Μια αθόρυβη υπομονετική αράχνη,
σημείωσα που σε ένα μικρό ακρωτήριο που στέκεται απομονωμένο,
Σήμερα, πώς να εξερευνήσει το κενό ανοιχτό περιβάλλον,
Εκτόξευσε το νήμα, το νήμα, το νήμα, από μόνη της,
Συνεχώς τα ξετυλίγει, συνεχώς ακούραστα επιταχύνει.
Και εσύ Ω ψυχή μου εκεί που στέκεσαι,
Περιτριγυρισμένη, απομονωμένη, σε αμέτρητους ωκεανούς χώρου,
αδιάκοπα συλλογίζεσαι, εξερευνάς, ρίχνεις, αναζητάς τις σφαίρες για να τις συνδέσεις.
Μέχρι η γέφυρα που θα χρειαστείς να φτιαχτεί, μέχρι να κρατήσεις την όλκιμη άγκυρα,
Μέχρι το νήμα του ιστού που ρίχνεις να πιαστεί κάπου, Ω ψυχή μου.
Walt Whitman
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου