Σε τούτο τον τόπο
των κεκοιμημένων
ο ήλιος τα σύννεφα
ποτέ δε διαπερνά.
Κοράκια κρώζουν
πάνω απ' το κεφάλι μου,
ερπετά μονάχα
σέρνονται στο χώμα
Τα δέντρα σάπιους
δίνουνε καρπούς
και τα λουλούδια
πριν ανθίσουν μαραίνονται.
Σκύβω να πιω νερό
μα είναι γεμάτο βδέλλες.
Σφιχτά κρατώ το ραβδί μου
και τη φωνή σου ακολουθώ.
Αυτή που υπόσχεται
πως μακριά από
τη γη ετούτη της κατάρας
θα με οδηγήσει.
Περπάτησα στους δρόμους μας...
ναι, είναι δικοί μας αυτοί οι δρόμοι...
τους έχτισαν οι αναμνήσεις μας,
το κοινό μας βάδισμα,
η αγκαλιά μας.
Όσοι περπατούν εκεί
είναι απλά περαστικοί.
Δεν γνωρίζουν -πώς θα μπορούσαν-
το υλικό από το οποίο
είναι φτιαγμένοι.
Αυτοί οι δρόμοι φτιάχτηκαν από εμάς
για να τους περπατούμε μαζί
ακόμα και αν τα βήματά μας
άλλες διαδρομές ακολουθούν
Το απόκρυφο
στα πιο φανερά σημεία
θα το βρεις
μα δεν θα αποκαλυφθεί
Σαν το άρωμά σου,
που παντού μπορώ πια
να μυρίσω
αλλά μόνο δικό σου είναι.
Η ζέστη του σώματός σου
πόσο πολύ με πάγωσε, αλήθεια.
Μια πλάνη, μια Γη της Επαγγελίας
χτισμένη με των Σοδόμων
τα μιαρά ερείπια,
πάνω στο βρώμικο
χώμα των Γομόρρων.
Εκείνος ο αποχαιρετισμός
τόσο οδυνηρός
αλλά και τόσο απελευθερωτικός...
Νόμιζες πως στήλη άλατος θα γινόμουν;
Έφυγα όμως...έφυγα...
