Blackmore's Night - Silent Night

 

Άγνοια και Ένδεια

 

Ήταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Κιτρινωπά, ισχνά, κουρελιασμένα, αγριωπά, λύκοι στο βλέμμα· κι όμως συντριμμένα μέσα στη ταπεινοσύνη τους. Εκεί όπου θα έπρεπε η χάρη της νεότητας να έχει γεμίσει τα χαρακτηριστικά τους και να τα έχει αγγίξει με τα πιο φρέσκα χρώματά της, ένα μπαγιάτικο και συρρικνωμένο χέρι, σαν του γήρατος, τα είχε τσιμπήσει, τα είχε στρεβλώσει, και τα είχε τραβήξει σε κουρέλια. Εκεί που άγγελοι θα μπορούσαν να κάθονται ένθρονοι, δαίμονες παραμόνευαν και αγρίευαν απειλητικά. Καμία αλλαγή, καμία παρακμή, καμία διαστροφή της ανθρώπινης φύσης, σε κανέναν βαθμό, μέσα σε όλα τα μυστήρια της θαυμαστής δημιουργίας, δεν έχει τέρατα τόσο φρικτά και τρομερά.

Ο Σκρουτζ τινάχτηκε πίσω, τρομαγμένος. Βλέποντάς τα έτσι, προσπάθησε να πει πως ήταν καλά παιδιά, μα τα λόγια πνίγηκαν, αρνούμενα να γίνουν συνένοχα σε ένα τόσο τεράστιο ψέμα.

«Πνεύμα, είναι δικά σου;» δεν μπόρεσε να πει τίποτε άλλο ο Σκρουτζ.

«Είναι του Ανθρώπου», είπε το Πνεύμα, κοιτάζοντάς τα από πάνω. «Και κρέμονται από μένα, ικετεύοντας για βοήθεια από τους πατέρες τους. Αυτό το αγόρι είναι η Άγνοια. Αυτό το κορίτσι είναι η Ένδεια. Να φυλάγεστε κι από τα δύο, και από όλους όσους τους μοιάζουν· μα πάνω απ’ όλα να φυλάγεστε από το αγόρι, γιατί στο μέτωπό του βλέπω γραμμένο το Χαμό, αν δεν σβηστεί αυτή η γραφή. Αρνηθείτε το!» φώναξε το Πνεύμα, απλώνοντας το χέρι του προς την πόλη. «Συκοφαντήστε όσους σας το λένε. Παραδεχτείτε το μόνο για τα φατριαστικά σας συμφέροντα και κάντε το χειρότερο. Και υπομείνετε το τέλος».

«Δεν έχουν καμία καταφυγή ή βοήθεια;» φώναξε ο Σκρουτζ.

«Δεν υπάρχουν φυλακές;» είπε το Πνεύμα, στρεφόμενο για τελευταία φορά επάνω του με τα ίδια του τα λόγια. «Δεν υπάρχουν πτωχοκομεία;»

Το ρολόι χτύπησε δώδεκα.

-Από τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Charles Dickens

Χριστούγεννα

 

Στο καταχείμωνο,

Άνοιξη αιώνια

Νέο βρέφος - 

ο παλιός κόσμος

σκόνη

Όνειρα

 

Νιφάδες ονείρου,

πνεύματα 

που αιωρούνται -

πούπουλα 

νηφάλιου ύπνου

Τάκης Παπατσώνης - Χριστουγεννιάτικη Αγρυπνία

 από το https://antonispetrides.wordpress.com/2013/12/25/modern_greek_christmas_poems/

Εξωτικός στην άκρια των κοιλάδων

περίμενα τη σημερινή γιορτή στο σκότος των λαμπάδων

απόκληρος της φωταψίας των ημερήσιων ήλιων

γονατιστής, και νηστευτής, και αποβλητής των χίλιων

δαιμονικών ταξιαρχιών… Μ’ άδικα εταλαιπώρουν

τη θύελλα των νοημάτων μου, τη ρώμη των γονάτων,

γιατί – το ξέρω αλίμονον! – τις πανοπλίες εφόρουν

τα εκατομμύρια των λαών, που ερείπια στρατευμάτων

κατάντησαν τα ελεεινά… Και θλίβω των ματιών σου

το φέγγος με το πίκραμα των λυπηρών δακρύων

που ο αμαρτωλός εσώριασα στων άλλων των δεινών μου

τα πλήθη και το πιο φριχτόν: το ίδιο άβουλο θηρίον

αντίς πανήγυρη ευλαβή να στήσω και ιερουργίαν

αρμονικήν, υμνητική της θείας καλωσύνης

να διαλαλώ, εγώ δέχομαι με ανόητη απαραξία

τον Άρχοντα, το Άλφα και Ωμέγα της Χριστιανοσύνης!..

Αλίμονο· των άγριων λαών η ορμητική αντάρα

και την ειρήνη τάραξε της μέσα μου ευλογίας,

κ’ αιστάνομαι απειλητικά του θεού μου την κατάρα

και μακρυνάμενο από με το Τέκνο της Μαρίας…

Και ο ανελέητος ασκητής τρέμω μην τάχα σφάλλω·

μην ενωθώ με τους θνητούς πολεμιστές και γίνω

υου Σατανά η συνέργεια – που τότε πια θα ψάλω

όχι ύμνο των Χριστουγέννων, μα θρήνο!…

Tarja - O Christmas Tree

 

Επιτύμβιο

 

Ενθάδε κείται

έρωτας κρυφός.

Αιτία θανάτου:

δισταγμός

MYRKUR - Ella (Official Audio)

 

Κολυμβητής

 

Σε βούρκο

κομμάτων

δεινός κολυμβητής

Αυριανός ηγέτης

μηδενικών προσόντων

Madder Mortem - Vigil

 

Ανταμοιβή

Εργατικός,

νομιμόφρων,

νοικοκύρης.

Ανταμοιβή του,

φθηνή κηδεία

Κανείς

δεν τον θυμάται 

πια

Morose - The Scent of Your Dying Rose

 

Χαμόγελο πικρό

 

Χαμένο φιλί,

άγαρμπη αγκαλιά

Χαμόγελο πικρό...

In The Woods...- Empty Streets

 

Κήπος

 

Εδώ

δεν ανθίζουν

βεβαιότητες, 

σταθερότητα,

ισορροπία.

Μόνο 

αγωνίες.

Les Discrets - Song for Mountains

 

Φανέρωση

 

Κρύβεσαι...

Οι στίχοι μου

σε φανερώνουν.

Κάθε ανάγνωση

μια αλήθεια.

Of The Wand & The Moon - Whispers Of The Past

 

Σύμπαν

 

Όλα ατελή

μα τέλεια

-

Τόσο αρμονική

η δυσαρμονία.

-

Απόλυτη τάξη

στο χάος

Agalloch - In The Shadow Of Our Pale Companion

 

Empyrium - The Oaken Throne

 

Διέξοδος

 

Φυγή

μόνη διέξοδος

Πλημμυρίδα

 

Το εσώτερο κενό -

θάλασσα που φουσκώνει

Death In June - Fall Apart

 

Ευχή χειμώνα

 

Έξι το απόγευμα -

νύχτωσε...

Ας ήταν μόνιμος

ο χειμώνας

Einstürzende Neubauten - Kollaps

 

Σάβανο

Δίχως αστέρια νύχτα,

φεγγάρι πένθιμο -

πέπλο ομίχλης

σαν σάβανο.

Στεναγμός βουβός.

Swans - Lunacy

 

Χριστουγεννιάτικοι στολισμοί

 

Στολισμοί πρώιμοι...

Κενά ακάλυπτα

Πολύχρωμα φωτάκια -

ισχνά, θαμπωμένα.

Current '93 - Where The Long Shadow Falls

 

Αναμνήσεις-πόνος

 

Μικρές οι αναμνήσεις,

οι πληγές μεγάλες

Ήχος

 

Ο Θεός είναι ένας ήχος

Ο δημιουργός του σύμπαντος είναι ένας ήχος

Όλα ξεκινούν μ' έναν ήχο

Thich Nhat Hanh - σιωπή - εκδ. Αιώρα

Rhys Chatham - Pythagorean Dream I (Excerpt)

 

Ανάσα

 

Αναπνέεις...

και ζω

Terry Riley - Mongolian Winds

 

Έρωτος αλχημεία

Εναγκαλισμός σωμάτων...

...ανάφλεξη...

...συγχώνευση ψυχών.

To βουνό γελά

 

Μόνο ερείπια έμειναν στην πατρίδα το βουνό γελά

Saitō Keisui, 77 ετών, Μιγιάγκι

Saitō: «Το σπίτι μου απέχει πέντε χιλιόμετρα από την ακτή, ωστόσο το τσουνάμι έφτασε μέχρι εκεί σηκώνοντας κύμα ύψους ενός μέτρου. Πλημμύρισε όλους τους ορυζώνες δύο χιλιόμετρα ανατολικά του Εθνικού Αυτοκινητόδρομου No. 6 με βουνά από ερείπια. Καθώς όμως οι ορυζώνες ξαναπρασίνιζαν και οι κερασιές άνθιζαν στα βουνά, με καθυσήχαζε η φράση “το βουνό γελά”».

Η φράση «το βουνό γελά» ή «χαμογελά» απαντάται ήδη σε κείμενα του 6ου αι. μ.Χ. Το κινεζικό ιδεόγραμμα για το «γελώ» ή «χαμογελώ» έχει και τη σημασία «ανθίζω», έτσι η φράση ουσιαστικά παραπέμπει στην άνοιξη.

Τσουνάμι, 29 χαϊκού από επιζήσαντες της φυσικής καταστροφής στην Ιαπωνία το 2011 - εκδ. Μανδραγόρας

Philip Glass. - Koyaanisqatsi

 

Νυχτερινός ουρανός

 

Λατρεύω

τον νυχτερινό ουρανό

Τ' αστέρια του,

εσύ

Steve Reich - Proverb

 

Πιάνο

Ώσπου να σβήσει

του πιάνου η μουσική

ζει κι η ελπίδα

Στη τελευταία νότα

θα πούμε το αντίο

John Cage - In A Landscape

 

Θηρίο

 

Όπως κι αυτή η καταιγίδα

πέρασες σαν κάποιο όνειρο

Ένα θηρίο σε παγίδα,

με κρατά η μνήμη όμηρο

Max Richter - On the Nature of Daylight

 

Εξομολόγηση

 

Φωνάζει....όχι! Ουρλιάζει 

από τα βάθη της ύπαρξής μου...

Θέλει να απελευθερωθεί,

μα δεν του φτάνει αυτό...

τον έλεγχο θέλει, τον πλήρη έλεγχο...

Άγνωστο μα και οικείο,

αόρατο κι όμως απτό! 

Κόκκινο, αίμα ζεστό

η οσμή του το ελκύει, το δυναμώνει

Δυο φορές ή τρεις, κόντεψε να τα καταφέρει

μα μπόρεσα να το συγκρατήσω...

πόσο κοντά έφτασα 

στου θηρίου την καρδιά...

Ο κεραυνός που έπεσε με τάραξε...

ίσως σημάδι της επερχόμενης

κατάρρευσης να είναι...

εκείνης που κάποια στιγμή θα έρθει...

...έρχεται...είναι εδώ!

Rimsky Korsakov - Flight of the Bumblebee

 

Γη των σκιών

 

Σε τούτο τον τόπο

των κεκοιμημένων

ο ήλιος τα σύννεφα

ποτέ δε διαπερνά.

Κοράκια κρώζουν 

πάνω απ' το κεφάλι μου,

ερπετά μονάχα 

σέρνονται στο χώμα

Τα δέντρα σάπιους

δίνουνε καρπούς

και τα λουλούδια

πριν ανθίσουν μαραίνονται. 

Σκύβω να πιω νερό

μα είναι γεμάτο βδέλλες.

Σφιχτά κρατώ το ραβδί μου

και τη φωνή σου ακολουθώ.

Αυτή που υπόσχεται

πως μακριά από 

τη γη ετούτη της κατάρας

θα με οδηγήσει.

Mahler: Adagietto Symphony 5 - Karajan*

 

Δρόμοι

 

Περπάτησα στους δρόμους μας...

ναι, είναι δικοί μας αυτοί οι δρόμοι...

τους έχτισαν οι αναμνήσεις μας,

το κοινό μας βάδισμα,

η αγκαλιά μας. 

Όσοι περπατούν εκεί

είναι απλά περαστικοί. 

Δεν γνωρίζουν -πώς θα μπορούσαν-

το υλικό από το οποίο 

είναι φτιαγμένοι. 

Αυτοί οι δρόμοι φτιάχτηκαν από εμάς

για να τους περπατούμε μαζί

ακόμα και αν τα βήματά μας

άλλες διαδρομές ακολουθούν

Borodin – Prince Igor: Polovtsian Dances, conducted by Andrzej Kucybała

 

Απομάκρυνση

 

Το απόκρυφο

στα πιο φανερά σημεία

θα το βρεις

μα δεν θα αποκαλυφθεί

Σαν το άρωμά σου,

που παντού μπορώ πια

να μυρίσω 

αλλά μόνο δικό σου είναι.

Η ζέστη του σώματός σου

πόσο πολύ με πάγωσε, αλήθεια.

Μια πλάνη, μια Γη της Επαγγελίας

χτισμένη με των Σοδόμων

τα μιαρά ερείπια,

πάνω στο βρώμικο 

χώμα των Γομόρρων.

Εκείνος ο αποχαιρετισμός

τόσο οδυνηρός 

αλλά και τόσο απελευθερωτικός...

Νόμιζες πως στήλη άλατος θα γινόμουν;

Έφυγα όμως...έφυγα...

Richard Wagner - Ride of The Valkyries