At Vance - Princess Of The Night

 

Φαντάσματα

 

Μαγεμένη ομίχλη τους δρόμους κατακλύζει

Στερείται των άστρων του ο νυχτερινός ουρανός

Φωνές παιδικές την ήσυχη γειτονιά ταράζουν

Μα σε τούτη εδώ τη καταραμένη πόλη 

Πάνω από χρόνο εκατό έχει να γεννηθεί παιδί 

Εδώ μόνο πέθαιναν χωρίς να μαθευτεί πότε ο λόγος 

King Diamond - Halloween

 

Όνειρα

 

Σαν τα όνειρα 

φεύγουν τα χελιδόνια,

άδεια μου χέρια...

Lone armchairs

 

The sun is setting

the sky turns red

A cool breeze blows

from the lake

Two armchairs wait

but you're not here

Gamma Ray - Dream Healer

 

Σπίτι μου, σπιτάκι μου

 

Οι αλυσίδες ριζωμένες

σε τούτους εδώ τους τοίχους

πίσω με τραβούν

όσες φορές κι αν τις έχω σπάσει.

Άγνωστη κατάρα με κρατά δεμένο

καθώς το ταβάνι πάνω μου γκρεμίζεται.

Ένας γρύλος χαιρέκακα με κοιτά

πριν το σκοπό του ξεκινήσει,

ένα κοροϊδευτικό τραγούδι για κάποιον

που μάταια πάσχιζε να ελευθερωθεί

Φωτογραφία

 

Η παλιά ζωή

σε μια φωτογραφία

Πόσα χρόνια πριν;

Savatage - Edge of Thorns

 

Οικολογικόν

 

Αλλάζουν οι εποχές αλλάζει και το κλίμα

πούλα το γαϊδουράκι σου και πάρε μια καμήλα

Νότιος φυσά ο άνεμος, χαθήκαν οι βοριάδες

αντί για μήλα θα 'χουμε ολόγλυκους χουρμάδες

Τα ρούχα τα χειμωνιάτικα άστα στη ναφθαλίνη

η μεσογειακή μας ομορφιά εξωτική θα γίνει

Όλο το χρόνο κοντομάνικα, ρούχα λουλουδάτα

γεμάτη με χυμό καρύδας η κανάτα

Μα κι αν Μπαχάμες γίνουμε ή κι έρημος με άμμο

ό,τι ζητήσεις παλαβό για σένα θα το κάμω!

Kamelot - Forever

 

Στο κορμό της οξιάς

 

Και αν στο αύριο 

δε συναντηθούμε ξανά

το χθες δε θα σβηστεί

αφού είναι ήδη χαραγμένο

στο γέρικο κορμό της οξιάς 

H κοιλάδα

 

Οι διαβάτες στην κοιλάδα

Πίσω απ' τα παράθυρα είδαν

Κάποια πνεύματα να ορχούνται

Σε λαούτων μελωδίες

Χόρευαν γύρω απ' τον θρόνο

Ω Πορφυρογέννητε!

Όπου ένδοξος καθόταν 

Ο αφέντης του ρηγάτου

Ε.Α.Πόε- Η πτώση του Οίκου των Άσερ, εκδ. Μεταίχμιο

Nocturnal Rites - Awakening

 

Κρυφά

 

Όταν της μιλά

μετά χαμογελάει 

Το κρύβει όμως 

Ο Σεφέρης είναι απλός σαν την άμμο

 

https://www.fosonline.gr/plus/politismos/article/271636/giorgos-seferis-o-kosmos-einai-aplos

Δημήτρης Στεφανάκης 

«Ἐμεῖς ποὺ ξεκινήσαμε γιὰ τὸ προσκύνημα τοῦτο

κοιτάξαμε τὰ σπασμένα ἀγάλματα

ξεχαστήκαμε καὶ εἴπαμε πὼς δὲ χάνεται ἡ ζωὴ τόσο εὔκολα

πὼς ἔχει ὁ θάνατος δρόμους ἀνεξερεύνητους

καὶ μία δική του δικαιοσύνη»

Τα εξήντα χρόνια που μεσολάβησαν από την απονομή του βραβείου Νόμπελ στον Γιώργο Σεφέρη ελάχιστα μας δίδαξαν για τη μεγαλοσύνη της ποίησής του. Φαίνεται πως δεν είχαμε ποτέ την διάθεση να σκύψουμε με σεβασμό στην τέχνη του και να ανακαλύψουμε τον σπόρο που γέννησε το ποιητικό του σύμπαν.

Παρασυρμένοι από τα στολίδια του λυρισμού και από τα χρώματα των λέξεων, δεν αντιληφθήκαμε ποτέ τη γεωμετρία του σεφερικού λόγου. Οι στίχοι του πέρασαν από μπροστά μας σαν άγνωστα και αδιάφορα πρόσωπα φορτωμένοι στα τραίνα του ανεξήγητου.

Οι περισσότεροι Έλληνες προσπάθησαν να καταλάβουν το Σεφέρη λες και η ποίηση απευθύνεται στην αντίληψη και όχι στην συνδυαστική ευφυία του ανθρώπου. Χάσαμε έτσι τόσες δεκαετίες και τώρα είμαστε αναγκασμένοι να παραδεχτούμε τη μικρή μας χρεοκοπία απέναντι στον ποιητή και την τέχνη του.

Ο Σεφέρης είναι απλός σαν την άμμο, γιατί κι «ο κόσμος είναι απλός», όπως παραδέχεται κι ο ίδιος στον ακροτελεύτιο στίχο της «Στροφής» του. Η ποίησή του ασκητική και απαλλαγμένη από γλωσσικά τερτίπια, σε βρίσκει, αν την αφήσεις, βαθιά στο κέντρο της ύπαρξής σου. Πέρασαν εξήντα χρόνια κι ακόμα δεν δώσαμε τα χέρια με τον ποιητή. Ας μην αφήσουμε να περάσουν άλλα τόσα για να συναντηθούμε επιτέλους μαζί του «Στο περιγιάλι το κρυφό».

Within Temptation - Ritual

 

Θρήνος

Θρηνεί για το χθες

γιατί τρέμει τ' αύριο 

Κυλά ο χρόνος

The Dark World of Franz Kafka

 

Matt Eliott - The Day After That

 

Βαδίζω

 

Βαδίζω καθώς 

οι εποχές αλλάζουν·

θα βρω πού πάω;

Κάτω στη νύφη της καρδιάς - Novalis

 

Κάτω στη νύφη της καρδιάς,

Στου Ιησού τ' αμπέλι

Μήνυμα ηχεί παρηγοριάς

Η νύχτα που ανατέλλει.

Όνειρο σπάζει τα δεσμά

Μας σφίγγει η Πατρική αγκαλιά

Novalis, Ύμνοι στη Νύχτα, εκδ. Περισπωμένη

Why Osamu Tezuka is Called the Godfather of Manga

 

Κοιμωμένη

 

Λένε γι' αυτή πως πέθανε από την ομορφιά της

ότι ο Χάρος ζήλεψε τα κόκκινα μαλλιά της

σμαράγδια λάμπουνε τα δυο της μάτια στο σκοτάδι

και τα καλοσχηματισμένα πόδια της τώρα πατούν στον Άδη

Το άλμα

 

Άναψε το κερί να διώξει το σκοτάδι

με μάτια κλειστά προχώρησε μπροστά

Οι σκιές σαν ποντικοί απομακρύνθηκαν

τρέμοντας της φλόγας τη αιχμηρή λεπίδα

Καθώς στην άκρη έφτασε του χάους

καθόλου δε φοβήθηκε το μεγάλο άλμα

π.Κ.Λ.

Trent Reznor & Atticus Ross - And When The Sky Was Opened (Before the Flood OST)

 

Όλα χάνονται...

"Φοβάσαι μη με χάσεις;" τον ρώτησε

με μια κάποια συστολή

κι εκείνος χαμογέλασε πικρά.

Όλα προορισμένα για χαμό δεν είναι;

Ακόμα και ο ήλιος και τούτη εδώ η γη

Αυτό σκεφτόταν καθώς έφευγε εκείνη μακριά

Αν κάποιος με ρωτήσει - Τάιγκου Ριόκαν

 

Αν κάποιος με ρωτήσει 

πού μένω

απαντώ:

"Στην ανατολική πλευρά 

του Γαλαξία"

Σαν ένα φευγαλέο σύννεφο,

που τίποτα δεν το σταματά:

απλά εγκαταλείπω τον εαυτό μου

στην παραξενιά του ανέμου.

Τάιγκου Ριόκαν, Ο ενδεής του όρους Κουγκάμι, εκδ. Οδός Πανός

Tangerine Dream. United Goblins Parade.

 

Χωρίς καφέ

 

Πετάει φωτιές

σαν δράκος που μαίνεται

Δεν ήπιε καφέ

Το φάντασμα

 

Ένα φάντασμα συνάντησα τους τάφους να γυροφέρνει

Με κοίταξε με απορία και παράπονο

σαν να με ρωτούσε αν ζωντανό είναι ή νεκρό.

Δε βρήκα τι να του απαντήσω, αφού κι εγώ

 για τον εαυτό μου την ίδια απορία έχω

Haggard - Chapter I: Tales of Ithiria

 

Πριν χαράξει

 

Πριν να χαράξει

λάμπει ο αυγερινός

Ζήλια σου ήλιε!

Η μύγα εκλέχτηκε

Αφού η μύγα εκλέχτηκε

κι έφτιαξε χοντρούλη κώλο

ποιος να την αποτρέψει τολμηρός

μη χέσει το κόσμο όλο;

Ήπιε πολύ και μέθυσε

απ' το κρασί της κάλπης

και τη κοινωνία έσφαξε σαν

φρενοβλαβής χασάπης.

 

The Deep Dark Woods - River In The Pines

 

Ένα παραμύθι του ανέμου

 

Περπατούσε μόνο όταν το φως του ήλιου έπεφτε πάνω στη σταγόνες της βροχής και έκανε τα χρώματα της ίριδας να εμφανιστούν κι όταν οι σκίουροι ροκάνιζαν τα βελανίδια τους από κάτω προς τα πάνω και άφηναν τα υπολείμματα προς τη μεριά του νοτιά. Άλλοι έλεγαν πως ερχόταν από το γειτονικό δάσος και άλλοι πως εκεί κατευθυνόταν. Κάποιοι πίστευαν πως ο κοντινός καταπράσινος λόφος ήταν ο πατέρας της και μια μακρινή λιμνούλα γεμάτη νούφαρα η μάνα της. Όπως και να 'χει κανείς δεν ήξερε από που ερχόταν, που πήγαινε και αν πήγαινε κάπου και που ζούσε όλο τον υπόλοιπο καιρό μα όλοι και όλες έτρεχαν να τη δουν όταν εμφανιζόταν. Έλεγαν ακόμα τις ιστορίες τους όταν έπεφτε η νύχτα και τα χρόνια είχαν κάνει τις εμφανίσεις τις πιο μυθικές και παράξενες απ' ό,τι ήταν. Περιέγραφαν πως όταν γελούσε μικρά σπουργίτια πετούσαν γύρω της κινούμενα από τη δύση προς την ανατολή και ποτέ από τον βορρά προς τον νότο. Τις φορές που έκλαιγε πολλοί ήταν αυτοί που είχαν δει τα δάκρυά της να γίνονται πολύχρωμες πεταλούδες που απαλά κουνώντας τα φτερά τους πότιζαν τη γη με τη σκόνη τους και τότε το γρασίδι χόρευε και τα λουλούδια τραγουδούσαν σκοπούς αρχαίους. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι όταν εμφανιζόταν. Όλοι, εκτός από τη τρελή γυναίκα με τα μαύρα που έμενε στο τελευταίο σπίτι του χωριού λίγο πριν τα σκοτεινά σαγόνια του δάσους από το οποίο ερχόταν η μαγική κοπέλα ή που εκεί εξαφανιζόταν. Αυτή η μαυροφορεμένη, με τα μάτια να γυαλίζουν φώναζε πως όταν εμφανίζεται εκείνη η νεράιδα και οι πεταλούδες θρηνούν ρίχνοντας τη σκόνη απ' τα φτερά τους στα λουλούδια που θρηνούσαν και όταν τα σπουργίτια πετούσαν πανικόβλητα με κατεύθυνση την ανατολή και το γρασίδι να ξεκολλήσει από τη γη προσπαθούσε και να τρέξει μακριά, κάποιος νέος ή κάποια νέα χανόταν μέσα στα σαγόνια του δάσους ή στη σπηλιά του κοντινού στοιχειωμένου λόφου ή στα μαύρα τα νερά εκείνης της σκοτεινής λιμνούλα με τα περίεργα φυτά που έβγαιναν στην επιφάνειά της. Κανείς δεν άκουγε όμως τις ιστορίες της και στο τέλος την έδιωξαν από το χωριό πετώντας της πέτρες και ξύλα. Κάποιοι λένε πως οι νέοι του χωριού κι οι νέες την γκρέμισαν από ένα βράχο. Κανείς πάντως δεν την ξαναείδε ούτε και άκουσε τις όλο τρόμο και θάνατο φοβέρες της. Σιγά σιγά τα χρόνια πέρασαν και το χωριό ερήμωσε από ανθρώπους. Λένε πως οι νέοι και οι νέες χάθηκαν και οι γέροι πέθαναν. Και πως όσοι έζησαν σκορπίστηκαν από τον άνεμο στα πέρατα του κόσμου και ποτέ δεν ξαναβρήκαν ο ένας τον άλλον. Πολλοί επιμένουν πως αν περάσει κανείς από έναν κοντινό γκρεμό βράδυ όταν η σελήνη είναι μεθυσμένη και τα αστέρια μεταξύ τους φιλονικούν, μπορεί να δει τη γυναίκα με τα μαύρα να φωνάζει αυτούς που χάθηκαν και αυτούς που ο άνεμος έστειλε μακριά. Τις ιστορίες αυτές μου της έφερε μια μέρα ο βοριάς μαζί με τις σκιές ανθρώπων που είχε αναλάβει να σκορπίσει ολόγυρα στο κόσμο.

Σοδειά

Σπόροι πέφτουν

σε ματωμένο αγρό

Σοδειά θανάτου

HEAVY MOON - Elegy For Major Bowie

 

Ο Κόρακας

Του άρεσε να περιδιαβαίνει τους τάφους. Κάποιοι έλεγαν πως μπορούσε με τους νεκρούς να πιάσει κουβέντα. Κάποιοι πως μόνο άκουγε τος ψιθύρους τους χωρίς αυτοί να μπορούν να τον ακούσουν. Λένε ακόμα πως ό,τι άκουγε από τους τάφους το έγραφε στο τετράδιο που πάντα μαζί του κουβαλούσε. Κάθε μεσημέρι, όταν τα πάντα ησύχαζαν αυτός ήταν εκεί. Μα και κάθε βράδυ, όταν το σκοτάδι κάλυπτε τα μνημεία, πάλι την ώρα ανάμεσα στους τάφους την περνούσε. Να ακούει τους νεκρούς να σιγομιλούν. Και να γράφει τους λόγους, τα τραγούδια, τα παράπονα και τις ευχαριστίες τους. Κάπου κάπου γελούσε με τους διαξιφισμούς τους και τους καυγάδες τους. Οι άνθρωποι του κόλλησαν και παρατσούκλι, όπως ήταν αναμενόμενο, οι άνθρωποι πάντα κοροϊδεύουν αυτό που να καταλάβουν δε μπορούν, τον φώναζαν Κόρακα. Μα αυτόν δεν τον πείραζε. Δεν τον ενδιέφερε εδώ και χρόνια οι ζωντανοί τι έχουνε να πουν. Αυτός, στα λόγια των κεκοιμημένων μονάχα έδινε σημασία. Κάποιοι έλεγαν πως όλα ξεκίνησαν όταν η αγαπημένη του πήγε να βρει ανάπαυση στου κοιμητηρίου το κρύο χώμα. Άλλοι πως από μικρός εκεί έτρεχε και έπαιζε. Υπήρχαν κι εκείνοι που έπαιρναν όρκο πως αυτός ήρθε από κάποιο μέρος μακρινό μια μέρα και έκανε το νεκροταφείο δικό του σπίτι. Κανείς δεν ήξερε που ζούσε και αν είχε σπίτι. Αν έτρωγε ποτέ κι αν για νερό ή κρασί διψούσε. Τα χρόνια περνούσαν και οι ιστορίες γίνονταν περισσότερες, πιο παράξενες και πιο κακές. Πόσο μοχθηροί μπορούν οι άνθρωποι να γίνουν ώρες ώρες! Ποτέ του κανέναν τους δε πείραξε, προς τι αυτές οι κακεντρεχείς φήμες; Είπαν πως ξέθαβε τα βράδια τους νεκρούς και πως ακατανόμαστα πράγματα έκανε μαζί τους. Είπαν πως τρεφόταν από τις παγωμένες σάρκες τους. Ψέματα και φαντασιοπληξίες! Το μόνο που έκανε όσες ώρες περνούσε εκεί ήταν να ακούει και να γράφει. Και να μιλάει αραιά και που. Μέχρι που ένα πρωί τον βρήκανε εκεί, στο κοιμητήριο μέσα παγωμένο. Η ψυχή του το σώμα του είχε αφήσει το περασμένο βράδι. Γρήγορα γρήγορα τον κήδευσαν και σε πρόχειρο τάφο έριξαν το φτηνό του φέρετρο. Τον σκέπασαν με χώμα κι έφυγαν βιαστικά. Καντήλι δεν του άναψαν ούτε του κάψανε λιβάνι. Μα λέγανε πως όταν κανείς περνούσε από το μνήμα του, ορκιζόταν πως τον άκουγε να μιλάει από μέσα. Και πως σε ώρες ορισμένες και μέρες ή νύχτες, μπορούσες πάνω στον τάφο του να δεις, το τετράδιό του με καινούριες σελίδες γραμμένες...

Διάβαση hay(na)ku

 

Διαβαίνω 

χαμένα μονοπάτια 

και όνειρα ανήλιαγα

Το παραπάνω είναι ένα ποίημα hay(na)ku τη μορφή του οποίου δημιούργησε η Φιλιππινέζα δασκάλα, Eileen Tabios με προφανή την επιρροή των haiku. Η Eileen θεώρησε πως στα αγγλικά η φόρμα 5-7-5 συλλαβές έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια του μινιμαλισμού των ιαπωνικών xaiku κι έτσι σκέφτηκε τη μορφή 1-2-3 λέξεις(και όχι συλλαβές) ώστε να πετύχει την απαιτούμενη "ολιγολογία" των ιαπωνικών ποιημάτων. Η θεματολογία δε έχει περιορισμούς.

Stone Rebel - Lost Spirit

 

Γάτα λιάζεται

Γάτα λιάζεται

Ώσπου να φτάσω κοντά 

το έχει σκάσει 

Χαρά

Αν έκλαψα  ποτέ για σένα;

Τι ερώτηση κι αυτή που κάνεις...

Όχι, καλή μου. Ποτέ δεν έριξα

για σένα ούτε μισό δάκρυ

Μα πίστεψε με, σε κάθε σου χαρά

χαιρόμουν, και τους φίλους μου κερνούσα.

Μόνο που σκεφτόμουν πως είσαι ευτυχισμένη

τι παραπάνω θα μπορούσα να ζητήσω;

Anastasia - Samoilovite Slepci

 

To λουλούδι

 

Της έδωσε ένα λουλούδι

για να τον θυμάται 

και μετά πέταξε μακριά.

Κάποιο έλεγαν πως το πότιζε

για χρόνια με το αίμα του.

Πέρασαν ζωές πολλές 

μέχρι οι δρόμοι τους

και πάλι να συναντηθούν.

Τι κρίμα, που λίγο πριν

να βρεθούν ξανά

το λουλούδι είχε μαραθεί.

Μπορεί και όχι

 

Ένα ποίημα

έγραψα για εσένα.

Μπορεί και όχι...

Sivert Høyem - The Rust

 

Από τις σκιές....

Αποκοιμήθηκες και το χέρι

του ονείρου ήρθε και χάιδεψε 

απαλά τα μαλλιά  σου.

Τις σκέψεις σου, ακόμα και 

αυτές που εσύ αγνοούσες,

ζωντάνεψε, τους έδωσε ζωή.

Σε άκουσα να γελάς απαλά

στον ύπνο σου, χαρούμενη

και σου ορκίζομαι ότι χάρηκα 

κι εγώ, μίλια μακριά, μέσα στις 

σκιές που τόσο αγαπώ χωμένος.

Κι όταν ήρθε η ώρα του ήλιου

να ανατείλει και να σε ξυπνήσει

έστειλα μια σκιά, να φέρει το φως

όσο πιο μαλακά γίνεται στα μάτια

σου ώστε απότομα να μη ξυπνήσεις.

Και λίγο πριν διαλυθεί έσκυψε 

και σε φίλησε στα μαλλιά όπως 

ακριβώς τη διέταξα. 

Σαν βγήκε για τα καλά ο ήλιος

αποτραβήχτηκα πιο βαθιά στα σκοτάδια

περιμένοντας το λυκόφως να ξανάρθει

Frankenstein Graphic-Novel Animation

 

Steve Von Till - Indifferent Eyes

 

Ομίχλη

 

Τρόμαξες χθες βράδυ.

Ο άνεμος μου είπες πως

δυσοίωνος σου φάνηκε.

Με το ζόρι άρθρωσα 

δυο τρεις λέξεις 

ψεύτικης παρηγοριάς.

Κι εμένα με φόβισε

αυτός ο αγέρας,

μου φάνηκε πνιγηρός

σαν να μετέφερε 

μαζί του το σκοτάδι. 

Η νύχτα πέρασε. 

Μα άφησε μια γεύση

απροσδιόριστου πένθους

Ξέρω, δεν είσαι συνηθισμένη

σε τέτοια πράγματα εσύ.

Εγώ πάλι έτσι ζω, 

σε αυτή την ομίχλη που 

σκεπάζει κάθε μου σκέψη.

Ο ήλιος ο πρωινός σε βρήκε

πολύ χαρούμενη, μου είπες.

Χαμογέλασα, ξέρεις, από 

τις σπάνιες φορές που το κάνω,

μετά έσκυψα και κοίταξα χάμω.

Τα πόδια μου τα τύλιγε 

ακόμα η καταχνιά

The Mask Animated Series Explored - A Brilliant Fun Adaptation Of A Dark And Violent Comic Book

 

A Tergo Lupi - Fade Under

 

Αγκάθια

 

Φλεγόμενη γη,

τι άνθη να βγουν εδώ;

Αγκάθια μόνο

Νόμπελ Λογοτεχνίας 2023 σε έναν εξ επιλογής του χριστιανό!

https://anastasiosk.blogspot.com/2023/10/2023.html#more

 π .Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 Ο 64χρονος Jon Fosse είναι συγγραφέας περίπου τριάντα μυθιστορημάτων, δοκιμίων, παιδικών βιβλίων και θεατρικών έργων. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες και έχουν διασκευαστεί για τη σκηνή περισσότερες από 1.000 φορές.

Το έργο του Jon Fosse έχει δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: γράφει στη γλώσσα Nynorsk, γνωστή και ως "νεο-νορβηγική", μια μειονοτική γλώσσα στη Νορβηγία που ομιλείται μόνο από το 10% του πληθυσμού, και γράφει με λίγα ή καθόλου σημεία στίξης. Η γραφή του έχει περιγραφεί ως "επίπονη" και "σιωπηλή", ενώ για τον πρόεδρο της Επιτροπής Νόμπελ, Anders Olsson, ο συγγραφέας είναι "ανοιχτός στη θεότητα". Είναι μια "ωραία υποτίμηση" να μην αναφέρουμε (μέσα στην απαίτηση της political correct στάσεως!) ότι ο Jon Fosse είναι βαθιά θρησκευόμενος, ασπάστηκε μάλιστα τον καθολικισμό το 2013, και ότι αυτό γίνεται αισθητό σε όλο το σχετικά μυστικιστικό έργο του!!

Η συγγραφή είναι ένας τρόπος προσευχής

Γεννημένος το 1959 στη νοτιοδυτική Νορβηγία, ο Jon Fosse ανατράφηκε από γονείς πιετιστές, ένα μυστικιστικό προτεσταντικό κίνημα. Όταν ήταν έφηβος, αποστασιοποιήθηκε από τη θρησκεία και δήλωσε άθεος, κατά το πρώτο μέρος της ζωής του, όταν έγινε γνωστός στη λογοτεχνία. Μεταξύ των ηλικιών 20 και 30 ετών, δημοσίευσε όχι λιγότερα από πέντε βιβλία.

Στη συνέχεια στράφηκε προς το θέατρο και έγινε γνωστός για τα θεατρικά του έργα, κυρίως για το "Quelqu'un va venir" και το "Mélancholia I", σε σκηνοθεσία Claude Régy. Ανάμεσα στα δείγματα της μυστικιστικής γραφής του, το τελευταίο του μυθιστόρημα, Septologie (2021), παραπέμπει στις επτά ημέρες της Δημιουργίας και παρακολουθεί την αργόσχολη καθημερινότητα ενός ζωγράφου. Κάθε ένα από τα επτά βιβλία του αρχίζει με την ίδια πρόταση και τελειώνει με την ίδια προσευχή προς τον Θεό.

Πριν από τη βράβευση με το βραβείο Νόμπελ, ο Jon Fosse είχε λάβει πολυάριθμα βραβεία, μεταξύ των οποίων και το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας το 2014. Το 2009, στις 21 Νοεμβρίου, έλαβε μάλιστα μετάλλιο από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ' σε μια συνάντηση με καλλιτέχνες στην Καπέλα Σιξτίνα. Η μεταστροφή του στον καθολικισμό χρονολογείται από το 2013 και είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη για μια Νορβηγία όπου ο καθολικισμός είναι εξαιρετικά μειονοτικός.

Παρόλο που δίνει σπάνια συνεντεύξεις, ο Jon Fosse δεν διστάζει να μιλήσει για την πίστη του και την τακτική παρακολούθηση της Θείας Λειτουργίας, παραδεχόμενος μάλιστα ότι η θρησκευτική πρακτική τον βοήθησε να ξεπεράσει τον αλκοολισμό από τον οποίο υπέφερε για πολλά χρόνια. Μοιράστηκε επίσης ότι γι' αυτόν η συγγραφή είναι ο "τρόπος του να προσεύχεται".

Wounded - The Light We Fear

 

Χαμόγελο (senryu)

 

Πώς ζορίζεται

για να χαμογελάσει!

Και όμως λάμπει

Φως

 

Στέκομαι και κοιτώ τον μαύρο ουρανό

ούτε ίχνος φωτός δεν υπάρχει πάνω του

Πού κρυφτήκατε αστέρια, πού χάθηκες σελήνη;

Τοίχοι δίπλα μου που καταρρέουν, γκρεμίζονται,

το μέλλον τους είναι γραμμένο: ερείπια.

Ένα δάσος σκοτεινό απλώνεται μπροστά μου

σκιές φυλακισμένων Τιτάνων τα δέντρα του

αλυσοδεμένα τα πόδια τους από την ομίχλη

και το σκληρό χώμα, το τόσο αφιλόξενο.

Η καταχνιά δεν με περικυκλώνει όπως άλλοτε,

εισέρχεται με κάθε εισπνοή και με διαλύει εκ των έσω.

Γίνομαι ένα με αυτή, ένα με τις σκιές, ένα με το σκοτάδι

χάνομαι και παραμένω, αποσυντίθεμαι χωρίς να γίνω σκόνη.

Η κάθε λέξη μου και μια πόρτα που αφήνει τον ζόφο

να εξέλθει από τον Άδη και να απλωθεί ως εκεί

όπου οι λέξεις μου θα φτάσουν.

Εγκαταλείπω κάθε ελπίδα και αγκαλιάζω το ψύχος, τον φόβο

σπάω κάθε δεσμό με τους συμβιβασμούς και τις προσδοκίες

της ημέρας με το ψευδές της φως και συντονίζομαι

με την κάθε πνοή που το κενό αφήνει.

Το σκοτάδι δεν είναι πια σκοτάδι. Λάμπει περισσότερο 

από οποιοδήποτε φως που οι άνθρωποι των συμβιβασμών

μπορούν να φανταστούν. 

Παραδίνομαι στη παραφροσύνη του άγριου δάσους 

και αφήνω τη λογική μόνη με τους ερειπωμένους πια τοίχους.

Stanislas Rodanski - Άτιτλο

Με τα μάτια ορθάνοιχτα 

Νομίζω ότι κοιμάμαι μες στη σιωπή του έλους

Η ζωή μου είναι από μέλι και από αψέντι

Σε βαθμό που όλα φαίνονται πράσινα

Μια φυσαλίδα σκάει μες στο ανύπνωτο όνειρο του νερού

Είμαι η χλομή έκρηξη μιας σκέψης

Με ύφος καταπονημένο

Σκοτεινή Κυριακή

Καταραμένοι Γάλλοι Ποιητές - εκδ. Ηριδανός

Ulver - Southern Gothic

 

Η μάγισσα

Ανάμεσα στις σκιές και το φως

τα μάτια της γάτας άραγε τι βλέπουν;

Της κουκουβάγιας το θρηνητικό τραγούδι

για ποιες ψυχές απόψε κλαίει;

Ρίξε μάγισσα τα χαρτιά σου και πες το μέλλον

στους απελπισμένους που προσμένουν κάτι καλό.

Του διαβόλου το χαρτί μη ρίχνεις στο τραπέζι

λένε πως αν τον φωνάξεις, εκείνος αμέσως έρχεται

το φύλλο του θανάτου άφησε μπροστά μου

δεν τον φοβήθηκα ποτέ, σαν φίλο τον καλωσορίζω

άσε τη φωτιά στο τζάκι σου να καίει του δράκοντα τη φλόγα

και βάλε στα ποτήρια μας από το γλυκό λικέρ εκείνο

Δεν ήρθα εδώ απόψε για να μάθω το αύριο τι θα φέρει

μα για να δω ξανά της μάντισσας το χαμόγελο 

να λάμπει απόκοσμο στα χείλη σου επάνω πριν τις πύλες

για τον αθέατο κόσμο της νύχτας να μου ανοίξεις.

In The Woods - Towards the Black Surreal

 

Αίμα

 

“Love came and became like blood in my body.

It rushed through my veins and encircled my heart.”

"Η αγάπη ήρθε στο σώμα μου σαν αίμα.

Έτρεξε στις φλέβες μου και κύκλωσε τη καρδιά μου"

Ρουμί

Φρανκενστάιν

Από κομμάτια των νεκρών

ζωή φτιάχνει ο αλαζόνας.

Αποζητάει των θεών

ισάξιος να σταθεί.

Ο κεραυνός που πέφτει

ποια φρίκη να φωτίσει.

Του πλάσματος που ξυπνά

ή του δημιουργού του;

Ο θάνατος όμως τελικά

τον θάνατο θα φέρει

και στον αιώνιο παγετό

το μίσος άσβεστο θα καίει.

Το τίμημα πληρώθηκε

ζωές πολλές χαθήκαν,

μια ζωή που δεν ήτανε γραφτή

με τρόπο λαθραίο ήρθε.

Δυο κόρακες

 

Όσα ο άνεμος μαζεύει, διαβόλοι τα σκορπίζουν

κι όποιος θυμάται τα παλιά, τα νέα του σαπίζουν

απ' το παράθυρο κοιτώ, δυο κόρακες φτερουγίζουν

το άδικο και το δίκαιο, σαν πούπουλα ζυγίζουν

Κρίμα

Κάπου κάπου το βραδινό αεράκι

έφερνε απαλά τα λόγια που ψιθύριζες

και το άρωμά σου

Κρίμα που δε μπορούσε 

να φέρει και εσένα

Σημάδια ζωής

Στους τάφους πάνω

κυκλάμινα φυτρώνουν·

σημάδια ζωής

Rigor Mortis

 

Rigor mortis has taken my body

left me still, lying on my bed.

A dark shadow standing above me

with a sinister smile on its face.

Night becomes darker as the figure

bites my neck.

Ακαμψία νεκρική το σώμα μου κατέχει

μ' αφήνει ακίνητο, στο κρεβάτι ξαπλωμένο.

Μια σκοτεινή σκιά στέκεται από πάνω

με μοχθηρό χαμόγελο στο πρόσωπο της.

Η νύχτα πιότερο σκοτεινιάζει καθώς η φιγούρα

δαγκώνει το λαιμό μου.

Στα νερά του ποταμού

Ακόμα ακουγόταν έστω και μακρινός 

ο ήχος των νερών του ποταμού.

Είμαι σίγουρος πως κάπου εκεί

πνίγηκε και η υπόσχεση που σου έδωσα. 

Προσπάθησα το λόγο μου να κρατήσω

- ένας Θεός ξέρει πόσο- 

μα στάθηκε αδύνατο 

εκείνο το βάρος να σηκώσω.

A parody of life

A howling through the forest,

a sign that he is close now.

He was a man once,

now an insult to nature.

It feeds upon the human flesh

devours its former tribesmen

preys upon the weak who wander

in the darkened woods.

A cannibal, a hunter, a scavenger

eaten inside by its own crimes.

The walking death growls through the shadows,

predator eyes red, a horned parody of life

Sing your chants shaman

so we are protected by its hunger,

dance around the fire

to keep the monster at bay.

Stay together, watch each other 's back

until the break of dawn.

A song of lunacy - Ένα τραγούδι παραφροσύνης

A ghost rides its bike

through the slleping city's alleys.

The beggars and the drunkards

sing as the bicycle passes by

a song of lunacy

Ένα φάντασμα με το ποδήλατό του κάνει βόλτες

μέσα στης κοιμισμένης πόλης τα σοκάκια.

Ζητιάνοι και μεθυσμένοι 

τραγουδούν καθώς το δίκυκλο περνά

ένα τραγούδι παραφροσύνης

Ηλιοβασίλεμα

Στο λόφο πάνω μείναμε

Για ώρα αγκαλιασμένοι

Μα καθώς ο ήλιος έδυε 

Γίναμε τελείως ξένοι 

A walk in the woods - Μια βόλτα στο δάσος

 

On a starless rainy night

she went for a walk in the woods.

Thunders rolled and lightnings ripped the sky.

Her umbrella was left alone.

Μια νύχτα βροχερή, χωρίς καθόλου αστέρια

αποφάσισε βόλτα στο δάσος να πάει.

Μπουμπουνητά την ξεκούφαιναν και κεραυνοί έσχιζαν τον ουρανό.

Η ομπρέλα της έμεινε μονάχη.

Μοίρα

Τι παιχνίδι η μοίρα έπαιξε

ποτέ δε θα το καταλάβω.

Κοντά μου να σε φέρει τόσο,

για να σε κρατήσει μακριά μου

Μέσα στο δάσος

 

Έκλεισε και κλείδωσε τον ναό όπως και κάθε βράδυ

μόλις σκοτείνιαζε ο ουρανός.

Κατέβηκε το μονοπάτι και μπήκε μέσα στο δάσος

σαν έντομο που το τραβά το φως.

Κατέβηκε στο ποτάμι εκεί δίπλα στην όχθη που έπεφταν 

οι πρώτες ακτίνες του φεγγαριού.

Περίμενε λιγάκι όπως κάθε φορά να εμφανιστεί και να ξεκινήσει

τα βήματα του αέρινου χορού.

Κι εκείνη στην ώρα την ορισμένη ήρθε σαν να 'χαν ραντεβού

μια όμορφη νεράιδα, κόρη του νερού.

Και στο χορό της επάνω τον πλησίασε σαν κύκνος που τραγουδά

στα μάτια  τον κοίταξε, με τα χέρια της να πιάνουν τα δικά του.

Και το φεγγάρι τότε έριξε  μια και μόνη ακτίνα

και μέσα απ' το μαύρο ράσο άστραψε ο σταυρός

η νεράιδα χάθηκε με ένα θλιμμένο βλέμμα 

κι έμεινε μόνο να τραγουδά το νερό στο ρέμα.

Κοίταξε ολόγυρα σαν μόλις ξυπνημένος

το δάσος ήταν ήρεμο όπως και πριν

κι έμεινε να σκέφτεται κάπως σαστισμένος

αν η τύχη έφερε το φως της πανσελήνου

ή το τέλος έγραψε το χέρι του Θεού