του Τεντ Χιουζ,
Φαντάζομαι ετούτη τη στιγμή μεσάνυχτα στο δάσος:
υπάρχει κάτι άλλο ζωντανό
δίπλα στη μοναξιά του ρολογιού
και στην κενή σελίδα όπου τα δάχτυλά μου τρεμοπαίζουν.
Απ’ το παράθυρο δεν βλέπω αστέρια:
κάτι πιο κοντινό
αν και βαθύτερα μες το σκοτάδι
διεισδύει στη μοναξιά:
παγωμένη, ντελικάτη, σαν το μαύρο χιόνι
η μουσούδα της αλεπούς αγγίζει ένα κλαράκι, ένα φύλλο.
Δυο μάτια υπηρετούν μια κίνηση, αυτό το τώρα
και πάλι τώρα, και τώρα, και τώρα.
Αφήνει καθαρά χνάρια στο χιόνι
ανάμεσα σε δέντρα, και μια χωλή σκιά
προσεκτικά καθυστερεί σε κούτσουρα και σε
βαθούλωμα κορμιού που τολμηρά πλησιάζει.
Πέρα στα ξέφωτα ένα μάτι
μια πρασινάδα που απλώνει και βαθαίνει
περίλαμπρη, συγκεντρωμένη
κοιτάζει μόνο τη δουλειά της
ώσπου της αλεπούς η βρώμα, οξεία, ξαφνική, καυτή
εισβάλλει στου μυαλού τη μαύρη τρύπα.
Άναστρο ακόμα το παράθυρο, το ρολόι χτυπά
η σελίδα τυπώνεται.
Από τη συλλογή «The Thought Fox & Other Poems», Μετάφραση: Δήμητρα Σταυρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου