Ο νάνος με τον ναργιλέ

 

Ήταν από εκείνες τις συζητήσεις που ο συνομιλητής δε κλείνει το τηλέφωνο με τίποτα. Ούτε ξέρω πόσες ώρες είχαμε που μιλούσαμε. Πρέπει να αναλύσαμε σχεδόν κάθε θέμα που μας ενδιέφερε από πολύ ως καθόλου και να είπαμε "καληνύχτα" τουλάχιστον εφτά φορές πριν κλείσουμε το ρημάδι το τηλέφωνο. Δε με πείραξε. Άλλωστε είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε. Με αυτές τις σκέψεις βγήκα στο μπαλκόνι. Ο βραδινός αέρας ήταν πια ψυχρός. Πήρα μια βαθιά ανάσα και κράτησα λίγο τον αρωματισμένο από δέντρα, εξατμίσεις αυτοκινήτων, μυρωδιές μαγειρέματος και αναθυμιάσεις καλοριφέρ, αέρα. Μια γκρινιάρικη φωνή διέκοψε τις σκέψεις μου: "Η όραση είναι υπερτιμημένη αίσθηση αν θες τη γνώμη μου". Κοίταξα προς το μέρος της φωνής. Δίπλα από τη γλάστρα με τον κάκτο είχε στρογγυλοκάτσει ένας νάνος ο οποίος χαϊδεύοντας τη μακριά άσπρη γενειάδα του, κάπνιζε, με μεγάλη ευχαρίστηση ομολογουμένως, τον ναργιλέ του φυσώντας φούξια δαχτυλίδια καπνού. Τον κοίταξα καλά. "Αυτά λες όταν σου λείπει η Χιονάτη; Δε θα έπρεπε να σκάβεις κανένα ορυχείο σε κάποιο βουνό εσύ;". "Δε χρειάζεται να γίνεσαι ούτε αγενής ούτε προσβλητικός. Άσε που βάζω στοίχημα πως δε θα μιλούσες έτσι σε μια νεράιδα ή σε ένα ξωτικό. Μια σκέψη μου είπα στο κάτω κάτω". Τον πλησίασα και έσκυψα προς το μέρος του. "Οι νεράιδες είναι πανέμορφες και γλυκιές και τα ξωτικά αξιοπρεπή και ευγενικά. Και δε τρυπώνουν στο σπίτι κρυφά να μου κλέψουν το φαγητό" του είπα αρπάζοντας το κομμάτι πίτσα που είχε βουτήξει και μασουλούσε. Κοίταξα το δαγκωμένο κομμάτι και του το έδωσα πίσω. "Ίσως έχεις ένα δίκιο. Καλύτερα να μη βλέπεις κάποιον και να τον σκέφτεσαι παρά να τον βλέπεις και να μπουχτίζεις. Βέβαια το ιδανικό είναι και να βλέπεις και να μη βαριέσαι τον άλλον...". "Χα! Εσείς οι άνθρωποι δεν ευχαριστιέστε με τίποτα και κάνετε τη ζωή σας μαρτύριο. Δες εμένα. Πόσο ευτυχισμένος είμαι με λίγο πολύχρωμο καπνό και ένα κλεμμένο κομμάτι πίτσα!". Κοίταξα το ροδαλό του πρόσωπο που είχε ζωγραφισμένη την ευτυχία πάνω του και γέλασα. Όσο κακότροποι είναι οι νάνοι άλλο τόσο σοφοί είναι. "Ξέρεις τι λείπει; Ένα ποτήρι ιρλανδική μπύρα". "Γι' αυτό από όλους τους ανθρώπους επισκέπτομαι εσένα!" φώναξε χαρούμενος ο νάνος καθώς του πρόσφερα τη μπύρα. "Κι εγώ νόμιζα ότι απλά ήμουν γκαντέμης" απάντησα. Τσουγκρίσαμε τα ποτήρια και συνεχίσαμε να φιλοσοφούμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.  Τελικά οι νάνοι, είναι σοφά πλάσματα...