Moments of fire - Στιγμές φωτιάς

 

 

We climbed up that hill

your hand in mine.

The sun was going down

a spectacle to remember.

The whole place bathed in fire

but I didn't care about all these things.

The only sight I cared about were

your eyes, your lips

the breath finding its way from your breast

to your mouth as you whispered

- music to my ears!

The night looked up to the sun

as the fiery star bent upon her and kissed her.

I felt your hand trembling

or maybe it was my body I felt shaking.

My sweat was running cold

though I was burning.

You smiled, the most magnificent smile

I ever saw, and then you leaned your head

to my chest.

I turned and looked at you, I could smell

your light perfume.

Our eyes met first, then our lips

and you hands wrapped around my shoulders.

I held you tight, fearing that you would silp away

like a dream chased by the morning star.

At that time I was the sun and you the

overwhelming night.

We were breathing each others breath

looking at the world through each others eyes.

How long does a sunset lasts?

That was our time together for you fled just as the night

flies away from the sun,

leaving me alone with the memory of those moments.

The hill bathes in fire every sunset

as the source of fire kisses the darkness

for some brief moments

and I am standing there remembering our only kiss...

Ανεβήκαμε στον λόφο

πιασμένοι χέρι χέρι

Ο ήλιος έδυε

θέαμα μοναδικό.

Όλος ο τόπος λούστηκε στη φωτιά

αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα από αυτά.

Το μόνο που με ένοιαζε να κοιτώ 

ήταν τα μάτια σου, τα χείλη σου

η αναπνοή  που από το στήθος σου ερχόταν

στο στόμα σου καθώς ψιθύριζες

- θεσπέσια μουσική!

Η νύχτα κοίταξε τον ήλιο

καθώς το φλογερό αστέρι έσκυψε πάνω της και τη φίλησε.

Ένιωσα το χέρι σου να τρέμει

ή ίσως ήταν το σώμα μου που ριγούσε.

Ο ιδρώτας μου κρύος

ενώ εγώ καιγόμουν.

Χαμογέλασες, το πιο υπέροχο χαμόγελο

που είδα ποτέ, και μετά έγειρες το κεφάλι σου

στο στήθος μου.

Γύρισα και σε κοίταξα, μύρισα

το ελαφρύ σου άρωμα.

Τα μάτια μας συναντήθηκαν πρώτα και μετά τα χείλη μας

και εσύ τα χέρια τύλιξες στους ώμους μου.

Σε κράτησα σφιχτά, φοβούμενος ότι θα φύγεις

σαν όνειρο από το πρωινό αστέρι κυνηγημένο.

Εκείνη τη στιγμή ήμουν ο ήλιος και εσύ η

σαγηνευτική νύχτα.

Με την ανάσα σου ανέπνεα κι εσύ με τη δική μου

τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου έβλεπα κι εσύ με τα δικά μου.

Πόσο το ηλιοβασίλεμα κρατά;

Τόσος ήταν ο χρόνος μας μαζί γιατί έφυγες όπως το βράδυ

πετάει μακριά από τον ήλιο,

αφήνοντάς με μόνο με την ανάμνηση εκείνων των στιγμών.

Ο λόφος λούζεται στη φωτιά κάθε ηλιοβασίλεμα

καθώς η πηγή της φωτιάς φιλάει το σκοτάδι

για μερικές σύντομες στιγμές

κι εγώ στέκομαι εκεί να θυμάμαι το μοναδικό μας φιλί...