έπνιγε όπως
το θύμα του ο πύθωνας.
Δεν μπορούσες να μιλήσεις
πού να βρεις τη δύναμη
σε τάξη να βάλεις
τις λέξεις...
Ένα σπουργίτι κάλεσα
και το έστειλα σε σένα
με μία υπενθύμιση.
Κοίτα ψηλά και όχι κάτω,
ο ουρανός του Νοέμβρη
έχει τόση ασύγκριτη ομορφιά...
σίγουρα αυτός μπορεί να σε ξεκουράσει.
Τρεις μικροί χωριάτες τραγουδάνε στον άνεμο
το φριχτό τραγούδι:
έχεις χορούς, ψείρες, ψύλλους
λίγα τα ψωμιά σου.
Πάντα έχεις κάτι για να τραγανίζεις.
Τούτο τρέχει από δω, κείνο τρέχει από κει.
Να τσιμπήσεις και ν’ αρπάξεις εύκολο,
αλληλούια, καλέ Θεέ.
Τον καιρό μακρύ γιατί να βρίσκεις
όταν ξεπέφτεις τόσο ευγενικά.
Τα λεπτά σου γίνονται λεύγες,
βλέπεις μόνο τον καιρό και γρυλίζεις.
Τα μαλλιά ακούς πάνω στο κράνος,
πίσω απ’ τ’ αυτιά σε σπρώχνει η χλόη.
Το σαγόνι σου γίνεται κρόταλο
μες στα χρόνια βαριά γκρινιάζοντας
ασταμάτητα ανοίγοντας και κλείνοντας.
Τρεις μικροί χωριάτες τραγουδάνε στον άνεμο
το φριχτό τραγούδι:
έχεις χορούς, φείρες, φύλλους,
λίγα τα ψωμιά σου.
Ανέβαιναν στην αυγή
μέρα νύχτα τραγουδούσαν
γεύματα, προγεύματα ετάραζαν
γη κι αέρας γίνονταν κομμάτια.
Αντρέ Μρετόν- Ανθολογία Μαύρου Χιούμορ - εκδ. Αιγόκερως
Σ' ένα στρεβλό χορό
αδέξια θα χορέψω
με κόκκινο τρελό κρασί
το όνειρο να θρέψω.
Έστω μία σκέψη βιαστική
δική σου να την κλέψω
σε τελετή ουράνια
βασίλισσα να σε στέψω.
Προτού ελπίδες αδειανές
σαν σπόρους να φυτέψω
με ανόητα φτερουγίσματα
ανέμους θα μαζέψω.
.jpg)
Duant l’aura doussà s’amarzis…
Σὰν ἀγριεύει τ᾿ ἀγέρι τὸ γλυκὸ
Καὶ πέφτουνε τὰ φύλλα ἀπ᾿ τὰ κλαδιά,
Καὶ τὰ πουλιάκια ἀλλάζουνε σκοπὸ,
Στὸν ἔρωτα τραγούδια θλιβερά
Λέω, ποὺ πάντα σκλάβο μὲ κρατεῖ
Χωρὶς ποτὲ ἀπὸ μὲ νὰ σκληαβωθεῖ.
Δὲ γεύτηκα ἀπ᾿ αὐτὸν ἄλλον καρπὸ
Παρά ἀγωνίες καὶ βάσανα φριχτά·
Γιατί μὲ κόπο πάντα μου ἀποχτῶ
Ὅ,τι ἡ καρδιὰ μου ἢ δόλια πεθυμᾶ.
Κι εἶναι γραφτὸ τῆς πάντα νὰ ποθεῖ
Αὐτὸ ποὺ ν᾿ ἀποχτήσει δὲν μπορεῖ
Γι᾿ ἕνα πετράδι χαίρομαι ἀκριβό,
Τίποτ᾿ ἄλλο δὲν πόθησα ἔτσι δά.
Ὅταν μαζὶ τῆς μόνος μου βρεθῶ
Τά χάνω καὶ δὲ βγάζω τσιμουδιά.
Μά ὅταν φεύγω χάνω στή στιγμὴ
Τὸ νοῦ μου, κι ἄδεια νιώθω τὴ ζωή.
Κι ἡ πιὸ ὄμορφη κυρά στὸν κόσμο αὐτὸ
Μπροστὰ σ᾿ αὐτὴ δὲν πιάνει χαρτωσιά.
Σὰν σκοτεινιάσει ὁ κόσμος, φῶς λαμπρὸ
Τὸ βλέπω ἔκει ποὺ στέκει νὰ σκορπᾷ.
Θεέ μου, ἀς ἅγγιζα τ᾿ ὡραῖο τῆς κορμί
Ἢ ἂς τὸ᾿ βλέπα ὅταν πάει νὰ κοιμηθεῖ.
Κι ὅταν κοιμοῦμαι κι ὅταν ἀγρυπνῶ
Τρέμει ἀπ᾿ τὸν πόθο ποὺ μὲ τυραννᾷ.
Νὰ τὴν παρακαλέσω δὲν τολμῶ,
Φοβᾶμαι μὴν πεθάνω. Μὰ πιστά
Θὰ τὴν ὑπηρετήσω ὡς τὴ στιγμή
Ποὺ ἴσως ἡ ἀλήθεια τῆς φανερωθεῖ.
Ὁ χάρος δὲ μὲ παίρνει μὰ οὔτε ζω.
Εἶμαι ἄρρωστος μὰ δὲ βλέπω γιὰτρειά:
Κὰι δὲν ξέρω ἂν ποτὲ θ᾿ ἀγαπηθῶ,
Οὔτε ποτὲ. Κι αλί! ἀπὸ πουθενᾶ
Δε θά βρω σωτηρία, ἔξω ἀπ᾿ αὐτὴ
Που τὴ ζωή μου ὁλάκερη κρατεῖ.
Νὰ μου παίρνει θέλω τὸ λογικὸ,
Νὰ μὲ κάνει νὰ φέρομαι λωλά,
Νὰ με προσβάλλει, νὰ μὲ λέει χαζὸ,
Πότε κρυφά καὶ πότε φανερά·
Τι κι ἂν πονώ, ἀφοῦ χαρὰ τρελλή
Σε λίγο, ἂν θέλει ἐκείνη, θὰ μὲ βρεῖ.
Κάλλιο νά᾿ χα πεθάνει τὸν καιρὸ
Ποὺ τὴν ὑπηρετοῦσα. Τί γλύκα
Μὲ μάγεψε ὅταν κάποιο δειλινό
Καμώθηκε πὼς, τάχα, μ᾿ ἀγαπᾷ!
Μὲ γήτεψε ἔτσι, ποὺ ἄλλη δὲ χωρεῖ
Ἀγάπη στὴν καρδιὰ μου πιὰ νὰ μπεῖ.
Χαίρομαι, κι ἂς ἔχω ἔγνοιες στὸ μυαλό,
Γιατί, ὅσο κι ἂν τὴν ἀγαπῶ δειλά,
Τὰ χάρη τῆς μπορῶ ἄλλος νὰ γενῶ:
Κι ἄπιστο καὶ πιστὸ μὰ καὶ φονιά,
Σὰν θέλει, νὰ μὲ κάνει αὐτὴ μπορεί,
Κι ἀπατεῶνα κι ἄλητη κι εὐγενή.
Δὲ μὲ σκοτίζει ὁ κόσμος τί θὰ πεῖ·
Μὰ ὁ Σερκαμὸν σᾶς λέει τὰ λόγια αὐτά:
«Μὴ θέλετε εὐγενικὰ νὰ σᾶς φερθεῖ
Αὐτὸν ὅπου τὸν δέρνει ἔρωτ᾿ ἀπελπισιά.»
Τρουβαδούροι, εκδ. Γαβριηλίδης
Και αυτό το πρωινό
τα άγρια πουλιά
με σπόρους τα ταϊζω.
Σπουργίτια και κοκκινολαίμηδες
καρακάξες και δεκαοχτούρες,
και μία καρδερίνα μόνη της να χορεύει.
Ανάμεσα στα φτερουγίσματα
της θάλασσας η αύρα
βρίσκει λίγο χώρο
Πώς μέσα στους τόνους τσιμέντου
την αρμύρα της μυρίζω;
Τι μου φέρνει τούτος ο τρυποφράχτης
που γύρω μου σαν τρελός πετά;
Ένα κλαδί ελιάς
στο άρωμα σου βουτηγμένο...
Ανάβω μια φωτιά και το ρίχνω μέσα -
Οι φλόγες μόλις πήραν τη μορφή σου...
Δροσίζεται όταν
αλλάζει πουκάμισο
το φίδι;
Κομπάγιασι Ίσσα, Διακόσια εξήντα επτά χαϊκού, εκδ. Κουκούτσι
Στον ύπνο μου λεν' πως περπατώ
Μα σ'αυτό κάτι κακό δε βρίσκω
Ανάμεσα στο όνειρο και τη κρύα νύχτα
το δρόμο μου διαλέγω να βαδίσω.
Ορατός ανάμεσα στο αόρατο,
ύλη στεγνή μέσα στο πνεύμα
Αφήστε με να υπνοβατώ
Μόνο έτσι εκεί που θέλω
ίσως κάποτε να φτάσω...
Μου είναι πολύ πιο ευχάριστο
Να κοιτάζω τ' άστρα,
Παρά να υπογράφω
Θανατικές καταδίκες.
Μου είναι πολύ πιο ευχάριστο
Ν' ακούω τις φωνές των λουλουδιών,
Που ψιθυρίζουν "Είναι αυτός!" -
Σκύβοντας το κεφαλάκι τους,
Όταν περνάω από τον κήπο,
Παρά να βλέπω όπλα σκοτεινά
Της φρουράς που σκοτώνει
Εκείνους, που θέλουν
Να με σκοτώσουν.
Να γιατί ποτέ,
Μα ποτέ, δεν θα γίνω κυβερνήτης.
Ιανουάριος, Απρίλιος 1922
Βελιμίρ Χλέμπνικοφ, Λαντομίρ και άλλα έργα, εκδ. Φίλντισι
Η σιωπή της νύχτας
τον ύπνο μου ταράζει,
Τι θόρυβο παράγει
του ήχου η απουσία!
Σαν του αγγέλου
το φτερούγισμα
ή σαν του δαίμονα
τ' άγριο ποδοβολητό!
Ἀκόμη νοτίζουν τὸν τάφο σου ὅσοι σ’ ἀγαποῦν μ’ ἀναφιλητὰ τῆς χαρᾶς, μὲ τῆς κατανύξεως καὶ τῆς εὐγνωμοσύνης τὰ δάκρυα — ἀκόμη σκιρτοῦν βλέποντάς σε νὰ ἐγείρεσαι — καὶ μαζί σου κι ἐκεῖνοι· βλέποντάς σε γλυκὰ νὰ θρηνεῖς στῆς μητέρας τὸ μακάριο στήθος, νὰ πορεύεσαι μὲ τοὺς φίλους σου αγέρωχος νὰ προφέρεις τὶς λέξεις ποὺ ἔδρεψες ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς ζωῆς· βλέποντάς σε νὰ σπεύδεις γεμάτος λαχτάρα στὴν πατρικὴ ἀγκαλιά, τὸν νέο ἄνθρωπο κομίζοντας καὶ τοῦ χρυσοῦ μέλλοντος τ’ ἄκενωτα ποτήρια. Γρήγορα ἔσπευσε καὶ ἡ μητέρα ν’ ἀνέλθει κοντὰ σου — σ’ ἐπουράνιο θρίαμβο — Πρώτη ἐκείνη ποὺ βάδισε πλάι σου στὴ νέα πατρίδα. Κύλησε ἔκτοτε καιρὸς πολὺς κι ὅλο θαμβωτικότερη ἀνασάλεψε ἡ νέα σου κτίση — καὶ μυριάδες, ἀφήνοντας πίσω πόνους καὶ βάσανα, ἦλθαν κοντά σου γεμάτοι λαχτάρα, ἀφοσίωση καὶ πίστη — νὰ οδοιπορήσουν τὴς ἀγάπης τὸ κράτος στὸ πλάι σου καὶ πλάι στὴν οὐράνια Παρθένο — νὰ προσπέσουν πιστοὶ στὸν ναὸ τοῦ ἐπουρανίου θανάτου, στους αἰῶνες τῶν αἰώνων δικοί σου.
Νοβάλις - Ύμνοι στη Νύχτα - εκδ. Περισπωμένη
Τούτο το χωριό
δεν θυμίζει τίποτα
από τη παλιά ζωή του.
Ήσυχο σαν κοιμητήριο,
μόνο το θρόισμα των φύλλων
και κάποιο αγρίμι
που τρέχει ανάμεσα στους θάμνους
ακούγονται πια.
Κοιτάζω τη πηγή που στέρεψε
και τη στεγνή πια βρύση.
Τα σπίτια μισογκρεμισμένα
και η πλατεία άδεια.
Δεν ήρθα όμως,
ζωή να βρω σ' αυτό το μέρος.
Μια ανάμνηση κυνηγώ...
μα φαίνεται κι αυτή
να φεύγει μακριά μου
όπως εκείνος ο λαγός
που χάθηκε στους θάμνους.
Με ρωτούσαν: "Πες μας εσύ που μιλάς για την καρδιά
ποιος μπερδεύει το καλό με το κακό;
Ποιος τους συγχρόνους του υμνεί και τραγουδά
και την αλήθεια στην ψυχή του κρύβει
και προβληματίζεται;" Τους απαντώ:
"Είναι ο ψεύτης ποιητής. Είμαι εγώ!"
Μεσουλάχ Ντα Πιέρα, από το βιβλίο Εβραίοι Ποιητές του Μεσαίωνα, εκδ. Νεφέλη
Στο μονοπάτι που περπατώ,
σκιές απλώνονται
στις δυο πλευρές
Το φως όλο και λιγοστεύει
καθώς προχωρώ.
Τα μόνα πουλιά που κουρνιάζουν
στα μαύρα δέντρα
και τα σκοτεινά βουνά,
πτωματοφάγα όρνεα και κοράκια
Αφήνομαι στο σκοτάδι που
όλο και με περικυκλώνει...
Ας με τυλίξει ολόκληρο,
ας με πνίξει
Μου φτάνει να ξέρω
πως τούτο το δρόμο
τον άνοιξες εσύ για μένα
Αν με φέρει δίπλα σου
ή με οδηγήσει μακριά από σένα
ίδια χαρά στο τέλος θα γευτώ.
_MS_OR._1651%2C_fol._1b.png/250px-%22Hakim_Sanai_addressing_the_Sultan_of_Ghazna%22_Folio_from_Hadiqat_al_Haqiqa_(The_Garden_of_Truth_and_The_Path_to_Trek)_MS_OR._1651%2C_fol._1b.png)
Αυτοί που Σε αγαπούν
κλαίνε μέσα στο γέλιο τους·
αυτοί που Σε γνωρίζουν,
γελούν μέσα στο κλάμα τους.
Το να καώ μέσα στη φωτιά Σου
είναι παράδεισος·
αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι αρκούνται
στις αισθησιακές μόνον απολαύσεις.
Αν με στείλεις από την πόρτα Σου στην κόλαση,
θα υποκύψω και ευχαρίστως θα πάω·
και αν προσφέρεις δηλητήριο στη ψυχή μου,
η ζάχαρη θα μου φαίνεται ό,τι πιο πικρό υπάρχει.
Χακίμ Σαναϊ, Ο Τειχισμένος κήπος της Αλήθειας, εκδ. Πύρινος Κόσμος
Στη βροχή περπατώ
κι αφήνω το νερό να με
μουσκέψει...
Άραγε να χαίρεσαι
κι εσύ τη καταιγίδα
τούτη
ή μήπως σε τρομάζουν
οι κεραυνοί και τα μπουμπουνητά
που σαν κάποιου εγκαταλειμμένου θεού
τον θυμό μοιάζουν;
Στρέφω το βλέμμα μου
προς τον ουρανό
-κοίτα, κάτι μοιραζόμαστε τελικά-
και προσεύχομαι σιωπηλά.
Μια βροντή σπάει την μονοτονία
του ήχου της βροχής.
Για κάποιο λόγο
μου θυμίζει το γέλιο σου....
Ήρθες ξανά,
αργά το βράδυ.
Μέσα στο σκοτάδι
έκατσες απέναντί μου...
Χωρίς να βγει μια λέξη
-από τα χείλη σου ή τα δικά μου-
είπαμε τόσα πολλά...
Εκείνη τη βραδιά
που τα άστρα
απ' τον ουρανό θα πέσουν...
τη μέρα που θα ξημερώσει
με τον ήλιο
να μην έχει άλλο φως να δώσει
και το φεγγάρι
σαν βράχος σκοτεινός να στέκει,
εσύ μη φοβηθείς.
Ψάξε να με βρεις,
φώναξε με με τη γλυκιά φωνή σου
Αν χρειαστεί το χάσμα ανάμεσα
σε παράδεισο και κόλαση θα διαβώ
κοντά σου για να έρθω, τα δάκρυα που
από τα μάτια σου θα τρέχουν
να σκουπίσω...
και ύστερα τον δρόμο μου να πάρω
για άλλη μια φορά.
Βλέπουν πιο ωραία τα μάτια μου όσο τα κρατώ κλεισμένα,
γιατί όλο αδιάφορα θωρούν απ' το πρωί ως το βράδυ
μα όταν κοιμάμαι, στα όνειρα κοιτάζουν μόνο εσένα
και με το μυστικό τους φως φωτίζουν το σκοτάδι
Μα συ, που κάνει ο ίσκιος σου τους ίσκιους φωτεινούς,
τι χάρμα θέαμα θα 'πλαθε του ίσκιου σου η μορφή,
στη λαμπρή ημέρα με τους πιο λαμπρούς σου φωτισμούς,
αφού έτσι λάμπει ο ίσκιος σου σε όραση τυφλή;
Τι ευλογία θα 'ταν των ματιών μου ο γλυκασμός
αν στης μέρας σ' έβλεπαν το φως το ζωντανό,
αφού 'ν' ωραίος στη νεκρή νύχτα ο ίσκιος σου ο λειψός,
σε ύπνο βαθύν, μάτια κλειστά και φέγγος σκοτεινό.
Οι ημέρες μου είναι νύχτες αόματες ως να σε ιδώ,
κι οι νύχτες μου λαμπρές ημέρες αν σ' ονειρευτώ
Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Σονετα, εκδ. επικαιρότητα
Ήρθες δίπλα μου
ενώ περπατούσα-
με κράτησες απ' το χέρι
-
Ώσπου να αναρωτηθώ
πώς βρέθηκες εκεί,
χάθηκες σαν αερικό
-
Ήταν άραγε ψευδαίσθηση;
Όχι! Σίγουρα όχι!
Το άρωμά σου έμεινε
εκεί που μ' άγγιξες...
Πόσο λυπημένο πέφτει του Νοεμβρίου ένα βράδυ!
Το Κερί μέσα στην κάμαρη ακτινοβολεί.
Ονειροπολώ, και η καρδιά μου δε φταίει γι’ αυτό·
Πραγματικά, αχ! πραγματικά, δεν είναι καλά.
Γύρω μας μήτε χαρά, μήτε συμφορά
Στο μέτωπο δε βρίσκεται μιας Ελπίδας το φτερό!
Έχω πεθάνει μήπως; Δεν ακούω μηδέ βλέπω.
Της πιο γοητευτικής φωνής καμία ηχώ.
Η φλόγα απλώνεται, και τρεμοπαίζει.
Στη σάλα μέσα ένας Νοέμβριος λυπημένος πλέει.
Ποιον λοιπόν κάποιες φορές ότι ακούω θαρρώ
Μέσα στη φανταστική θάλασσα που νιώθω;
Είναι, βλέπετε, η μοναχική μου η ψυχή
Που, απόψε, —με το Νοέμβριο να βροντά— γίνηκε άμμος!
Germaine Nouveau, από τη συλλογή Καταραμένοι Γάλλοι Ποιητές, εκδ. Ηριδανός
Στον ύπνο μου
σε αναζητώ
αφού άλλος τρόπος
δε μου έχει μείνει
να σε βρω
Στα όνειρά μου
πασχίζω να σε συναντήσω
μα όσο κοιμάμαι
εσύ δίπλα μου παραμένεις
χαϊδεύοντας μου το κεφάλι
Ὦ ἄνθρωπε, ἂν δὲ γνωρίζεις τόν ἀληθινό σου Κύριο,
τότε γιά ποιό πράγμα εἶσαι τόσο περήφανος;
Παρατήσου ἀπό τήν ἐξυπνάδα σου·
κενές λέξεις δὲ θά σέ ἐνώσουν ποτέ μ’ Αὐτόν.
Μήν ἀφήνεσαι νά ξεγελιέσαι ἀπό τίς μαρτυρίες τῶν Γραφῶν·
ἡ ἀγάπη εἶναι πολύ διαφορετική ἀπό αὐτό καί αὐτός ποῦ μέ κάθε εἰλικρίνεια τήν ἀναζήτησε, τή βρῆκε.
Καμπίρ, Ποιήματα, εκδ. Πύρινος Κόσμος
Το φως του φεγγαριού
τα σύννεφα απόψε πνίγουν
Μέσα στη σκοτεινιά
τα μάτια της γάτας λάμπουν
πριν ξεκινήσει
το θρηνητικό της άσμα
Κρατώ την ανάσα μου
ακούγοντας τα βήματά Σου,
όταν σαν ήλιος του μεσονυχτίου
ακόμα και το κλάμα τους αιλουροειδούς
σπεύδεις να παρηγορήσεις
Δες τούτο το γλυπτό
που το ρούχο φόρεσε
της φθοράς του χρόνου,
χάνοντας τη λάμψη,
τη λευκότητά του...
Τι άλλο να μου θυμίσει
πέρα από την ψυχή
που βαθιά μέσα μου μαραζώνει...
Θέλει πολὺν καιρὸ τὸ ταξίδι αὐτό, κι εἶναι μακρὺς ὁ δρόμος.
Βγήκα, ἀνεβασμένος στὸ ἅρμα τῆς πρῶτης ἀκτῖνας τοῦ φωτός, κι ἐξακολούθησα τὸ ταξίδι μου ἀνάμεσα ἀπὸ τὶς ἐρημιὲς τῶν κόσμων, ἀφήνοντας τὰ ἴχνη μου σ’ ἄστρα πολλὰ καὶ σὲ πολλοὺς πλανήτες.
Ὁ μακρινότερος δρόμος μὲ φέρνει πιὸ κοντά Σου, κι ἐκεῖνη ἡ μουσικὴ ἄσκηση εἶναι ἡ πιὸ πολύπλοκη, ὁποια τελειώνει στὴν τελειότερη ἀπλότητα ἑνὸς ἤχου.
Ἔχει πολλὲς ξένες πόρτες νὰ χτυπήσει ὁ ὁδοιπόρος πρὶν ἔρθει στὴ δική του, κι ἔχει κανείς νὰ περιπλανηθεῖ σ’ ὅλους τοὺς ἔξω κόσμους, ὥσπου νὰ φθάσει τέλος, στὸ βωμό, τὸν πιὸ ἐσωτερικό.
Πολὺν καιρὸ τὰ μάτια μου ἔψαχναν μακριά, δεξιὰ κι ἀριστερά, στὰ βάθη καὶ στὰ ὕψη, πρὶν τὰ κλείσω καὶ πῶ: «Εἶσαι ἐδῶ!».
Ἡ κραυγὴ καὶ ἡ ἐρώτηση «Ὦ! Ποῦ;» ἀναλύθηκε σὲ μύριους ποταμοὺς δακρύων καὶ πλημμυρίζει τὸν κόσμο μὲ τὸ κύμα τῆς ἐπιβεβαίωσης: «Ὑπάρχω!».
Ταγκόρ, Λυρικά Αφιερώματα, εκδ Ηριδανός
