Από τις σκιές....

Αποκοιμήθηκες και το χέρι

του ονείρου ήρθε και χάιδεψε 

απαλά τα μαλλιά  σου.

Τις σκέψεις σου, ακόμα και 

αυτές που εσύ αγνοούσες,

ζωντάνεψε, τους έδωσε ζωή.

Σε άκουσα να γελάς απαλά

στον ύπνο σου, χαρούμενη

και σου ορκίζομαι ότι χάρηκα 

κι εγώ, μίλια μακριά, μέσα στις 

σκιές που τόσο αγαπώ χωμένος.

Κι όταν ήρθε η ώρα του ήλιου

να ανατείλει και να σε ξυπνήσει

έστειλα μια σκιά, να φέρει το φως

όσο πιο μαλακά γίνεται στα μάτια

σου ώστε απότομα να μη ξυπνήσεις.

Και λίγο πριν διαλυθεί έσκυψε 

και σε φίλησε στα μαλλιά όπως 

ακριβώς τη διέταξα. 

Σαν βγήκε για τα καλά ο ήλιος

αποτραβήχτηκα πιο βαθιά στα σκοτάδια

περιμένοντας το λυκόφως να ξανάρθει