Άνεμος

 

Την συνάντησα δυο τρεις νύχτες πριν. Εκείνη τη βραδιά φυσούσε τόσο δυνατά που ο αέρας μετακινούσε τις καρέκλες στο μπαλκόνι του απέναντι σπιτιού. Η φασαρία δε με άφηνε να κλείσω μάτι. Σηκώθηκα, ντύθηκα και βγήκα έξω. Ευτυχώς ο καιρός αποθάρρυνε πολύ κόσμο από το να βγει έξω κι έτσι απόλαυσα έναν ήσυχο περίπατο ανάμεσα στα σκοτεινά δρομάκια της πόλης. Μόνο κάποιοι σκύλοι που γάβγιζαν από τις αυλές ή μέσα από τα διαμερίσματα και κάποιες γάτες που έστηναν καυγά παρεμβάλλονταν στη μουσική του δυνατού ανέμου. Καθώς έστριψα σε ένα από αυτά τα μικρά δρομάκια τα οποία συνήθως φέρουν ονόματα μεγάλων και σπουδαίων ανθρώπων την είδα να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση. Είχα τόσα χρόνια να τη δω. Τόσα που είχα ξεχάσει το όνομά της. Μα την όψη της , τη θυμόμουν καλά. Θα μπορούσα να πάρω όρκο πως ήταν ακόμα ομορφότερη απ' ό,τι θυμόμουν. Τα μάτια της έλαμπαν στο γλυκό, με λεπτά χαρακτηριστικά πρόσωπό της. Η μελαγχολία, πανταχού παρούσα στο παρουσιαστικό της. "Τι κάνεις;" τη ρώτησα, "πώς κι από τα μέρη μας ξανά;". Άφησε κάτω τη γεμάτη  τσάντα της και έκανε μια κίνηση τεντώματος. "Γυρνάω σε όλα τα παλιά μου στέκια και μαζεύω τα λάθη μου για να τα διορθώσω και τις πληγές μου για να τις κλείσω" μου είπε. "Μα τα λάθη που έγιναν δε ξεγίνονται και οι πληγές ακόμα κι αν κλείσουν αφήνουνε σημάδι" της είπα με τη σειρά μου. Χαμογέλασε, με εκείνο το υπέροχο χαμόγελο που πάντα είχε. "Η θεραπεία πάντα κάτι αφήνει πίσω της μα η αρρώστια τελικά πεθαίνει, έτσι δεν είναι;". Η φωνή της ακούστηκε τόσο μελωδική και ήρεμη μέσα στο χαλασμό του ανέμου. Το πρόσωπο μου σκοτείνιασε. Σκέφτηκα πως καμιά φορά η αρρώστια είναι προτιμότερη από τη θεραπεία. Δε πρόλαβα να ξεστομίσω τη σκέψη μου κι έβαλε το χέρι της στα χείλη μου. "Πρόσεχε φίλε μου, ο δρόμος για τη τρέλα είναι κατηφορικός και στρωμένος με φαντάσματα του χθες" μου ψιθύρισε. Ήταν η σειρά μου να χαμογελάσω. "Περνάω το χρόνο μου μιλώντας με παράφρονες και αερικά. Δεν είναι λίγο αργά για μια τέτοια συμβουλή;" πρόλαβα να απαντήσω πριν η μορφή της αρχίσει να ξεθωριάζει μπροστά μου καθώς ο αέρας κόπαζε. Κοίταξα το ρολόι μου. Η ώρα είχε περάσει. Καιρός να γυρίσω σπίτι...