Ήταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Κιτρινωπά, ισχνά, κουρελιασμένα, αγριωπά, λύκοι στο βλέμμα· κι όμως συντριμμένα μέσα στη ταπεινοσύνη τους. Εκεί όπου θα έπρεπε η χάρη της νεότητας να έχει γεμίσει τα χαρακτηριστικά τους και να τα έχει αγγίξει με τα πιο φρέσκα χρώματά της, ένα μπαγιάτικο και συρρικνωμένο χέρι, σαν του γήρατος, τα είχε τσιμπήσει, τα είχε στρεβλώσει, και τα είχε τραβήξει σε κουρέλια. Εκεί που άγγελοι θα μπορούσαν να κάθονται ένθρονοι, δαίμονες παραμόνευαν και αγρίευαν απειλητικά. Καμία αλλαγή, καμία παρακμή, καμία διαστροφή της ανθρώπινης φύσης, σε κανέναν βαθμό, μέσα σε όλα τα μυστήρια της θαυμαστής δημιουργίας, δεν έχει τέρατα τόσο φρικτά και τρομερά.
Ο Σκρουτζ τινάχτηκε πίσω, τρομαγμένος. Βλέποντάς τα έτσι, προσπάθησε να πει πως ήταν καλά παιδιά, μα τα λόγια πνίγηκαν, αρνούμενα να γίνουν συνένοχα σε ένα τόσο τεράστιο ψέμα.
«Πνεύμα, είναι δικά σου;» δεν μπόρεσε να πει τίποτε άλλο ο Σκρουτζ.
«Είναι του Ανθρώπου», είπε το Πνεύμα, κοιτάζοντάς τα από πάνω. «Και κρέμονται από μένα, ικετεύοντας για βοήθεια από τους πατέρες τους. Αυτό το αγόρι είναι η Άγνοια. Αυτό το κορίτσι είναι η Ένδεια. Να φυλάγεστε κι από τα δύο, και από όλους όσους τους μοιάζουν· μα πάνω απ’ όλα να φυλάγεστε από το αγόρι, γιατί στο μέτωπό του βλέπω γραμμένο το Χαμό, αν δεν σβηστεί αυτή η γραφή. Αρνηθείτε το!» φώναξε το Πνεύμα, απλώνοντας το χέρι του προς την πόλη. «Συκοφαντήστε όσους σας το λένε. Παραδεχτείτε το μόνο για τα φατριαστικά σας συμφέροντα και κάντε το χειρότερο. Και υπομείνετε το τέλος».
«Δεν έχουν καμία καταφυγή ή βοήθεια;» φώναξε ο Σκρουτζ.
«Δεν υπάρχουν φυλακές;» είπε το Πνεύμα, στρεφόμενο για τελευταία φορά επάνω του με τα ίδια του τα λόγια. «Δεν υπάρχουν πτωχοκομεία;»
Το ρολόι χτύπησε δώδεκα.
-Από τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Charles Dickens
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου