Καθώς σουρουπώνει, καθώς το όρια μεταξύ των κόσμων λεπταίνουν επικίνδυνα, τόσο πολύ που απειλούν τη ψυχρή λογική που τυλίγει ασφυκτικά την καθημερινότητά μας, μου αρέσει να σβήνω τη λάμπα του δωματίου και να τις αφουγκράζομαι. Ακούω τους θρήνους τους, τα μοιρολόγια τους, την σύγχυση και την αγωνία τους, την καθαρή λύπη τους. Είναι οι φωνές των ψυχών που βρίσκονται ανάμεσα στο εδώ και στο εκεί για κάποιον απροσδιόριστο δε μένα λόγο (ποιος είμαι άλλωστε για να γνωρίζω τα μυστήρια που με τόση μαεστρία καθοδηγούν το ορατό αλλά και το αόρατο σύμπαν;). Αφού τις ακούσω για κάμποση ώρα και αφού είμαι σίγουρος ότι έχω συντονιστεί μαζί τους τότε αρχίζω και τους μιλάω. Τους λέω ιστορίες δικές μου και του κόσμου, τους λέω αστεία και ανέκδοτα αλλά και μικρές φανταστικές ιστορίες που σκαρφίζομαι. Καμιά φορά τους τραγουδάω κιόλας αν και με μικρή επιτυχία. Κάνω ότι περνάει από το χέρι μου ώστε αυτές τις λίγες ώρες μέχρι το σκοτάδι να πέσει βαρύ στη γη και να γίνει ξανά παχύ το πέπλο που μας χωρίζει, τότε που τη θέση του κλάματος των ψυχών θα πάρουν οι ανόσιοι ύμνοι των πεπτωκότων αγγέλων, η παραμονή των ψυχών αυτών στο όποιο άγνωστο κομμάτι του κόσμου βρίσκονται, να γίνει πιο ανάλαφρη και πιο ευχάριστη. Γιατί δεν είμαι τίποτα παραπάνω -και ούτε ζήτησα ποτέ να είμαι κάτι διαφορετικό- από ένας μοναχικός διασκεδαστής νεκρών ψυχών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου