Όπως η νιότη μας,
όπως τα ποτήρια που τα σηκώναμε στον αέρα
τα αγγίζαμε για μια στιγμή,
μια στιγμή τα αγγίζαμε
και πίναμε το κρασί μας
και τα ακουμπούσαμε πάνω στο ίδιο τραπέζι
και τα χέρια μας που ήταν κάποτε τα δικά μας χέρια
και τα λόγια μας που ήταν κάποτε δικά μας λόγια
και τα όνειρά μας που ήταν κάποτε τα όνειρα του κόσμου
Όπως οι θάλασσες που κολυμπούσαμε βαθιές με τους ψαράδες
και οι ωραίες εκδρομές που κάπου θα πηγαίναμε
και μετά το τέλος άρχισε να μπαίνει από παντού
όπως οι κρύες θάλασσες που κολυμπούσαμε
όπως η αλήθεια
και οι αγκαλιές που κύκλωναν το τίποτα του αέρα
και του κορμιού την ερημιά
και το σκληρό του κόσμου.
Τι δεν είπες ποτέ;
Δεν θα το μάθω.
Το αποφάσισες λοιπόν;
Όπως η νιότη μας
Φεύγεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου