Dreamt
of whales
Singing electric lullabies
Ονειρεύτηκα
φάλαινες να
τραγουδούν ηλεκτρικά νανουρίσματα
Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2020
...electric lullabies - ...ηλεκτρικά νανουρίσματα
Dreamt
of whales
Singing electric lullabies
Ονειρεύτηκα
φάλαινες να
τραγουδούν ηλεκτρικά νανουρίσματα
Soundless explosion - Αθόρυβη έκρηξη
Throughout
The cosmos
Planets erupt noiselessly
Στο
Σύμπαν ολόκληρο
Αθόρυβα εκρήγνυνται πλανήτες
Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2020
She was looking at the stars - Με θαυμασμό τ' αστέρια κοίταζε
Loved to read stories about Mars
Now that her lover met
Planets and comets will forget
Με θαυμασμό τ' αστέρια κοίταζε
Για τον Άρη βιβλία κι ιστορίες στοίβαζε
Μα τώρα που βρήκε έναν εραστή
Πλανήτες και κομήτες έχουν ξεχαστεί
Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2020
A moment - Στιγμή
Dropped
Some flaxseed
Collared doves danced
Έριξα
Λίγο λιναρόσπορο
Οι δεκαοχτούρες χόρεψαν
Γιὰ τὸ ἀδιέξοδο τῆς ποίησης τοῦ καιροῦ μας
https://antifono.gr/%ce%b7-%ce%b3%ce%b5%cf%86%cf%85%cf%81%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%83-%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7%cf%83-%ce%b3%ce%bd%cf%89%cf%83%ce%b7%cf%83/
Δημήτρης Αγαθοκλής
Διαβάζοντας τό δοκίμιο τοῦ ποιητῆ Κώστα Κουτσουρέλη Ἡ Τέχνη ποὺ αὐτοκτονεῖ: Γιὰ τὸ ἀδιέξοδο τῆς ποίησης τοῦ καιροῦ μας (Μικρὴ Ἄρκτος, 2019) ἀνακάλυψα ὁμολογουμένως πολλές ―ἂν ὄχι μόνον― ἀλήθειες γιὰ τὴ γενικὴ κατάπτωση τῆς ποίησης στὶς μέρες μας· κατάπτωση ποὺ ὅπως ἀναφέρει ὁ συγγραφέας, καὶ νομίζω ὀρθά, εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα μιᾶς φθίνουσας γραμμικότητας ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τοῦ λογοτεχνικοῦ κόσμου. Ἀναπόφευκτα, ὁ νοῦς μου ταξίδεψε πίσω ὅταν νεώτερος προσπαθοῦσα νὰ προσεγγίσω τὰ ποιητικὰ κείμενα τῶν Μοντερνιστῶν καὶ Ὑπερρεαλιστῶν· τὶς ἀμέτρητες ὧρες ποὺ ἀφιέρωνα καὶ τὶς δυσκολίες ποὺ συναντοῦσα (οἱ ὁποῖες ἀκόμα μὲ συντροφεύουν) ὅταν μὲ πεῖσμα πάλευα ν’ ἀποκρυπτογραφήσω τὰ κωδικοποιημένα τους νοήματα. Καὶ τώρα ποὺ τὸ σκέπτομαι, στάθηκα τυχερός. Νὰ μὴν ἔρθω σ’ ἐπαφὴ δηλαδή, στὰ πρῶτα μου ποιητικὰ βήματα, μὲ τὶς γραφίδες αὐτῶν τῶν «ἀπαιτητικῶν» ποιητῶν ἀλλὰ νὰ ξεκινήσω μὲ κάτι πιὸ προσιτό, πιὸ «εὔπεπτο» ―ἂν μοῦ ἐπιτρέπεται ὁ ὅρος― ὅπως ἦταν ἡ ποίηση τοῦ Δροσίνη καὶ τῶν λοιπῶν ὁμοτέχνων τῆς γενιᾶς του (χωρὶς νὰ ὑποστηρίζω ἐπ’ οὐδενὶ ὅτι ὑπολείπονταν σὲ ποιότητα). Τὸ ν’ ἀναγκάζεται κανεὶς νὰ διαβάσει ―ὄντας ποιητὴς Εὐμένης ὁ ἴδιος― ἐξω-ποιητικὰ κείμενα προκειμένου νὰ ξεκλειδώσει τὸν «Αὐτοκράτορα τοῦ Παγωτοῦ» (τοῦ Wallace Stevens) ὁπωσδήποτε δὲν βοηθᾶ πολύ.
Ἔχουν πράγματι ἀπομονωθεῖ οἱ ποιητὲς ἀπ’ τὸ εὐρὺ ἀναγνωστικὸ κοινό; Κι ἂν ναί, μὲ δική τους εὐθύνη ἢ ὄχι; Τ’ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα ἀπ’ τὸν τόπο τοῦ «ἐγκλήματος» ἔτσι δείχνουν. Κι ὁ Κουτσουρέλης στὸ κείμενό του ἀναλύει, πειστικὰ θεωρῶ, τὴν ἱστορικὴ πορεία καὶ τοὺς λόγους αὐτοῦ τοῦ αὐτοεγκλεισμοῦ (ἴσως καὶ αὐτοχειρίας) χωρὶς βέβαια νὰ σταματάει ἐκεῖ· σὲ μιὰ στείρα καταγγελία. Προχωρεῖ στὴ θεραπευτικὴ ὁδό (κατὰ τὴν κρίση του) ποὺ χρειάζεται ν’ ἀκολουθηθεῖ ὥστε νὰ παύσει ἡ παθογένεια. Ἕνα «ἀντιμανιφέστο» ὅπως τὸ ἀποκαλεῖ πού, ἀκόμα κι ἂν δὲν συμφωνεῖ κανεὶς σὲ ὅλα του τὰ σημεῖα, θὰ πρέπει νὰ διαβαστεῖ καὶ νὰ προβληματίσει.
Αὐτὰ ἀπ’ τὴν πλευρὰ τῶν δημιουργῶν, τῶν ποιητῶν ― ποὺ εἶναι τόσοι στὶς μέρες μας! Ἀλλὰ ἀπ’ τὴ στιγμὴ ποὺ μπαίνει τὸ θέμα στὸ τραπέζι, τίθεται ἐπαγωγικὰ καὶ τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: τί συμβαίνει ἀντιστοίχως μὲ τοὺς ἀναγνῶστες; Ἔχω τὴν αἴσθηση ὅτι ὅσο οἱ ποιητὲς κρύβουν τὴν ποιητική τους ἀνασφάλεια πίσω ἀπὸ τὸν δάκτυλόν τους, ἄλλο τόσο καὶ τὸ ἀναγνωστικὸ κοινὸ βρίσκεται σὲ (λογοτεχνική) ἄρνηση. Δυστυχῶς οἱ ποιητὲς ἔκαναν ὅ,τι εἶναι δυνατὸν γιὰ νὰ μείνουν χωρὶς κοινό· νὰ δίνουν παράσταση σὲ ἄδειες αἴθουσες. Ποῦ θὰ ὁδηγήσει μιὰ τέτοια συμπεριφορά, κανεὶς δὲν ξέρει. Μήπως φτάσουμε στὸ ἀκραῖο σημεῖο ἡ ποίηση νὰ τραπεῖ σὲ σπάνιο ἔκθεμα (μέσα σὲ προθῆκες μὲ εἰδικὸ φωτισμὸ καὶ θερμοκρασία) κάποιου μουσείου τοῦ μέλλοντος ―ἂν μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε κάτι τέτοιο―, ὅπως γιὰ παράδειγμα συνέβη μὲ τὶς παραδοσιακές μας ἐνδυμασίες; Ἐνδεχομένως. Ἡ εὐθύνη τότε ποιούς θὰ βαραίνει; Μόνον τοὺς ποιητές; Διότι καλὴ ποίηση ὑπῆρχε καὶ θὰ ὑπάρχει (ἔστω σὲ μικρὸ βαθμό) πάντοτε. Οἱ ἀναγνῶστες, θ’ ἀπαλλαγοῦν ἀπ’ τὴ συνέργεια; Θὰ θεωρηθοῦν ἀμέτοχοι καὶ θ’ ἀθωωθοῦν παμψηφεί, νίπτοντες τὰς χείρας; Τὸ τί συνέβη κι ὁδηγηθήκαμε στὸ «διαζύγιο» γιὰ τὸ ὁποῖο μᾶς μιλάει ὁ Κουτσουρέλης εἶναι ἀναμφίβολα σημαντικὸ καὶ χρήζει ἀναλύσεως· τὰ σφάλματα τοῦ παρελθόντος νὰ μὴν ἐπαναληφθοῦν στὸ μέλλον. Καὶ σωστὰ πράττει νὰ ἐνημερώσει (καὶ νὰ προειδοποιήσει συνάμα) τὴν «ἀπὸ ’δῶ» παράταξη· τὸ στρατόπεδο τῶν ποιητῶν. Ἡ πρόταση στοιχειοθετήθηκε, κατατέθηκε καὶ εἶναι πλέον πρόσφορη γιὰ περαιτέρω διάλογο καὶ συζήτηση. Τὴν ἴδια στιγμὴ ὅμως, στὴν «ἀπέναντι ὄχθη», τί γίνεται; Παρατηρεῖται κάποια κινητικότητα, κάποια ἀνησυχία, ἢ ὅλα ἀπρόσκοπτα συνεχίζουν στὸ πνεῦμα τοῦ γνωστοῦ ἀγγλοσαξονικοῦ ρητοῦ: business as usual; Γιὰ τὸ στρατόπεδο τοῦ ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ θὰ εἰπωθεῖ κάτι;
ΠΙΣΤΕΥΩ ΒΑΘΥΤΑΤΑ στὴ διδακτικὴ ἀξία τῆς ποίησης ― ἴσως λόγω τῆς ἐκπαιδευτικῆς μου ἰδιότητας, ποὺ ἐνδεχομένως καὶ νὰ ρίχνει λίγο καθαρώτερο φῶς στοὺς στίχους μου. Γενικώτερα, βλέπω τὴν Τέχνη ὡς διδαχή. Τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ συγκινούμεθα μ’ ἕνα ἔργο τέχνης λέει πολλὰ πρωτίστως γιὰ τὸν ἑαυτόν μας. (Καὶ ὁ Κουτσουρέλης, στὸν 3ο του Προσανατολισμό, δὲν παραλείπει νὰ ὑπογραμμίσει αὐτὴν τὴν πτυχὴ καὶ δύναμη τῆς ποίησης, μὲ τὸ νὰ μᾶς ὑπομνήσει εὔστοχα τὸ λατινικὸ ρητό: τέρπειν ἅμα καὶ διδάσκειν). Γι’ αὐτὸ καὶ συνηθίζω νὰ δίνω στοὺς μαθητές μου τὴν ἀκόλουθη εἰκόνα σχετικὰ μὲ τὴ διαδικασία τῆς μάθησης ― θέλοντας νὰ τοὺς καταστήσω περισσότερο συνειδητοποιημένους. «Φανταστεῖτε», τοὺς λέω, «ὅτι βρισκόμαστε σὲ μιὰ γέφυρα. Στὸ ἕνα ἄκρο στέκεστε ἐσεῖς, στὸ ἄλλο ὁ δάσκαλός σας. Ὁ τελευταῖος, στὴν προσπάθειά του νὰ κοινωνήσει τὴ γνώση ποὺ κατέχει, ὀφείλει νὰ κάνει κάποια βήματα πρὸς τὰ ἐσᾶς, νὰ σᾶς πλησιάσει. Ἂν δὲν τὸ πράξει, τότε πρόκειται γιὰ ἕναν κακὸ δάσκαλο κι ἐσεῖς δὲν ἔχετε νὰ κερδίσετε τίποτε ἀπ’ αὐτόν. Ἀπ’ τὴν ἄλλη, δὲν μπορεῖτε νὰ περιμένετε τοῦτος ὁ ἄνθρωπος (ποὺ σίγουρα ἔχει τὰ χρονάκια του καὶ δὲν διαθέτει πιὰ τὴ σωματικὴ ρώμη τῆς νιότης) νὰ διασχίσει μόνος του ὅλο τὸ μῆκος τῆς γέφυρας. Θὰ πρέπει ―ἂν θέλετε νὰ λέγεστε καλοὶ μαθητές― νὰ κάνετε ὁρισμένα βήματα ἐμπρὸς καὶ ν’ ἀρχίσετε κι ἐσεῖς νὰ περπατᾶτε πρὸς τὸ δικό του μέρος· τελικά, νὰ βρεθεῖτε κάπου στὴ μέση. Ἂν δὲν τὸ πράξετε τότε, μᾶλλον, δὲν κουβαλᾶτε μέσα σας ἀρκετὴ «δίψα γιὰ μάθηση»· οἱ γνώσεις ποὺ θ’ ἀποκτήσετε θὰ εἶναι λειψὲς καὶ αὐτὲς συγκεχυμένες». Στὴν παραπάνω μεταφορά (ποὺ πάντοτε προκαλεῖ ἕνα ἐλαφρὸ μειδίαμα στὴ νεολαία) ἂν ἀντικαταστήσουμε τὶς λέξεις μαθητὴς καὶ δάσκαλος μὲ τὶς λέξεις ἀναγνωστικὸ κοινὸ καὶ ποιητὴς ἀντιστοίχως, θὰ ἔχουμε μιὰ καλὴ ἰδέα τοῦ τί εἴδους δεσμὸς συνδέει (θεωρητικά) αὐτοὺς τοὺς δύο χαρακτῆρες. Ὅπως σὲ κάθε σχέση μὲ τὶς διακυμάνσεις της, τὰ πάνω καὶ τὰ κάτω της, ἔτσι κι ἐδῶ δύο ὀντότητες καλοῦνται νὰ συνυπάρξουν, ἐπὶ μακρόν, χωρὶς νὰ καταστοῦν ξένοι.
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΧΕΙ μιὰ ὑποχρέωση. Νὰ γράφει καλὰ ποιήματα καὶ νὰ μὴν τρομάζει τὸ κοινό του. Ἄρα καὶ νὰ διαβάζει καλὴ ποίηση. Ἄρα νὰ εἶναι, πρῶτα ἀπ’ ὅλα, ἕνας καλὸς ἀναγνώστης. Ὅμως ἡ ἕλξη στὸ «λογοτεχνικό» ζευγάρι, ποὺ εἶναι βαθιὰ ἐρωτευμένο καὶ στέκεται σὲ ἀπόσταση στὴ φανταστική μας γέφυρα, εἶναι ἀμφίδρομη ― σὰν τὶς χημικὲς ἀντιδράσεις ποὺ μαθαίναμε κάποτε στὸ σχολεῖο. Μὲ ἄλλα λόγια, ὅτι καὶ τὸ ἕτερον ἥμισυ (τὸ κοινό) ἔχει ἕνα χρέος. Ν’ ἀκονίζει τὸ αἰσθητικό του κριτήριο καὶ νὰ μὴν ἀναζητεῖ τὸ εὔκολο μὰ τὸ ὠφέλιμο. Προτιμῶ νὰ χρησιμοποιῶ τὸν ὅρο «αἰσθητικὸ» ἀντὶ τοῦ «λογοτεχνικό»· βάσει κοινῆς λογικῆς, ἐὰν κάποιος ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν ποίηση τότε σίγουρα δὲν θὰ θεωρεῖ ἀκατόρθωτο νὰ προσεγγίσει, καὶ νὰ εὐχαριστηθεῖ, κι ἄλλες μορφὲς τέχνης (π.χ. ζωγραφική, μουσική, γλυπτική, θέατρο κτλ.). Δὲν μπορῶ νὰ φανταστῶ δηλαδὴ ἕναν ἄνθρωπο καλλιτεχνικῶς μονολιθικό, ὁ ὁποῖος νὰ συγκινεῖται μὲ στίχους ἀλλὰ νὰ μένει ἀπαθὴς μπροστὰ σ’ ἕναν πίνακα τοῦ Modigliani ἢ στὸ andante ἄκουσμα τοῦ Κονσέρτου γιὰ Πιάνο Νο 21 τοῦ Mozart ― καλλιτέχνες φυσικὰ καὶ οἱ δύο πού, ἂν μὴ τί ἄλλο, δὲν τρόμαξαν τὸ κοινό τους. Μονολιθισμὸς ὑπάρχει στὴν ἄγνοια· ὄχι στὴ γνώση.
Αὐτὴ ἡ ὁλιστικὴ προσέγγιση ἀπέναντι στὴν Τέχνη (ἄρα ἀπέναντι στὴ Ζωή) εἶναι ὅπως λέμε ζήτημα παιδείας. Πόσες φορὲς δὲν τὸ ἔχουμε ἀκούσει! Μία λέξη τόσο ταλαιπωρημένη καὶ παρεξηγημένη (καὶ πλήρως στρεβλωμένη στὸ δυτικὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα) ἡ ὁποία στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα φέρει ἕνα ἰδιαίτερο βάρος καὶ περιεχόμενο, μιᾶς καὶ συνδέεται ἐτυμολογικῶς μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ παιδεύειν· ἐνέργεια ποὺ μόνο εὐχάριστη δὲν εῖναι. Παίδεμα καὶ στὴν ἐνεργητικὴ καὶ στὴν παθητική του διάσταση· ἤτοι κι ἀπ’ τὰ δύο «στρατόπεδα». Καὶ ἀπ’ τὸν φορέα καὶ ἀπ’ τὸν ἀποδέκτη τῆς γνώσης κατὰ τὴν (ἀμφίδρομη) πράξη τοῦ μανθάνειν. Καὶ προσοχή, μὴν ὑποστηρίξουμε ἀνοήτως ὅτι παιδεία εἶναι ό,τι λαμβάνει χώρα μόνον στὰ ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα. Σ’ ἕνα βαθμό, ναί. Ὅμως, ὅταν μιλᾶμε γιὰ Παιδεία ―τὴν ὁποίαν χρησιμοποίησε ὡς τίτλο ὁ Γερμανὸς κλασικιστὴς Werner Jaeger στὸ σπουδαῖο τρίτομο ἔργο του― μιλᾶμε γιὰ μιὰ στάση ζωῆς· μία ἕξις ποὺ υἱοθετεῖ κανεὶς χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει καὶ ποὺ ἵπταται στὸν ἀέρα σὰν τὰ μόρια τοῦ ὀξυγόνου καὶ ἀζώτου ποὺ ἀναπνέουμε. Ἄραγε, σὲ τί ποσότητα νὰ βρίσκονται αὐτὰ τ’ ἀόρατα σωματίδια παιδείας στὴ χώρα μας ὅσον ἀφορᾶ, γιὰ παράδειγμα, στὴν κλασικὴ μουσικὴ ἢ στὴν ὄπερα; Πόσο «ἐκπαιδευμένο» εἶναι τὸ κοινὸ σὲ τέτοιες μορφὲς τέχνης; Ἂν συγγράφαμε ἕνα σενάριο ἐπιστημονικῆς φαντασίας κατὰ τὸ ὁποῖο τώρα, αὐτὴν τὴ στιγμὴ ποὺ μιλᾶμε, ἀνασταίνετο (ὤ, τοῦ θαύματος!) ὁ Vincenzo Bellini νὰ συνεχίσει τὸ ἔργο του ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ τὸ ἄφησε τόσο νέος, πόσοι θὰ ἦταν σὲ θέση νὰ τὸν (παρ-) ἀκολουθήσουν;
ΠΡΑΓΜΑΤΙ, Η «ΔΥΣΚΟΛΗ» ποίηση τῶν Μοντερνιστῶν, καὶ ἀρκετῶν ὅσοι ἦρθαν κατόπιν, δημιούργησε ἄγχος στὸ ἀναγνωστικὸ κοινό. Ὅτι ἀπαιτεῖται ἡ ἀναδίφηση σὲ πληθώρα βιβλίων, κατεβασμένων ἀπὸ σκονισμένα ράφια βιβλιοθηκῶν, προκειμένου νὰ τὴν προσπελάσει κανείς. Βέβαια, στὶς μέρες μας ἡ ποίηση σταμάτησε νὰ εἶναι δυσκολη. Πλέον εἶναι ἁπλὰ κακή. Παρ’ ὅλα αὐτά, τὸ πρόβλημα ἀλλοῦ ἑστιάζεται. Ὄχι ὅτι διαβάζεται κακὴ ποίηση (αὐτὸ θὰ εἶχε νὰ προσφέρει κάτι) ἀλλὰ ὅτι διαβάζεται ἐλάχιστη ποίηση, σχεδὸν μηδαμινή. Γεγονὸς ἱστορικὰ πρωτοφανές, ἀποδεικνύοντας δυστυχῶς ὅτι ἡ ποίηση δὲν ἀποτελεῖ, στὸν ἴδιο βαθμὸ ὅσο παλαιοτέρα, κοινωνικὴ ἀνάγκη· ἢ χειρότερα, ὅτι ἡ ὅποια ἀνάγκη ἐξυπηρετεῖτο κάποτε ἀπ’ τὴν ποίηση τώρα ἐκφράζεται μέσῳ ἄλλων μορφῶν τέχνης. Στὴν πεζὴ λογοτεχνία τὰ πράγματα ἐξελίσσονται διαφορετικά. Ὁ κόσμος (συνεχίζει νά) διαβάζει πρόζα. Καλὴ ἢ κακὴ πρόζα εἶναι ἄλλο ζήτημα. Πάντως διαβάζει, ἄρα ἔχει ἀναπτύξει κάποια ἀξιακά (καὶ ἀξιολογικά) κριτήρια βάσει τῶν ὁποίων καλύπτει τὶς πνευματικὲς λογοτεχνικές του ἀναζητήσεις. Θὰ λέγαμε ἐν ὀλίγοις ὅτι κάνει βήματα, ὡς ὀφείλει, πάνω στὴ «γέφυρα» τῆς μάθησης· γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἔχει ἐπέλθει κανένα πεζογραφικὸ διαζύγιο· ὄχι ἀκόμα.
Μποροῦμε νὰ ὑποστηρίξουμε κάτι ἀνάλογο γιὰ τὴ σύγχρονη ποίηση; Ἔχει ἀποδέκτες; Διότι φαίνεται ὅτι καλοὶ καὶ κακοὶ στίχοι κυκλοφοροῦν ἐν τῷ αὐτῷ χρόνῳ καὶ τόπῳ χωρὶς ν’ ἀπασχολοῦν ἰδιαιτέρως κανένα ― ἀναγνωστικὸ καὶ κριτικὸ κοινό. Ὁπότε, ἀναδύεται τὸ ἐρώτημα: ἐὰν ὑποθέσουμε ὅτι ὅλοι οἱ ποιητές, διὰ μαγείας, σταμάταγαν ξαφνικὰ νὰ παράγουν αὐτὴ τὴ θολή, χωρὶς εἰκόνες, ποίηση ―ποὺ δὲν διηγεῖται καὶ δὲν δημιουργεῖ μύθους― καὶ ἄρχιζαν ν’ ἀφοσιώνονται στὸ ἔργο τους σοβαρὰ καὶ ὑπεύθυνα (ὅπως νουθετεῖ ὁ Κουτσουρέλης), αὐτὸ θὰ μεταφέρετο στὸ εὐρὺ κοινό; Τὸ κοινὸ ὅπως εἶναι διαμορφωμένο αὐτὴν τὴ στιγμή ―χωρὶς ἰσχυρὰ ποιητικὰ κριτήρια, χωρὶς στιβαρὴ κριτικὴ νὰ τὸ κατευθύνει, χωρὶς νὰ βηματίζει πρὸς τὴν κατεύθυνση τοῦ δασκάλου-ποιητῆ ὥστε νὰ τοῦ σφίξει τὸ χέρι―, ἄραγε θ’ ἀντιλαμβάνετο τὴν ὅποια ποιοτικὴ στροφὴ τοῦ ποιητικοῦ λόγου ἢ ὄχι; Ἢ μήπως θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιστρατευθοῦν ἄλλα μέσα, ἄλλα τεχνάσματα, ὥστε νὰ συγκινηθεῖ τὸ πλῆθος; Γιὰ παράδειγμα, νὰ ζητηθεῖ ἡ συνδρομὴ τοῦ μελοποιημένου στίχου ― μὲ τὸν κίνδυνο τότε οἱ ποιητὲς νὰ συνέθεταν ποιήματα ἔχοντας ὡς γνώμονα πῶς οἱ στίχοι τους θὰ παρεισφρήσουν στὸν χῶρο τῆς μουσικῆς ὥστε να τραγουδηθοῦν. Αὐτὸς ὁ Ἀναγνώστης (τέτοιος σήμερα καὶ ἀπαράλλακτος στὸ μέλλον) θὰ δεχτεῖ ποτὲ πίσω στὴ συζυγικὴ ἑστία καὶ κλίνη τὸν «μοιχὸ» καὶ μεταμελημένο Ποιητὴ ἢ μήπως θ’ ἀπαιτήσει ἀπ’ αὐτὸν νὰ ὑπογράψει ὁριστικὰ τὴ μεταξύ τους ρήξη;
Ὁ Ἀμερικανὸς ποιητὴς Walt Whitman (1819–1892) ἔλεγε ὅτι γιὰ νὰ ὑπάρξουν σπουδαῖοι ποιητὲς ἀπαιτεῖται καὶ σπουδαῖο ἀκροατήριο. Στὴν ἀγγλικὴ γλώσσα τὸ ἀπόφθεγμα, κατὰ γράμμα, εἶναι: “To have great poets, there must be great audiences, too”. Νομίζω ὅτι ὁ Whitman ἐσκεμμένα ἐπέλεξε τὴ λέξη “great”, μία λέξη ὄχι μονοσήμαντα ὁρισμένη ἀλλὰ μὲ πλούσιο περιεχόμενο σὲ νοηματικὲς ἀποχρώσεις, ἀφοῦ ὑπονοεῖ τὶς ἔννοιες τοῦ «ἐνδιαφέρεσθαι» καὶ τοῦ «ταχέως γιγνώσκειν» ἀπ’ τὴν πλευρὰ τοῦ ἰδεατοῦ ἀκροατηρίου του (interested and knowledgeable audiences). Στὴν ἑλληνική, ἂν ἀλλάξουμε αὐτὸ τό (ἐπιδεχόμενο πολλαπλῶν μεταφράσεων) “great” σὲ “good”, θὰ καταλήξουμε ―χωρὶς βλάβη τῆς γενικότητας― σὲ κάτι ποὺ ἐκφράζει ἀπόλυτα τὸ δικό μας, μέχρι τώρα, ἀναλυθὲν σκεπτικό. Ὅτι γιὰ νὰ ὑπάρξουν καλοὶ ποιητὲς ἀπαιτεῖται καὶ καλό (ἀναγνωστικό) κοινό. Ἂν ὁ Walker Evans (1903-1975) ὑποστήριζε μὲ σθένος ὅτι μιὰ καλλιεργημένη ζωὴ φαίνεται ἐν τέλει στὶς φωτογραφίες ποὺ τραβάει κάποιος, τότε σίγουρα μιὰ καλλιεργημένη ζωὴ φαίνεται καὶ στὰ γραψίματα ἑνὸς συγγραφέα καὶ στὰ ἀναγνώσματα ἑνὸς ἀναγνώστη.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ. Ἀναγκαῖες συνθῆκες (καὶ ἱκανές;) ὥστε νὰ ἐπανεμφανιστεῖ καλὴ ἕως σημαντικὴ ποίηση στὸν λογοτεχνικὸ ὁρίζοντα, δίνονται στὸ δοκίμιο τοῦ Κώστα Κουτσουρέλη «Ἡ Τέχνη ποὺ αὐτοκτονεῖ». Δοκίμιο ἐμβριθὲς ποὺ ἦρθε τὴν κατάλληλη χρονικὴ στιγμὴ νὰ ταρακουνήσει τὰ αὐτάρεσκα λογοτεχνικὰ τέλματα ὅπου ἔχει ἐπαναπαυθεῖ μιὰ μερίδα τῶν σημερινῶν ποιητῶν, καὶ ποὺ πρέπει χωρὶς καθυστέρηση νὰ διαβαστεῖ. Ὁπωσδήποτε ἀπ’ τοὺς νέους ποιητές ―ἂν θέλουν νὰ φέρουν ἐπαξίως ἕναν τέτοιον τίτλο― ἀλλὰ κι ἀπ’ ὅσους ἐμπλέκονται ἐμμέσως μὲ τὸ ὅλο ζήτημα (πχ. κριτικούς, ἐκδότες κτλ.). Νὰ διαβαστεῖ ὅμως καὶ ἀπ’ τὸν μέσο ἀναγνώστη. Κυρίως τὸν ἀναγνώστη ποὺ δὲν διαβάζει ποίηση· πρῶτον, ὥστε νὰ γνωρίζει ἀκριβῶς γιὰ τί πράγμα κατηγορεῖ τοὺς ποιητές ― καὶ κατὰ συνέπεια ν’ ἀπαντήσει στὸν ἑαυτόν του γιατί δὲν διαβάζει ποίηση· καὶ δεύτερον, ὥστε νὰ προετοιμαστεῖ ψυχολογικὰ μὲ τὴ σειρά του νὰ δεχθεῖ τὰ βέλη τῆς κριτικῆς, ὅταν αὔριο-μεθαύριο κυκλοφορήσει τὸ ἀντίστοιχο δοκίμιο «Τὸ ἀναγνωστικὸ κοινὸ ποὺ αὐτοκτονεῖ». Ἔργο ἐξίσου σημαντικὸ καὶ ἐνδιαφέρον ―ποὺ θὰ διαβάσουν φυσικὰ καὶ οἱ ποιητές― ὅπου θ’ ἀναλύονται τὰ λάθη τοῦ μέσου ἀναγνώστη καὶ θὰ δίνονται ἀντιστοίχως οἱ κατευθυντήριες ὁδηγίες (οἱ ἀναγκαῖες συνθῆκες) ὥστε ὁ ἴδιος νὰ τραπεῖ σ’ ἕναν ἀναγνώστη κατεξοχὴν καλό.
Ὁ Ὅμηρος τὸ λέει ξεκάθαρα στὴν Ὀδύσσεια. Γιὰ νὰ πετύχει μιὰ συμβίωση, ἕνας γάμος, χρειάζεται ὁμοφροσύνη (ζ 181). Καὶ ἡ ἀνθρώπινη πείρα μᾶς διδάσκει ―ἀφοῦ ἡ πλήρης ὁμοφροσύνη εἶναι οὐτοπία― ὅτι ἀναγκαῖες καθίστανται οἱ ὑποχωρήσεις. Ἢ καλύτερα, τὰ βήματα πρὸς τὰ ἐμπρός· κι ἀπ’ τὰ δύο μέρη. Μὲ τὸ νὰ τραβάει κουπὶ μόνον ἡ μία πλευρὰ ἡ βάρκα δὲν εὐθυγραμμίζεται. Καὶ οἱ ποιητὲς καὶ τὸ κοινὸ ὀφείλουν νὰ δουλέψουν γιὰ νὰ βροῦν τὴ χρυσὴ τομή· χρωστοῦν πολλὰ ὁ ἕνας στὸν ἄλλο. Σίγουρα νὰ προσπαθοῦν περισσότερο. Διότι στὴν Τέχνη, ὅπως καὶ στὴ Ζωή, ὑπάρχουν ἑκατὸ ἀσήμαντοι λόγοι γιὰ νὰ μὴν κάνει κάποιος κάτι, ἀλλὰ τουλάχιστον ἕνας σημαντικὸς γιὰ νὰ τὸ κάνει.
Στην εικαστική πλαισίωση της σελίδας, έργο του Βίνσεντ Βαν Γκογκ.
Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2020
The Serpent's nest - Του Ερπετού φωλιά
Our
Scientific Eden
The Serpent's nest
Δημιουργήσαμε
Επιστημονική Εδέμ
Του Ερπετού φωλιά
Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2020
Δύναμη
https://www.theodysseyonline.com/16-rupi-kaur-poems
Να μισείς
είναι κάτι εύκολο,οκνηρό
αλλά για να αγαπάς
χρειάζεται δύναμη
που όλοι έχουν
αλλά δεν είναι
πρόθυμοι να ασκήσουν
Rupi Kaur
Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2020
Pluged-in civilization - Πολιτισμός συνδεδεμένος
Can our pluged-in civilization
Survive a power diconnection ?
Από ένα πολιτισμό συνδεδεμένο
Τι θα μείνει με το ρεύμα του κομμένο;
Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2020
Matthew 10:29 - Ματθ. 10,29
Sparrow's humbleness
Lies its excellence
Βρίσκονται
Στην ταπεινότητα·
Πρωτεία του σπουργιτιού
Jeremiad - Ιερεμιάδα
Hearts in decay
Poisoned water
Nowhere a shelter
Cities slowly rot
Men die on the spot
Our tools we make god
Building castles of sand
The end is coming
We keep on dancing
Our inner self we tear
Our love turns to fear
Let us die,vanish,leave
Nothing more we can give
Γκρίζοι ουρανοί
Σάπιες καρδιές
Νερό φαρμάκι
Άσυλο πουθενά
Αργά σαπίζουν οι πόλεις
Άντρες πεθαίνουν γοργά
Θεοί μας τα εργαλεία
Κάστρα στην άμμο
Το τέλος ζυγώνει
Ατελείωτος χορός
Σκίζουμε το μέσα μας
Τρέμουμε την αγάπη
Ας πεθάνουμε,ας φύγουμε,ας χαθούμε
Από μας τίποτα δεν προσδοκούμε
Θρήνοι Ιερεμίου (3)
1Εγώ είμαι ο άνθρωπος που γνώρισε τη δυστυχία
απ’ το ραβδί της οργής του Κυρίου.
2Με έσυρε και μ’ έφερε μέσ’ στο βαθύ σκοτάδι, όχι στο φως.
3Όλο εμένα χτυπάει καθημερινά.
4Βασάνισε τη σάρκα και το δέρμα μου
και σύντριψε τα κόκαλά μου·
5με απέκλεισε από παντού,
με περιστοίχισε με πίκρα και με πόνο.
6Να ζήσω μέσα στο σκοτάδι μ’ έβαλε,
σαν τους νεκρούς του παρελθόντος.
7Σε τείχη μέσα μ’ έκλεισε και δεν μπορώ να βγω·
μου ’κανε πιο βαριές τις αλυσίδες μου.
8Ακόμη κι όταν με φωνές τον ικετεύω,
πνίγει την προσευχή μου
για να μη φτάσει ως αυτόν.
9Τους δρόμους μου τους έφραξε με πέτρες πελεκητές
κι έτσι ακολούθησα λαθεμένο μονοπάτι.
10Για μένα έγινε σαν αρκούδα
και σαν λιοντάρι που ενεδρεύει.
11Μ’ έβγαλε απ’ το δρόμο μου
και μ’ έκανε κομμάτια,
με αφάνισε.
12Το τόξο μου το τέντωσε
και για σημάδι μ’ έβαλε στο βέλος του.
13Τα βέλη όλα της φαρέτρας μου
τα έμπηξε στα νεφρά μου.
14Έγινα του λαού μου ο περίγελως,
το αδιάκοπο, χλευαστικό τραγούδι τους.
15Πίκρες με χόρτασε,
με πότισε φαρμάκι.
16Χαλίκια με τα δόντια μου με έκανε να φάω.
Μ’ έριξε μες στη στάχτη,
17μου πήρε την ειρήνη της ψυχής μου,
τι είναι ευτυχία το λησμόνησα,
18και είπα: «Χάθηκε η δύναμή μου,
αυτή η ελπίδα που ερχόταν απ’ τον Κύριο».
19Ν’ αναλογίζομαι τη θλίψη και την ταλαιπωρία μου
είναι δηλητήριο και χολή.
20Αδιάκοπα τα σκέφτομαι και θλίβεται η ψυχή μου.
21Μα η ελπίδα έρχεται ετούτο όταν θυμάμαι:
22πως του Κυρίου η ευσπλαχνία δεν εξαντλήθηκε,
ούτε και τέλειωσε το έλεός του.
23Την κάθε αυγή ξαναγεννιούνται·
κι είν’ η πιστότητά του απέραντη.
24Είπα: «Ο Κύριος για μένα είναι το παν,
γι’ αυτό και θα ’χω την ελπίδα μου σ’ αυτόν».
25Ο Κύριος είναι καλός σ’ όποιον τον εμπιστεύεται,
σ’ αυτόν που τον αναζητάει.
26Είναι καλό να περιμένει κάποιος σιωπηλά
από τον Κύριο τη βοήθεια.
27Καλό είναι για τον άνθρωπο
να ’χει απ’ τα νιάτα του υπομείνει δυσκολίες.
28Ας περιμένει κι ας σιωπά,
αφού ο Κύριος τις επιτρέπει.
29Ας ταπεινώνεται ως τη γη· ίσως υπάρχει ακόμα ελπίδα.
30Και τα χτυπήματα ας τα δέχεται,
τις ταπεινώσεις ας τις υπομένει.
31Γιατί ο Κύριος δεν θα τον ταλαιπωρεί για πάντα.
32Κι όταν τις στενοχώριες δίνει,
πάλι γίνεται σπλαχνικός·
τόσο είναι μεγάλη η αγαθότητά του.
33Δε χαίρεται όταν στενοχωρεί
κι όταν πικραίνει τους ανθρώπους.
34Όταν ποδοπατιούνται
της χώρας μας οι αιχμάλωτοι,
35όταν στα μάτια του Υψίστου μπρος
καταπατιέται το δίκιο ενός ανθρώπου,
36όταν στο δικαστήριο κάποιος αδικείται,
αυτά ο Κύριος τάχα δεν τα βλέπει;
37Ποιος είν’ αυτός που όταν πει κάτι, γίνεται;
Ο Κύριος δεν είναι εκείνος που προστάζει;
38Αν κάτι γίνεται κακό ή κάτι καλό,
ο Ύψιστος το πρόσταξε!
39Για ποιο πράγμα ο άνθρωπος μπορεί να παραπονεθεί,
αφού, παρόλα του τα λάθη,
βρίσκεται ακόμα στη ζωή;
40Ας εξετάσουμε τον τρόπο της ζωής μας
κι ας τον διερευνήσουμε,
στον Κύριο ας επιστρέψουμε.
41Καρδιές και χέρια στο Θεό του ουρανού ας υψώσουμε,
κι ας του προσευχηθούμε:
42«Αμαρτήσαμε, αποστατήσαμε
κι εσύ ακόμα δε μας το συγχώρησες!
43Σε κατέλαβε ο θυμός σου και μας καταδίωξες,
δίχως συμπόνια μάς εξόντωσες.
44Με σύννεφο σκεπάστηκες,
έτσι που να μην μπορεί να το περάσει η προσευχή μας.
45Μας έκανες σκουπίδια,
βδέλυγμα στους λαούς ανάμεσα.
46Όλοι οι εχθροί μας με τα λόγια τους
μας κοροϊδεύουν.
47Τρόμος και θάνατος έπεσε πάνω μας,
ερήμωση και καταστροφή.
48Χειμάρρους δάκρυα κατεβάζουνε τα μάτια μου,
γιατί ο λαός μου καταστράφηκε!
49Τα μάτια μου γίναν πηγές αστέρευτες χωρίς σταματημό,
50ωσότου ο Κύριος να σκύψει
από τα ουράνια και να δει.
51Τα μάτια μου με κάνουν και πονώ
από το συνεχές κλάμα για την πόλη μου.
52«Εκείνοι που χωρίς λόγο μ’ εχθρεύονται,
με καταδίωξαν σαν να ’μουνα πετούμενο.
53Μ’ έριξαν ζωντανό μες σ’ ένα λάκκο
και κλείσαν με μια πλάκα το άνοιγμα.
54Τα νερά έφτασαν στο λαιμό μου
και μέσα μου είπα:
“χάθηκα!”
55Επικαλέστηκα το όνομά σου, Κύριε,
απ’ τα βαθιά του λάκκου.
56Είπα: “το αυτί σου μην το κλείσεις
στο στεναγμό μου, στην κραυγή μου”.
Και τη φωνή μου εσύ την άκουσες.
57Όταν σε φώναξα ήρθες κοντά
και μού ’πες: “μη φοβάσαι!”
58Έγινες υπερασπιστής μου, Κύριε, στη δίκη μου,
έσωσες τη ζωή μου.
59Κύριε, ξέρεις το άδικο που μού ’γινε·
απόδωσέ μου δικαιοσύνη!
60Είδες όλο το μίσος τους,
όλα τα πονηρά τους σχέδια εναντίον μου.
61Άκουσες, Κύριε, τις προσβολές τους,
όλα τα πονηρά τους σχέδια εναντίον μου.
62Τα λόγια των εχθρών μου και οι σκέψεις τους
είν’ εναντίον μου όλη την ημέρα.
63Κοίτα τους: είτε κάθονται είτε σηκώνονται,
εγώ είμαι το ειρωνικό τους το τραγούδι.
64Κύριε, ανταπόδωσέ τους σύμφωνα με τα έργα τους.
65Σκλήρυνε την καρδιά τους·
ας πέσει πάνω τους η κατάρα σου.
66Μες στην οργή σου καταδίωξέ τους,
κι από τη γη εξαφάνισέ τους, Κύριε».
Polish Post-Rock Mix [worldhaspostrock]- Post-Rock από την Πολωνία
1. Tides From Nebula - Dopamine 00:00
2. Walk Among Statues - Burst 4:47
3. New Century Classics - Post- Cards 13:40
4. Warm Shelter- When Our Journey Ends 19:17
5. Noche Oscura - End 23:29
6. Evening Mode - Part II - Stranded On The Ice 28:52
7. Seasonal - Loop 33:19
8. Signal From Europa - Time as a Creator 39:35
9. Fading Tapes - North Pole 46:51
10. Those Who Dream By Day - ...in 53°58'N 20°82'E (BIPOLAR PARADISE) 57:18
11. Mindsedge - Absence of Being 1:00:43
Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2020
Upon the Cross - Επάνω στο Σταυρό
Chagall's White Crucifixion
Magnicicent !
Salvation began
Upon the Cross
Μεγαλειώδες !
Αρχή σωτηρίας
Επάνω στο Σταυρό
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών η Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
https://www.fosonline.gr/plus/epikairotita/article/80873/katerina-aggelaki-royk-pethane-i-spoydaia-poiitria
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών η βραβευμένη ποιήτρια και μεταφράστρια Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ.
Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ γεννήθηκε στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1939. Γονείς της οι Γιάννης Αγγελάκης και Ελένη Σταμάτη. Είναι πνευματική κόρη του Νίκου Καζαντζάκη, που διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον πατέρα της.
Μόλις στα 17 της χρόνια δημοσιεύει στο περιοδικό Καινούργια εποχή το ποιήμα της «Μοναξιά» μετά από παρότρυνση του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος έστειλε γράμμα στον Γιάννη Γουδέλη, τον διευθυντή της Καινούργιας εποχής γράφοντας: «Παρακαλώ, δημοσιεύστε αυτό το ποίημα, το έχει γράψει μία κοπέλα που δεν έχει βγάλει ακόμα το γυμνάσιο. Είναι το ωραιότερο ποίημα που διάβασα ποτέ!».
Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2020
Alchemist - Αλχημιστής senryu
Spent all his lifetime
To convert lead into gold
Now he is flat broke
Ώσπου να κάνει
Χρυσάφι το μολύβι
Έμεινε ταπί
Dig - Σκάλισε
Into routine
Discover the extraordinary
Σκάλισε
Τη ρουτίνα
Ανακάλυψε το αναπάντεχο
Κάπου, κάπου (ασυνείδητα)
Σύβοτα 2019
Κάπου, κάπου
Μου χαρίζω μια μέρα
Να κουκουλώσω τρυφερά
Τη βαθύτερη μοναξιά
Με απελπισμένη εμπιστοσύνη
Στην ψυχή
Να συνεχίσω να έχω
Για να συνεχίσω να δίνω
Μου χαρίζω μια μέρα
Να κουκουλώσω τρυφερά
Τη βαθύτερη μοναξιά
Με απελπισμένη εμπιστοσύνη
Στην ψυχή
Να συνεχίσω να έχω
Για να συνεχίσω να δίνω
Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2020
Fulfilment - Πραγμάτωση
Inside
The void
A fulfilment unforeseen
Εντός
Του κενού
Μια πραγμάτωση απρόσμενη
Plane tree jisei - Πλάτανος jisei
Under the plane tree
Shelter from the sun I seek
And my resting place
Σ' ένα πλάτανο
Κρύβομαι απ' τον ήλιο
Γυρεύω τάφο
Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2020
Recipe for a short giant's pie - Συνταγή για την πίτα ενός κοντού γίγαντα
Take two kitty's eggs
Scramble them with the tail of a frog
Add two measures of a sunny day's fog
Mix a moonless night's light
With some speechless orator's words
Put the mixture in a bowl
Let two peguins to tan
-Now be careful of sunburns-
Milk three flies and a shark
And put the ingredients in the oven
After the thirteenth month The pie will be cooked !
Για να φτιάξετε την πίτα ενός γίγαντα κοντού
Πάρτε δυο αυγά ψιψίνας
Χτυπήστε τα με την ουρά ενός βατράχου
Δυο μεζούρες ομίχλης μέρας με λιακάδα προσθέστε
Ανακατέψτε το φως μια νύχτας χωρίς φεγγάρι
Μ' ενός άφωνου ρήτορα τις λέξεις
Το μείγμα βάλτε σ' ένα μπολ
Να μαυρίσουν αφήστε δυο πιγκουίνους
-Προσέξτε,εγκαύματα δεν είναι επιθυμητά-
Αρμέξτε τρεις μύγες και έναν καρχαρία
Και βάλτε στο φούρνο τα συστατικά
Με το πέρας του δεκάτου τρίτου μηνός έτοιμη η πίτα !
Cyclopean walls - Κυκλώπεια τείχη
Isolation
Cyclopean walls
Suffocating the soul
Αποξένωσης
Κυκλώπεια τείχη
Ασφυκτιά η ψυχή
Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2020
Ruby - Ρουμπίνι
:max_bytes(150000):strip_icc()/GettyImages-911006430-b5eede04b86f41a386d7715b9d08ef60.jpg)
Love's
Scattered memories
A shattered ruby
Έρωτα
Σκόρπιες μνήμες
Ρουμπίνι χίλια κομμάτια
Dark Wave
http://ardin-rixi.gr/archives/214575
Του Τάσου Αναστασίου από την Ρήξη φ. 156
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και κυρίως σε αυτή του ’80 άνθισε στην Ευρώπη μια μουσική σκηνή, η dark wave, ως υποείδος της new wave και της post punk. Bauhaus, Joy Division, Sisters of Mercy, Siouxsie and the Banshees είναι μερικές από τις μπάντες που γίνανε πιο γνωστές και εξαπλώθηκε η φήμη τους παγκοσμίως. Στεντόρειες μα πειθαρχημένες φωνές, διανθισμένες με ρυθμικότατα μπάσα και περήφανα κρουστά, παντρεύονται με απλά, αλλά επιβλητικά riffs στις κιθάρες και το ηχητικό αποτέλεσμα που παράγεται διακρίνεται από μια αντίφαση: Από τη μία προετοιμάζεται ο ακροατής για το μοιραίο που θα επέλθει, από την άλλη καλείται σε κίνηση-ροή, ζωή, παραδόξως. Ο τρόπος ντυσίματος μουσικών και ακροατών παραπέμπει σε τελετή κηδείας με την κυριαρχία του μαύρου χρώματος την ώρα που η αίσθηση της λύπης και της απώλειας λυρικοποιείται.
Η μουσική αυτή αποτέλεσε μια εναλλακτική μόδα στην κυρίαρχη ποπ μουσική, έναν παραπόταμο (από τους πολλούς) που θα διοχετευτεί η αντίθεση με το μουσικό mainstream και η εκτόνωση της νεανικής αντισυμβατικότητας. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι χρονικά συμπίπτει με την αρχή της παγίωσης του νεοφιλελευθερισμού στην Αγγλία αρχικά, μετά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, και στην επιτάχυνση των παγκοσμιοποιητικών διαδικασιών. Με τρόπο μεταφυσικό, ανεπίγνωστα το πιθανότερο, αναδεικνύει τα αδιέξοδα του δυτικού πολιτισμού και την κυριαρχία του μηδενισμού που ουσιαστικά προαναγγέλλει το τέλος ενός τρόπου ζωής που φαίνεται πιο πολύ να αργοσβήνει παρά να εξελίσσεται ή να μετασχηματίζεται.
Οι φορείς της dark wave δεν κηρύσσουν κάποια μορφή εξέγερσης ή αντίθεσης στα κακώς κείμενα της κοινωνίας –όπως προγενέστερα μουσικά ρεύματα, όπως η ροκ ή η πανκ- αλλά αντανακλούν μια μοιρολατρία και μια αγάπη προς το τέλος, τον θάνατο, την αποδοχή της ήττας. I can’t escape myself μας λένε οι Sound καταθέτοντας τη νίκη του ατομισμού συνοδευόμενοι από έναν χορό εξολοκλήρου ατομοκεντρικό, αφού δεν υπάρχει προσωπική επαφή, κανείς δεν πιάνει το χέρι του άλλου, ο καθένας χορεύει μόνος, οδηγούμενος σαν νεκροφόρα που παρελαύνει ενώπιον πιστών νεκροζώντανων να πανηγυρίζουν. I can’t remember feeling real παραδέχονται οι Trisomie 21 στο αριστουργηματικό Last Song (!), επιδιώκοντας την απώλεια επαφής με την πραγματικότητα ενός πολιτισμού που έχει το εξής αντιφατικό χαρακτηριστικό: ενώ εξαπλώνεται παγκοσμίως κατορθώνοντας να έχει κατακτήσει όλα σχεδόν τα μήκη και πλάτη της γης, ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται όχι μόνο από έλλειψη νοήματος και οράματος (άρα μέλλοντος), αλλά οδεύει και στον φυσικό αφανισμό των υποκειμένων του, διά της υπογεννητικότητας και της υποκατάστασής τους από μηχανές. Αυτό τελικά που επικρατεί είναι ότι, μέσω των συναισθημάτων που πηγάζουν ακούγοντάς την, υμνείται ένα δυστοπικό μέλλον ή αναμένεται ενθουσιωδώς ο επικείμενος θάνατος του δυτικού πολιτισμού.
Η μαγεία της dark wave είναι ότι εσωκλείει το περιπετειωδώς εφήμερο, τη γοητεία του φετίχ, γεγονός που δρα αγχολυτικά για τον ακροατή, δυστυχώς βραχυχρόνια. Προφανώς, το σκοτεινό, η δύση της μέρας, συμβολίζει και τη δύση της ζωής. Μια ερωτική σχέση με τον θάνατο, ένα αέναο φλερτ, παράλληλα με μια αίσθηση του ανικανοποίητου.
Σήμερα, επιζεί παρασιτικά σαν φολκλορική μουσική υποκουλτούρα, θυμίζοντας σε όποιον κατά τύχη πέσει πάνω της τη συμπλεγματική γοητεία του ναρκισσισμού που ενισχύεται από τον αντίστοιχο κώδικα ντυσίματος, κουρέματος και μακιγιάζ. Στην εποχή της αυτο-ϊκανοποίησης, του διαδικτυακού αυνανισμού, της απουσίας σχέσης και έρωτα, του πανικού των νέων γυναικών μπροστά στην πιθανότητα εγκυμοσύνης, της προπαγανδιζόμενης και ευκταίας υπογεννητικότητας, η μουσική αυτή σκηνή αποκτά έναν λόγο ύπαρξης σαν υπενθύμιση, σαν ένα χέρι στον ώμο που σε κάνεις να γυρίσεις, να αναρωτηθείς, να σκεφτείς ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ.
Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2020
Angelic music - Αγγέλων μουσική
Under
Angelic music
Stellar harps pulse
Υπό
Αγγέλων μουσικής
Πάλλονται άρπες αστρικές
Time unbound - Χρόνος αδέσμευτος
Pointless
Ineffective efforts
To restrain time
Μάταιες
Ατελέσφορες προσπάθειες
Δέσμευσης του χρόνου
"Έφυγε" ο Κρίστοφερ Τόλκιν
http://www.topontiki.gr/article/362765/thrinos-sti-mesi-gi-pethane-o-kristofer-tolkin
Ο Κρίστοφερ Τόλκιν, ο γιος του Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν, του συγγραφέα του «Χόμπιτ» και του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», πέθανε την Πέμπτη σε ηλικία 95 χρονών.
Ο Κρίστοφερ Τόλκιν, συγγραφέας και ο ίδιος, αξιοποίησε τις σημειώσεις του πατέρα του, για να επεκτείνει το έργο του, εκδίδοντας το επικό «Σιλμαρίλιον» και άλλα ατελή έργα.
Επίσης, ήταν υπεύθυνος για πολλούς από τους χάρτες που συνοδεύουν τα βιβλία και απεικονίζουν τον κόσμο της «Μέσης Γης».
Σημειώνεται ότι ο Κρίστοφερ Τόλκιν ήταν από τους ανθρώπους που άκουσαν πρώτοι τις ιστορίες που έκαναν πασίγνωστο τον πατέρα του, καθώς τις διηγούταν σαν παραμύθια στα παιδιά του.
Μάλιστα, είχε εκφράσει αρνητική άποψη για τη μεταφορά του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» στον κινηματογράφο, από τον Πίτερ Τζάκσον, λέγοντας ότι «ξεκοίλιασαν τα βιβλία».
Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2020
Screeches - Στριγγλιές
When
Owls screeching
The moon shivers
Στριγκλίζουν
Οι κουκουβάγιες
Ριγεί η σελήνη
Minimize - Ελαχιστοποίησε
the structure
Create a freedom
Ελαχιστοποίησε
τη δομή
Δημιούργησε μια ελευθερία
Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2020
Without words - Χωρίς λέξεις
Poetry
Without words
Mad poet's dream
Ποίηση
Χωρίς λέξεις
Όνειρο τρελού ποιητή
Cat's lament - Ο θρήνος της γάτας (senryu)
A black cat laments
Under the lunar eclipse
Such a good omen !
Θρηνεί η γάτα
Στην έκλειψη σελήνης
Καλός οιωνός !
Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2020
Celestial dog
I dreamt of a celestial dog
Eating planets,breathing fog
Through the universe it roams
Reaching interstellar shores
A black hole was its mother
A supernova its dear father
I can see its footprints on outer space
Looking for a fight , looking for a race
Oh I dreamt of a celestial dog
Running through a cosmic bog
Together - Μαζί
Every flower will wither
And every leave will fall
When the wind gets stronger
Together we'll stand tall
Κάθε ανθός θα μαραθεί
Και κάθε φύλλωμα θα πέσει
Θα στεκόμαστε μαζί
Όταν ο άνεμος θεριέψει
Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2020
Gigantic troubles - Γιγάντιοι μπελάδες
Said a giant with tiny hands
He sung a drunken song
Fortunately not too long
Poor tall guy got stuck in the sands
Πανιά ανοίγω για μέρη μαγικά
Ειπ' ο γίγας που'χε χέρια τόσα δα!
Τραγούδι λέει μεθυσμένο
Μικρούλι είναι το καημένο
Κόλλησε ο φτωχός ψηλέας στην αμμουδιά
Για το Άσμα Ασμάτων
http://www.iventura.gr/apokleistika_gia_to_greek_reporter_synomilei_zdravka_mihaylova-article-201.html?category_id=75
Δεν με ικανοποιεί η μεταγραφή του Άσματος Ασμάτων από τον Σεφέρη. Βέβαια, δεν είναι ο μόνος που προσπάθησε να μεταγράψει στα ελληνικά το ποίημα αυτό. Υπάρχουν πέραν της μετάφρασης των Ο΄ και της Παλαιάς Διαθήκης της Βιβλικής Εταιρείας, οι μεταφράσεις των Γιωσέφ Ελιγιά, του Λευτέρη Παπαδόπουλου και τελευταία των Μιχάλη Γκανά και Θάνου Κανδύλα. Καμιά από αυτές δεν μπορεί να θεωρηθεί απόλυτα επιτυχημένη. Το ποίημα αυτό χρειάζεται να αποδοθεί στα Ελληνικά με έναν τρόπο που αφενός μεν να διατηρεί τη μυστικιστική του πνοή με σεβασμό στην ακρίβεια της απόδοσης των εννοιών των λέξεων, αφετέρου να δημιουργηθεί ένα νέο ποίημα με αξιώσεις. Το εγχείρημα είναι εξαιρετικά δύσκολο και ομολογώ ότι ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι μια πρόκληση για εμένα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε μια νέα προσπάθεια μεταγραφής.
Ιωσήφ Βεντούρας
Άφησε την τελευταία του πνοή ο Neil Peart
https://www.rocking.gr/news/rush-neil-peart-dead/35543
Όπως έγινε γνωστό πριν από λίγα λεπτά, ο Neil Peart δυστυχώς δεν βρίσκεται πλέον στην ζωή.
Ο εμβληματικός ντράμερ και στιχουργός των θρυλικών Rush άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 67 ετών την Τρίτη, στην Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια, χτυπημένος από καρκίνο στον εγκέφαλο.
Ο Peart έγινε μέλος των Rush μετά την κυκλοφορία το ομώνυμου ντεμπούτου το 1974, και μαζί με τους Alex Lifeson και Geddy Lee δημιούργησαν καθοριστικούς δίσκους για το progressive rock, γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία μέχρι και το επίσημο τέλος το 2018.
Από το ευρύ κοινό, θα θεωρείται πάντοτε ως ένας από τους καλύτερους ντράμερ όλων των εποχών, και χωρίς εκείνον η μουσική θα είναι σίγουρα φτωχότερη.
Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2020
Tricks - Κόλπα
Crows fly
A murder in my mind
Asphodels bloom
Scent of the Underworld
Jackabbits run
What tricks do they play?
A bat screams
The belfry shivers
Anticlockwise I run
My watch has stopped
A moon rises
While a sun sets
Κοράκια πετούν
Ένα κοπάδι στο νου
Ανθίζουν οι ασφόδελοι
Άρωμα του Άδη
Τρέχουν οι λαγοί
Τι να σκαρώνουν;
Ουρλιάζει η νυχτερίδα
Τρέμει το καμπαναριό
Αντίθετα με τους δείκτες τρέχω
Μα το ρολόι μου σταμάτησε
Ένα φεγγάρι βγαίνει
Καθώς ένας ήλιος δύει
mandolin - μαντολίνο
With a hare hailing from Berlin
His fingers are too small
He always drops the ball
I rubbed a lamp,found no djinn
Λατρεύω να παίζω μαντολίνο
Μ'ένα λαγό απ'το Βερολίνο
Έχει δάχτυλα μικρά πολύ
Πάντοτε χάνει τη βολή
Χωρίς τζίνι το λυχνάρι στο κομοδίνο
Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2020
Mushroom-Μανιτάρι
Spent his life in his room
Having visions of doom
A poem he tried to write
He went left instead of right
On his grave I see a mushroom
Έζησε μέσα σε συρτάρι
Τη γη την έβλεπε νά μη βγάζει στάρι
Να γράψει θέλησε ένα ποίημα
Μα έκανε το λάθος βήμα
Στον τάφο του φύτρωσ' ένα μανιτάρι
House - Σπίτι
My head is full of fog
I missed my bus once more
Will I ever find my door?
Could I built a house on a log?
Τον σκύλο μου έφαγε μια γάτα
Στο μυαλό μου παίζει μια σονάτα
Έχασα το λεωφορείο
Ζεσταίνομαι στο κρύο
Το σπίτι μου θα χτίσω σε σαλάτα
Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2020
Mad prophet blues - Μπλουζ του τρελού προφήτη
Day after day
My night's getting longer
Spring after spring
My garden flowers wither
A paradise found
Proved to be a hideous hell
Sparrows fall
Dead on my balcony
I chant psalms
Like a prophet lost his god
My Apocalypse is here
I tremble as my sins reveal
I cry, yes I cry
My tears are burning my very soul
Μέρα με τη μέρα
Η νύχτα μου πιο μεγάλη γίνεται
Κάθε καινούρια άνοιξη
Τον κήπο μου μαραίνει
Ο παράδεισος που βρήκα
Απαίσια κόλαση αποδείχτηκε πως είναι
Πέφτουν τα σπουργίτια
Στο μπαλκόνι μου νεκρά
Ψέλνω και πάλι ψέλνω
Σαν προφήτης πού 'χασε το θεό του
Η Αποκάλυψή μου είν' εδώ
Φανερώνονται τα κρίματά μου και τρέμω
Κλαίω,ναι κλαίω
Τα δάκρυα καίνε μέχρι και τη ψυχή μου
Δημοσιεύτηκαν τραγούδια του Komitas στα Γερμανικά
Εννέα τραγούδια γραμμένα στη γερμανική γλώσσα από τον εξέχοντα Αρμένιο συνθέτη Κομίτας καθώς και μια σύνθεση πιάνου έχουν εκδοθεί, έγραψε η Αρμένισσα σοπράνο Hasmik Papian στη σελίδα της στο Facebook. Σήμφωνα με την Papian , με την έκδοση των μουσικών θεμάτων, ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά της έγινε πραγματικότητα.
Ο Κομίτας είχε δημιουργήσει τα τραγούδια κατά τη διάρκεια σπουδών του στη Γερμανία χρησιμοποιώντας κείμενα διακεκριμένων γερμανών ποιητών όπως ο Ludwig Uhland, Wolfgang von Goethe και Nikolaus Lenau.
Στη συνέχεια, η Papian ευχαριστεί όλους τους ανθρώπους που συνέβαλαν και συντόνισαν τη δημοσίευση των θεμάτων, μεταξύ των οποίων και ο πρώην διευθυντής του Μουσείου Λογοτεχνίας και Τέχνης μετά τον Yeghishe Charents Henrikh Bakhchinyan για την παροχή των αντιγράφων των χειρογράφων του Κομίτας,τον ειδικό στη λογοτεχνία Albert Musheghyan για τη μετάφραση των κειμένων στην αρμένικη γλώσσα, τον Διευθυντή στο Μουσείο Κομίτας Nikolay Kostandyan για τις φωτογραφίες της περιόδου της ζωής του συνθέτη στο Βερολίνο.
Η Papian υποσχέθηκε να δωρίσει αντίγραφα των αποτελεσμάτων στις βιβλιοθήκες.
