Φως

 

Στέκομαι και κοιτώ τον μαύρο ουρανό

ούτε ίχνος φωτός δεν υπάρχει πάνω του

Πού κρυφτήκατε αστέρια, πού χάθηκες σελήνη;

Τοίχοι δίπλα μου που καταρρέουν, γκρεμίζονται,

το μέλλον τους είναι γραμμένο: ερείπια.

Ένα δάσος σκοτεινό απλώνεται μπροστά μου

σκιές φυλακισμένων Τιτάνων τα δέντρα του

αλυσοδεμένα τα πόδια τους από την ομίχλη

και το σκληρό χώμα, το τόσο αφιλόξενο.

Η καταχνιά δεν με περικυκλώνει όπως άλλοτε,

εισέρχεται με κάθε εισπνοή και με διαλύει εκ των έσω.

Γίνομαι ένα με αυτή, ένα με τις σκιές, ένα με το σκοτάδι

χάνομαι και παραμένω, αποσυντίθεμαι χωρίς να γίνω σκόνη.

Η κάθε λέξη μου και μια πόρτα που αφήνει τον ζόφο

να εξέλθει από τον Άδη και να απλωθεί ως εκεί

όπου οι λέξεις μου θα φτάσουν.

Εγκαταλείπω κάθε ελπίδα και αγκαλιάζω το ψύχος, τον φόβο

σπάω κάθε δεσμό με τους συμβιβασμούς και τις προσδοκίες

της ημέρας με το ψευδές της φως και συντονίζομαι

με την κάθε πνοή που το κενό αφήνει.

Το σκοτάδι δεν είναι πια σκοτάδι. Λάμπει περισσότερο 

από οποιοδήποτε φως που οι άνθρωποι των συμβιβασμών

μπορούν να φανταστούν. 

Παραδίνομαι στη παραφροσύνη του άγριου δάσους 

και αφήνω τη λογική μόνη με τους ερειπωμένους πια τοίχους.