Ομίχλη

 

Τρόμαξες χθες βράδυ.

Ο άνεμος μου είπες πως

δυσοίωνος σου φάνηκε.

Με το ζόρι άρθρωσα 

δυο τρεις λέξεις 

ψεύτικης παρηγοριάς.

Κι εμένα με φόβισε

αυτός ο αγέρας,

μου φάνηκε πνιγηρός

σαν να μετέφερε 

μαζί του το σκοτάδι. 

Η νύχτα πέρασε. 

Μα άφησε μια γεύση

απροσδιόριστου πένθους

Ξέρω, δεν είσαι συνηθισμένη

σε τέτοια πράγματα εσύ.

Εγώ πάλι έτσι ζω, 

σε αυτή την ομίχλη που 

σκεπάζει κάθε μου σκέψη.

Ο ήλιος ο πρωινός σε βρήκε

πολύ χαρούμενη, μου είπες.

Χαμογέλασα, ξέρεις, από 

τις σπάνιες φορές που το κάνω,

μετά έσκυψα και κοίταξα χάμω.

Τα πόδια μου τα τύλιγε 

ακόμα η καταχνιά