Λαμπρό Αστέρι

 

Λαμπρό αστέρι, να ήμουν αμετάβλητος όπως εσύ —

  Όχι σε μοναχική λαμπρότητα κρεμασμένος ψηλά στη νύχτα,

και παρατηρώντας, με βλέφαρα αιώνια ορθάνοιχτα,

  σαν τον καρτερικό, άγρυπνο ερημίτη της φύσης,

τα νερά που κινούνται στο ιερατικό τους έργο,

  την αγνή τους πλύση γύρω απ’ τις ανθρώπινες ακτές της γης,

ή αγναντεύοντας το φρέσκο, απαλό λευκό πέπλο

  του χιονιού που πέφτει σε βουνά και σε ερημιές—

Όχι — αλλά να ’μαι κι εγώ σταθερός, αμετάβλητος,

  ξαπλωμένος πάνω στο ώριμο στήθος της αγαπημένης μου,

για πάντα να νιώθω το απαλό του κύμα, την ανάσα του ρυθμού,

  για πάντα ξύπνιος μέσα σε γλυκιά ανησυχία,

ν’ ακούω, ν’ ακούω την ανάσα της, ήρεμη, απαλή —

  κι έτσι να ζω για πάντα — ή αλλιώς, να λιποθυμήσω στον θάνατο.

----

Bright star, would I were stedfast as thou art—

         Not in lone splendour hung aloft the night

And watching, with eternal lids apart,

         Like nature's patient, sleepless Eremite,

The moving waters at their priestlike task

         Of pure ablution round earth's human shores,

Or gazing on the new soft-fallen mask

         Of snow upon the mountains and the moors—

No—yet still stedfast, still unchangeable,

         Pillow'd upon my fair love's ripening breast,

To feel for ever its soft fall and swell,

         Awake for ever in a sweet unrest,

Still, still to hear her tender-taken breath,

And so live ever—or else swoon to death.

John Keats