Ο καφές

 

Δε θέλει και πολύ να προκύψει μια παρεξήγηση. Μια λάθος λέξη να πεις ή ένα όνομα να προφέρεις σε κακό συγχρονισμό και τα πράγματα περιπλέκονται. Το ήξερε καλά ο ήρωας της ιστορίας μας και τώρα σκεφτόταν τι θα έπρεπε να κάνει και πόσο θα έπρεπε να προσέχει ώστε να μην μπλέξει σε καμιά δυσάρεστη ιστορία. Γι΄ αυτό αποφάσισε να πιει τον καφέ του αμίλητος και να φύγει όσο πιο ήσυχα και γρήγορα γινόταν από εκεί μέσα όπου παραμόνευαν τόσες πολλές παγίδες. Δε πρόλαβε να τραβήξει τρεις ρουφηξιές από τον καφέ του όταν κάποιος του απηύθυνε το λόγο. Ε, βέβαια! Ήταν σίγουρος ότι αυτό θα γινόταν. Δεν είχαν σκοπό να τον αφήσουν να ξεφύγει έτσι εύκολα. Αλλά κι αυτός ήταν προετοιμασμένος. Δε θα έπεφτε στις παγίδες τους! Έκανε ότι δεν άκουσε και συνέχισε να πίνει τον καφέ του. Όμως ήταν προφανές πως είχαν αποφασίσει να τον τυλίξουν με τα δόλια δίχτυα τους...Του επανέλαβε την ερώτηση πιο δυνατά ο άλλος. Τώρα χρειαζόταν να σκεφτεί κάτι πιο έξυπνο... Άρχισε να μιλά με γενικόλογες εκφράσεις που θα τον βοηθούσαν να κερδίσει κάποιο χρόνο ώστε να απαντήσει με τέτοιο τρόπο ώστε κανείς να μη μπορεί να τον μπλέξει πουθενά. Φυσικά κι αυτή η λύση ήταν προσωρινή αφού οι ανακριτές του (γιατί αυτό ήταν στην πραγματικότητα όλοι αυτοί, ύπουλοι ανακριτές που προσπαθούσαν να του εκμαιεύσουν μια ομολογία) του έκαναν ξανά και ξανά την ίδια ερώτηση με όλο και πιο αυστηρό και θυμωμένο ύφος! Είχαν πια εξαγριωθεί, είχαν σχεδόν αφιονιστεί! Ένιωσε τον ιδρώτα να κυλάει κρύος από το κεφάλι στα μάγουλά του. Τον είχαν πια παγιδεύσει. Δεν υπήρχε τρόπος να αποφύγει να απαντήσει. Τον είχαν στριμώξει και τον κοιτούσαν όλοι τους. Ήξερε πως δε θα μπορούσε να ξεφύγει πια. Ήταν ώρα να μιλήσει. Χωρίς φόβο, με θάρρος και περηφάνια και να αντιμετωπίσει τις τρομακτικές συνέπειες. Σκούπισε τον ιδρώτα του, σήκωσε το βλέμμα του, μάζεψε όλο το κουράγιο του και με σταθερή φωνή είπε: "Καλός είναι ο καφές, δε χρειάζεται άλλη ζάχαρη...Ευχαριστώ..."