Πιάσε το χέρι μου και έλα
στις στέγες και τις ταράτσες
των σπιτιών να στήσουμε χορό
Μαζί να ανακατώσουμε
των σαλονιών την τάξη
Τις κουζίνες να αδειάσουμε
από τα περιττά τους βάρη
και μόλις του ήλιου το πρώτο φως
να φύγω μ' αναγκάσει
μη διστάσεις φιλί γλυκό να δώσεις
στο καλικαντζαρούδι!
Χαράσσω στις πέτρες το όνομά σου·
ακόμα κι όταν δε θα 'μαστε παρά σκιές
με τα ίχνη μας ξεχασμένα από καιρό,
οι πέτρες θα τραγουδούν το όνομά σου
στους παράδοξους περαστικούς
των μονοπατιών που κάποτε
σαν φαντάσματα διασχίσαμε μαζί ...
Κι αν πεθάνω απόψε;
Θα είσαι εκεί το χέρι
να μου κρατάς;
Θα πλύνουν τα δάκρυά σου
τις αμαρτίες μου;
Το πικρό χαμόγελό σου
θα φωτίσει το δρόμο μου
τον τόσο σκοτεινό;
Κι αν πεθάνω απόψε;
Θα λάμψει αύριο και πάλι
ο ήλιος για εσένα;
Το μελωδικό κελάηδημα των πουλιών
θα ηχήσει το ίδιο στα αυτιά σου;
Οι ώρες σου θα περνούν
όπως και τώρα;
Κι αν πεθάνω απόψε;
Θα μείνει κάτι αλήθεια
πέρα από τη σκιά
του περάσματός μου
απ' τον κόσμο τούτο;
----
πίνακας: By the Deathbed, Edvard Munch
Όταν άπλωσες κάποτε
τα χέρια σου να μ' αγκαλιάσεις
και το βλέμμα σου
πάσχισε να με ζεστάνει
Τι έκανα εγώ αλήθεια
την ώρα εκείνη;
Κοιτούσα μια πύρινη βροχή
ή τα άστρα να χορεύουν;
Σε κάποιο χαμένο όνειρο μάλλον
δρόμους γύρευα στρεβλούς...
Την άμμο
που άφησες τα ίχνη σου
μάζεψα
Σε δερμάτινο
την έβαλα σακούλι
και την κρέμασα
στο λαιμό μου
σαν φυλαχτό
Κάθε βράδυ την φυλάω
κάτω απ' το μαξιλάρι μου
κάθε πρωί μαζί καλωσορίζουμε
το πρώτο φως του ήλιου
Δεν θα ήταν δυνατό
να χαθούμε
Καμία δύναμη δε θα μπορούσε
να μας κρατήσει μακριά
Ο χώρος υποκύπτει
στην αγκαλιά σου,
το φιλί σου το χρόνο
στροβιλίζει κατά τη θέλησή σου
Πήγαινε σε πλανήτη μακρινό
στου σύμπαντος την άλλη άκρη
ακόμα κι έτσι θα είμαστε μαζί
Γιατί εγώ το αποζητώ
κι εσύ το πραγματώνεις
Εκεί που το σκοτάδι
τόσο απόλυτο μοιάζει
φως τα μάτια μου
πλημμυρίζει...
Ψηλαφιστά
προσπαθώ να σε ανακαλύψω
μα δεν το πετυχαίνω
Τα δάχτυλά μου δεν μπορούν
να αγγίξουν το βάθος
της καρδιάς μου
----
πίνακας: The Creation of Light του Gustave Doré
Το τραγούδι σου αλήθεια
ποιανού την ακοή στοχεύει
όταν το τραγουδάς στο αόρατο
ποιο το ακροατήριό σου είναι αλήθεια;
Φίλησε το φλάουτο,
χάιδεψε της κιθάρας τις χορδές
δώσε με το τύμπανο εκστατικό ρυθμό
πάντα όμως να θυμάσαι...
Αυτά που μένουν κρυφά
σα φανερωθούν, όψη που μοιάζει
φρικτή μπορεί να έχουν
