Job ch. 10 - Ιώβ κεφ. 10

Endure
Life's misfortunes
Know your worth

Υπέμεινε
Τις κακοτυχίες
Γνώριζε ποιος είσαι  

«Συνεδρίες Speakeasy» - Champions League σημειώσατε 1

https://www.fosonline.gr/plus/politismos/article/74980/h-poiisi-nikise-to-totenam-olympiakos-sto-dytiko-kork

Οι «Συνεδρίες Speakeasy» στην ιρλανδική πόλη Skibbereen κοντά στο Κορκ πραγματοποιούνται σε μια παμπ την τελευταία Τρίτη κάθε μήνα. Και το κύριο θέμα τους είναι η λογοτεχνία, με την ευρύτερη έννοια αυτού του όρου.


Η συγκέντρωση αυτής της εβδομάδας, περιελάμβανε τα πάντα, από την ποίηση και την πεζογραφία έως την κωμωδία stand-up. Και έγινε κάτω από περίεργες συνθήκες λόγω του αγώνα Τότεναμ- Ολυμπιακός.

Στο μπροστινό δωμάτιο της παμπ οι θαμώνες παρακολουθούσαν τον αγώνα του Champions League ανάμεσα στην Τότεναμ και τον Ολυμπιακό.

Ο Φρανκ Μακ Νάλι κατέληγε στο άρθρο του στους Irish Times: «Όσο για το φόβο που υπάρχει στις περιπτώσεις αυτές - ότι κανείς δεν θα εμφανιστεί - αυτός ήταν επίσης αβάσιμος. Υπήρχαν περισσότερα άτομα στο πίσω μέρος της παμπ από ότι στο μπροστινό. Αλλά αυτό είναι το δυτικό Κορκ, όπου ο Όλυμπος «νικά» τον Ολυμπιακό κάθε φορά».

Black Sabbath - Black Sabbath

Ποταμός Yenisei

https://sputniknews.com/photo/201911291077433722-pictures-week-gallery/

Hideout - Κρυψώνα

Fascism 
hides inside 
peacekeeping army campaigns 

Φασισμός 
κρυμμένος σε
ειρηνευτικές στρατιωτικές επιχειρήσεις 

ταξίδι πνευματικό

https://www.poetry-chaikhana.com/Poets/B/BerryWendell/ASpiritualJo/index.html

Και ο κόσμος δεν μπορεί να ανακαλυφθεί από ένα ταξίδι μιλίων,
ανεξάρτητα από το πόσο μακρύ ,
αλλά μόνο από ένα πνευματικό ταξίδι,
ένα ταξίδι μιας ίντσας,
πολύ κοπιαστικό, ταπεινωτικό και χαρούμενο,
με το οποίο φτάνουμε στο έδαφος στα πόδια μας
και μαθαίνουμε να αισθανόμαστε άνετα.


 Wendell Berry

Το γελαστό σαμιαμίδι

https://sputniknews.com/videoclub/201911051077228657-you-got-something-to-eat-little-gecko-smiles-to-the-world/

KRUX - Small Deadly Curses

Womb - Μήτρα

Indifference 
To beggars 
Womb of crime 

Αδιαφορία 
Στους ζητιάνους
Μήτρα του εγκλήματος 

Rammstein - Du Hast

Μολιέρος 100%

http://www.topontiki.gr/article/354591/oi-epistimones-apofanthikan-meta-apo-enan-aiona-amfivolias-o-molieros-egrapse-ta-erga

Η επιστημονική ανάλυση των στιλιστικών διαφορών ανάμεσα στα έργα που αποδίδονται στον Γάλλο θεατρικό συγγραφέα και ηθοποιό Μολιέρο και σε εκείνα που γράφηκαν από συγχρόνους του, κατέληξε στο -σχεδόν σίγουρο- συμπέρασμα ότι αυτός πράγματι έγραψε τα αριστουργήματα του και όχι κάποιος άλλος, όπως αρκετοί έως τώρα υποψιάζονταν.

Οι αμφισβητίες υποστήριζαν ότι ο εξίσου σημαντικός θεατρικός συγγραφέας της ίδιας περίπου εποχής Πιέρ Κορνέιγ, με τη βοήθεια του αδελφού του Τομά, ήταν αυτός ο αληθινός συγγραφέας τουλάχιστον μερικών από τα βασικά έργα του Μολιέρου, κάτι που όμως δεν επιβεβαιώνει η νέα επιστημονική έρευνα.

Η μελέτη -ανάλογη με τις διαφωνίες κατά πόσο ο Σέξπιρ έγραψε τα έργα του- φαίνεται να θέτει τέλος σε μια διαμάχη ειδικών που κρατά επί ακριβώς ένα αιώνα. Ο Γάλλος συγγραφέας Pierre Louys πρώτος υποστήριξε το 1919 ότι ο Κορνέιγ…έκανε τη δουλειά, ενώ στη δεκαετία του 2000 γλωσσολόγοι υποστήριξαν τα στιλ του Μολιέρου και του Κορνέιγ εμφανίζουν υπερβολικά ύποπτες ομοιότητες.

Το γεγονός ότι ο Μολιέρος (το πραγματικό όνομα του ήταν Ζαν-Μπαπτίστ Ποκλέν) δεν είχε ιδιαίτερη μόρφωση, ότι ήταν ιδιαίτερα πολυάσχολος και ότι δεν έχουν βρεθεί τα πρωτότυπα χειρόγραφα του, έχουν εγείρει αμφιβολίες κατά πόσο ήταν σε θέση να γράψει τον 17ο αιώνα τόσο σημαντικά έργα όπως ο «Μισάνθρωπος», ο «Ταρτούφος», ο «Αμφιτρύων» και «Ο κατά φαντασία ασθενής» (γι' αυτά ιδίως έχουν εκφραστεί υποψίες). Ο αξιοσέβαστος δραματουργός Κορνέιγ κάλλιστα θα μπορούσε να είχε εκμεταλλευθεί τη θεατρική φήμη του Μολιέρου, χωρίς ο ίδιος να εκτεθεί ως σοβαρός συγγραφέας με τις αιρετικές κωμωδίες που -υποτίθεται ότι- έγραψε.

Οι Γάλλοι ειδικοί στην υπολογιστική γλωσσολογία του Πανεπιστημίου «Ντενί Ντιντερό» του Παρισιού και του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών (CNRS) της Γαλλίας, με επικεφαλής τον Φλοριάν Καφιερό, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science Advances", ανέλυσαν με συστηματικό τρόπο το λεξιλόγιο, το ρυθμό, τη χρήση και λειτουργία των λέξεων, τη γραμματική και τη σύνταξη στα έργα 12 συγγραφέων της εποχής του Μολιέρου (Σεβαλιέ, Μπουρσό, Τεσονερί, Φοντέν, Μετε΄λ Ντ'Ουβίλ, κινό, Ροτρού, Σκαρόν κ.α.), καθώς και μιας μικρότερης ομάδας αποκλειστικά κωμικών κειμένων.

Οι υπολογιστικές και στατιστικές μετρήσεις με τη βοήθεια ειδικού γλωσσολογικού λογισμικού κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όλα τα έργα του Μολιέρου -τόσο η πλοκή όσο και οι στίχοι- είναι γραμμένα από τον ίδιο και όχι από κάποιον άλλο. Ειδικά τα έργα του Πιέρ Κορνέιγ εμφανίζουν στην πραγματικότητα μεγαλύτερες διαφορές, ενώ του Σκαρόν είναι πιο κοντά στο στιλ του Μολιέρου, αλλά όχι τόσο κοντά, ώστε να θεωρηθεί αυτός ο συγγραφέας.

Όπως τονίζουν οι ερευνητές, «η ανάλυση μας συμπεραίνει ότι ούτε ο Πιέρ ούτε ο Τομά Κορνέιγ ούτε οποιοσδήποτε άλλος σημαντικός συγγραφέας που ελέγξαμε, μπορεί να είχε γράψει τα έργα με την υπογραφή του Μολιέρου. Αν και δεν μπορούμε να αποδείξουμε κατηγορηματικά ότι τα έργα του Μολιέρου είναι δικά του -κάτι που μόνο η ιστορική έρευνα μπορεί να κάνει- η κατάρριψη των εναλλακτικών θεωριών ενισχύει σημαντικά την ιδέα ότι πράγματι ο Μολιέρος έγραψε τα αριστουργήματα που φέρουν την υπογραφή του».

Σε κάθε περίπτωση, η νέα έρευνα δείχνει τις δυνατότητες της νέας υπολογιστικής τεχνολογίας να ρίξει φως σε ορισμένα χρονίζοντα θέματα των ανθρωπιστικών επιστημών.

Σύνδεσμος για την επιστημονική δημοσίευση: https://advances.sciencemag.org/content/5/11/eaax5489

Σαφράν

https://www.thehindu.com/news/national/other-states/colour-purple-autumn-in-the-valley-is-tinged-mauve-from-saffron-blossoms/article30061412.ece/photo/2/

Begging hands - Ικετευτικά χέρια

https://www.deviantart.com/killapocolypse/art/Begging-Hands-343324666

The 
Begging hands 
Bury all arrogance 

Τα
Ικετευτικά χέρια
Κάθε αλαζονεία θάβουν

Έλα,ας πάμε

https://www.poetry-chaikhana.com/Poets/B/BashoMatsuo/Comeletsgo/index.html

Έλα,ας πάμε
να βλέπουμε το χιόνι 
ως να ταφούμε


Matsuo Basho

Dolly Parton - Jolene

Σεισμός, Αλβανία

https://sputniknews.gr/fotografies/201911265384817-seismos-alavnia-tirana-fwtografies/

A coin - Το κέρμα

Invaluable 
A coin 
For the beggar 

Ανεκτίμητο 
Το κέρμα
για τον ζητιάνο

Το ανέμελο παιχνίδι δύο αλόγων σε πάντοκ της Φρανκφούρτης- Φωτογραφία: AP Photo/Michael Probst

https://www.iefimerida.gr/ifotografia

Ταρ­κόφ­σκυ και μοναχισμός

https://antifono.gr/%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%b1%e1%bd%b6-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b1%cf%87%ce%b9%ce%ba%e1%bd%b4-%e1%bc%81%ce%b3%ce%b9%cf%8c%cf%84%ce%b7/

Ἡ ζω­ή τοῦ ἁ­γι­ο­γρά­φου “Ἀ­ντρέϊ Ρου­μπλι­ώφ” δέν εἶ­ναι ἡ μο­να­δι­κή ται­νί­α τοῦ Ταρ­κόφ­σκυ ἡ ὁ­ποί­α σχε­τί­ζε­ται μέ τόν ρω­σι­κό μο­να­χι­σμό· θά ἔ­λε­γα ἀ­κό­μη πώς δέν εἶ­ναι οὔ­τε ἡ κα­λύ­τε­ρη. Ὅ­σα, ὅ­μως, ἀ­κο­λου­θοῦν δέν προ­σπα­θοῦν νά πα­ρου­σι­ά­σουν τό βά­θος τῆς σχέ­σε­ως τοῦ Ταρ­κόφ­σκυ μέ τή πνευ­μα­τι­κή πα­ρά­δο­σι τῆς Ρωσ­σί­ας, ὅ­πως ἔ­χει γί­νει μέ τόν Ντο­στο­γι­έφ­σκυ, ἀλ­λ’ εἶ­ναι μό­νον κά­ποι­α σχό­λι­α.

Προ­κει­μέ­νου νά πά­ρη τό δί­πλω­μα κα­λῶν τε­χνῶν, ὁ Ταρ­κόφ­σκυ, ἔ­φτι­α­ξε τήν παι­δι­κή ται­νί­α “Ὁ συ­μπι­ε­στι­κός κύ­λιν­δρος καί ὁ βι­ο­λι­στής”. Ἐ­κεῖ φα­νε­ρώ­νε­ται ἤ­δη ἡ σχέ­σι του μέ τόν κό­σμο. Στόν “Ἀ­ντρέϊ Ρου­μπλι­ώφ” φαί­νε­ται κα­θα­ρά ὅ­τι δέν ἐν­δι­α­φέ­ρε­ται γι­ά μι­ά αὐ­θε­ντι­κή ἱ­στο­ρι­κή πα­λι­νόρ­θω­σι τῆς ζω­ῆς τοῦ ἁ­γι­ο­γρά­φου· γι­’ αὐ­τήν ἐξ ἄλ­λου γνω­ρί­ζο­με ἐ­λά­χι­στα. Αὐ­τό τό θέ­μα ἔ­δω­σε μᾶλ­λον στόν Ταρ­κόφ­σκι τήν εὐ­και­ρί­α νά με­λε­τή­ση τήν προ­σω­πι­κό­τη­τα τοῦ καλ­λι­τέ­χνου καί τή σχέ­σι του μέ τήν ἐ­πο­χή του. Οὐ­σι­α­στι­κά, ἐ­δῶ, ἡ μο­να­χι­κή ζω­ή ἐμ­φα­νί­ζε­ται ὅ­ταν βρί­σκη τήν ἔκ­βα­σί της, στήν ἀ­ντί­θε­τη κα­τεύ­θυν­σι, ἡ τό­σο ἀν­θρώ­πι­νη πο­ρεί­α τοῦ πε­ρι­πε­τει­ώ­δους Ρου­μπλι­ώφ, πού συμ­με­τεῖ­χε σ’ ἕ­ναν κό­σμο σκλη­ρό καί βί­αι­ο, πρίν φθά­ση νά ἱ­στο­ρί­ση τήν ὡ­ραι­ό­τε­ρη ἀ­π’ ὅ­λες τίς εἰ­κό­νες, τήν εἰ­κό­να τῆς Ἁ­γί­ας Τρι­ά­δος.

Ἀ­ξί­ζει νά πα­ρα­τη­ρή­σω­με ὅ­τι ἔ­πει­τα ἀ­πό 20 καί πλέ­ον χρό­νι­α, δη­λα­δή κα­τά τό τέ­λος τῆς ζω­ῆς του, ὁ Ταρ­κόφ­σκυ, με­τά τήν τε­λευ­ταί­α του ται­νί­α “Ἡ Θυ­σί­α”, ἐρ­γά­σθη­κε σέ μί­α και­νούρ­γι­α προ­βο­λή γι­ά τόν Μέ­γα Ἀ­ντώ­νι­ο: “Οἱ πει­ρα­σμοί τοῦ Ἁ­γί­ου Ἀ­ντω­νί­ου”. Τό θέ­μα τοῦ μο­να­χι­σμοῦ δέν ἔ­παυ­σε νά τόν ἀ­πα­σχο­λῆ, καί πά­ντο­τε τοῦ χρη­σί­μευ­ε ὡς ἐ­κτι­μη­τής τῆς κι­νη­μα­το­γρα­φι­κῆς του δου­λει­ᾶς. Ἔ­λε­γε: “Ἡ ἐρ­γα­σί­α μου στίς ται­νί­ες συ­χνά μοῦ φαί­νε­ται ἀ­νι­α­ρή καί γε­λοί­α. Ὑ­πάρ­χουν τό­σα πι­ό ἐν­δι­α­φέ­ρο­ντα πρά­γμα­τα. Θά ἤ­θε­λα νά ἤ­ξε­ρα ἄν ἡ τέ­χνη μπο­ρεῖ νά ὁ­δη­γή­ση σ’ ἕ­ναν θε­τι­κό δρό­μο. Περ­νῶ τόν και­ρό μου δι­δά­σκο­ντας τούς ἄλ­λους, ἀλ­λ’ ἐ­γώ ὁ ἴ­δι­ος δέν εἶ­μαι ἕ­τοι­μος γι­ά τί­πο­τε. Ἰ­δού τί μέ βα­σα­νί­ζει…”.

Στίς τε­λευ­ταί­ες του συ­νε­ντεύ­ξεις, τίς ὁ­ποῖ­ες πα­ρε­χώ­ρη­σε μό­νον σέ δύ­ο θρη­σκευ­τι­κές ἐ­φη­με­ρί­δες, ἐ­πα­νέρ­χε­ται στά ἴ­δι­α ἐ­ρω­τή­μα­τα μέ σφο­δρό­τη­τα: “Τί εἶ­ναι ἐ­λευ­θε­ρί­α; Τί ση­μαί­νει ὀ­μορ­φι­ά; Πῶς μπο­ρεῖς νά ζή­σης χω­ρίς ν’ ἁ­μαρ­τά­νης; Πῶς μπο­ρεῖς νά σω­θῆς; Ἡ ἐ­κλο­γή με­τα­ξύ τῆς πρα­κτι­κῆς καί τῆς θε­ω­ρη­τι­κῆς ζω­ῆς…”.  Ἔ­τσι δέν ἄ­φη­νε καμ­μι­ά ἀμ­φι­βο­λί­α πώς, γι­ά τόν σύγ­χρο­νο ἄν­θρω­πο, ἡ πί­στις εἶ­ναι ἡ μο­να­δι­κή δυ­να­τό­τη­τα, ἡ μο­να­δι­κή ἐλ­πί­δα.

Στήν Δύ­σι τέ­τοι­ες δι­α­βε­βαι­ώ­σεις προ­κα­λοῦ­σαν στε­νο­χω­ρί­α στό κοι­νό. Αὐ­τοί προ­σπα­θοῦν νά ἑρ­μη­νεύ­σουν τόν Ταρ­κόφ­σκυ μέ τόν Νί­τσε, τόν Φρόϋ­ντ, τόν οὑ­μα­νι­σμό ἤ τόν γερ­μα­νι­κό ἰ­δε­α­λι­σμό, ἀ­γνο­ώ­ντας πα­ντε­λῶς τίς θε­ο­λο­γι­κές πα­ρα­δό­σεις τῆς Ρωσ­σί­ας. Δέν κα­τα­νο­οῦν ὅ­τι πρέ­πει νά το­πο­θε­τή­σουν τόν Ταρ­κόφ­σκι στήν σω­στή προ­ο­πτι­κή του, ὡς συ­νε­χι­στή τῆς δι­α­νο­ή­σε­ως καί τῆς πνευ­μα­τι­κό­τη­τος τῶν Ρώσ­σων: Φι­ο­ντό­ρωφ, Σο­λό­βι­εφ, Με­ρεζ­κόφ­σκι, Μπερ­ντι­ά­γι­εφ, καί πολ­λῶν ἄλ­λων. (Μι­ά πο­λύ κα­λή με­λέ­τη ἐ­π’ αὐ­τοῦ ἀ­πο­τε­λεῖ τό βι­βλί­ο δύ­ο Οὔγ­γ­ρων: «Kovacs A. – Szilagyi A.: “Les mondes d’ Andrei Tarkovski”» – “Οἱ κό­σμοι τοῦ Ἀ­ντρέϊ Ταρ­κόφ­σκι”, πού ἐ­ξε­δό­θη στήν γαλ­λι­κή τό 1987 ἀ­πό τόν ἐκ­δο­τι­κὸ οἶ­κο “L’ Α­ge d’ Η­omme”).

Ὁ Ταρ­κόφ­σκυ, στήν ἔν­νοι­α τῆς δη­μι­ουρ­γι­κό­τη­τος, ἐ­δέ­χθη τήν ἐ­πιρ­ρο­ή τοῦ Μπερ­ντι­ά­γι­εφ. Ἀλ­λ’ ἡ ἀ­πο­δει­κτι­κό­της καί ἡ ἀ­πο­λυ­τό­της, μέ τίς ὁ­ποί­ες ὁ Μπερ­ντι­ά­γεφ πα­ρου­σί­α­ζε τίς ἰ­δέ­ες του, εἶ­ναι πο­λύ δυ­να­τό­τε­ρες ἀ­π’ ὅ­σο μπο­ροῦ­σε νά τίς δε­χθῆ ἐξ ὁ­λο­κλή­ρου ὁ Ταρ­κόφ­σκι. Σ’ αὐ­τόν ὑ­πάρ­χει μι­ά ἰ­δέ­α κλει­δί, ἡ ὁ­ποί­α ἑρ­μη­νεύ­ει ὁ­λό­κλη­ρη τήν ται­νί­α τοῦ “Ἀ­ντρέϊ Ρου­μπλι­ώφ”: Ὁ ἄν­θρω­πος δέν μπο­ρεῖ νά εἶ­ναι κλη­ρο­νό­μος τῶν πα­ρα­δο­σι­α­κῶν ἀ­λη­θει­ῶν, ἄν δέν τίς δι­εκ­δι­κῆ ἐν ὀ­νό­μα­τι τῶν προ­σω­πι­κῶν του ἐ­μπει­ρι­ῶν.

Ὁ Ταρ­κόφ­σκυ ἀ­νε­γνώ­ρι­ζε πώς εἶ­χε μι­ά με­γά­λη ἀ­φο­σί­ω­σι στήν τέ­χνη. Κα­τ’ αὐ­τόν, ὁ καλ­λι­τέ­χνης ἔ­χει μι­ά ση­μα­ντι­κή ὑ­πευ­θυ­νό­τη­τα· τό τα­λέ­ντο του τόν δε­σμεύ­ει· τό νό­η­μα τῆς τέ­χνης του εἶ­ναι νά ὑ­πεν­θυ­μί­ζη τό νό­η­μα τῆς ζω­ῆς. Γι­’ αὐ­τό εἶ­πε κά­πο­τε ὅ­τι, ἕ­νας καλ­λι­τέ­χνης δί­χως πί­στι εἶ­ναι σάν ἕ­να ζω­γρά­φο δί­χως ὅ­ρα­σι. Στό μο­να­δι­κό βι­βλί­ο του, “Σμι­λεύ­ο­ντας τόν χρό­νο”, ἀ­να­φέ­ρει: Ἴ­σως τό νό­η­μα κά­θε ἀν­θρω­πί­νης δη­μι­ουρ­γι­κό­τη­τος ἑ­στι­ά­ζε­ται στήν καλ­λι­τε­χνι­κή συ­νεί­δη­σι, στήν ἐ­λεύ­θε­ρη καί ἀ­νε­πι­τή­δευ­τη δη­μι­ουρ­γι­κή πρά­ξι. Ἴ­σως, ἡ ἴ­δι­α ἡ δημι­μουρ­γι­κή μας ἱ­κα­νό­της εἶ­ναι ἀ­πό­δει­ξις πώς εἴ­με­θα πλα­σμέ­νοι “κα­τ’ εἰ­κό­να Θε­οῦ καί ὁ­μοί­ω­σιν”. Αὐ­τό, βε­βαί­ως, δέν ση­μαί­νει πώς ὁ Ταρ­κόφ­σκι θε­ω­ροῦ­σε τήν τέ­χνη σάν μι­ά και­νούρ­γι­α θρη­σκεί­α. Κα­τ’ αὐ­τόν, ἡ ὁ­μοί­ω­σι πρός τόν Δη­μι­ουρ­γό εἶ­ναι ὅ­πως ἡ ἀ­να­πνο­ή. Κα­νείς δέν εἶ­ναι στε­ρη­μέ­νος τοῦ προ­νο­μί­ου νά ἐκ­φρά­ζε­ται ἐ­νώ­πι­ον τοῦ Θε­οῦ· καί αὐ­τό μά­λι­στα εἶ­ναι πού ἔ­χει ἀ­ξί­α, καί ὄ­χι τό νά ἐκ­φρά­ζε­ται ἐ­μπρός στούς ἀν­θρώ­πους.

Ἂν καί ἔ­χουν πῆ ὅ­τι, γε­νι­κῶς, ὁ δυ­τι­κός κό­σμος εἶ­ναι στε­ρη­μέ­νος μι­ᾶς στοι­χει­ώ­δους γνώ­σε­ως τῆς ρωσ­σι­κῆς πνευ­μα­τι­κῆς πα­ρα­δό­σε­ως, ἐν τού­τοις οἱ ται­νί­ες τοῦ Ταρ­κόφ­σκι εὑ­ρῆ­καν με­γά­λη ἀ­πή­χη­σι στό εὐ­ρύ κοι­νό. Ἴ­σως ἐ­πει­δή ὁ Ταρ­κόφ­σκυ δέν εἶ­ναι μό­νο Ρῶσ­σος, μέ­χρι τά βά­θη τῆς ὑ­πάρ­ξε­ώς του, ἀλ­λ’ ἦλ­θε ἀ­ντι­μέ­τω­πος μέ τό εὐ­ρω­παϊ­κό πνεῦ­μα καί εὐ­ρῆ­κε ἐ­κεῖ τήν ἀ­ντα­νά­κλα­σί του. Πα­ρ’ ὅ­λα αὐ­τά, ὁ κυ­ρι­ώ­τε­ρος λό­γος εἶ­ναι μᾶλ­λον ἡ προ­τε­ραι­ό­της τῶν εἰ­κό­νων του ἐ­πά­νω στά λό­γι­α. Ὑ­πάρ­χουν εἰ­κό­νες τῆς φύ­σε­ως, τῶν ἀ­ντι­κει­μέ­νων – ἡ βρο­χή καί τά πρό­σω­πα – πού μ’ ἕ­ναν τρό­πο ἀ­νε­ξή­γη­το ἐγ­γί­ζουν τόν θε­α­τή μέ τήν ἰ­δι­αί­τε­ρη πα­ρου­σί­α τους. Εἶ­ναι φα­νε­ρό πώς σ’ αὐ­τό τό ση­μεῖ­ο ὁ Ταρ­κόφ­σκυ ὀ­φεί­λει πολ­λά στήν Ὀρ­θό­δο­ξη θε­ο­λο­γι­κή πα­ρά­δο­σι τῶν Εἰ­κό­νων. Ὁ­λό­κλη­ρο τό ὕ­φος του, ὡς σε­να­ρι­ο­γρά­φου, πε­ρι­στρέ­φε­ται γύ­ρω ἀ­πό τήν ἀ­να­γνώ­ρι­σι τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ μέ­σα στό ὑ­λι­κό, γύ­ρω ἀ­πό τά ἴ­χνη τοῦ Δη­μι­ουρ­γοῦ.

Συ­χνά κά­νει ἀ­να­φο­ρές καί στήν ἁ­γι­ο­γρα­φί­α, τήν ἱ­ε­ρά αὐ­τήν τέ­χνη, καί μνη­μο­νεύ­ει κά­ποι­ες φο­ρές τήν Ἁ­γί­α Γρα­φή. Ἀλ­λ’ εἶ­ναι ἀ­κό­μη πι­ό ἐν­δι­α­φέ­ρον νά προ­σε­χθῆ ὅ­τι, σέ κά­θε ται­νί­α του πε­ρι­λαμ­βά­νει τά ἴ­δι­α “ἀ­δέ­ξι­α” πρό­σω­πα, τά λί­γο πα­ρά­ξε­να, τά ὁ­ποῖ­α, ὅ­μως, παί­ζουν συ­νή­θως κά­ποι­ο κρί­σι­μο ρό­λο. Στό βι­βλί­ο του μά­λι­στα πλέ­κει τό ἐ­γκώ­μι­ο τοῦ “ἀ­δυ­νά­μου”: “Ἤ­θε­λα στήν “Νο­σταλ­γί­α” νά συ­νε­χί­σω τό θέ­μα τοῦ “ἀ­δυ­νά­μου”, τόν ὁ­ποῖ­ον ἀ­ντι­λαμ­βά­νο­μαι σάν νι­κη­τή τού­της τῆς ζω­ῆς”, γρά­φει, ἐ­νῶ ἤ­δη στόν “Στάλ­κερ”, σ’ ἕ­ναν μο­νό­λο­γο πα­ρου­σί­α­ζε τήν “ἀ­δυ­να­μί­α” σάν τήν μο­να­δι­κή ἀ­ξί­α καί ἐλ­πί­δα τῆς ζω­ῆς. καὶ συ­νε­χί­ζει: “Πά­ντο­τε ἀ­γα­ποῦ­σα ἐ­κεί­νους, πού δέν φθά­νουν πο­τέ νά προ­σαρ­μο­σθοῦν στήν ζω­ή μ’ ἕ­να τρό­πο ρε­α­λι­στι­κό. Στίς ται­νί­ες μου δέν ὑ­πάρ­χουν ἥ­ρω­ες, ἀλ­λά κά­ποι­οι χα­ρα­κτῆ­ρες, τῶν ὁ­ποί­ων ἡ δύ­να­μι ἀ­πο­τε­λεῖ τό πνευ­μα­τι­κό τε­κμή­ρι­ο πού ἕλ­κει ἐ­πά­νω τους τήν εὐ­θύ­νη τῶν ἄλ­λων. Τά πρό­σω­πα αὐ­τά μοι­ά­ζουν συ­χνά μέ παι­δι­ά, τά ὁ­ποῖ­α ἔ­χουν ἐ­φη­βι­κή σο­βα­ρό­τη­τα στήν πρό­θε­σί τους, ἀλ­λ’ ἀ­πό πλευ­ρᾶς κοι­νω­νι­κῆς, εἶ­ναι ἐ­ξω­πρα­γμα­τι­κά καί ἀ­δι­ά­φο­ρα”.

Ἀ­νά­με­σα στήν σω­μα­τι­κή ἀ­δε­ξι­ό­τη­τα καί τήν ἠ­θι­κή δύ­να­μι ὑ­πάρ­χει πα­ραλ­λη­λι­σμός. Ὁ “ἀ­δύ­να­μος” ἔ­χει ἄλ­λες σχέ­σεις μέ τόν κό­σμο. Γι­ά πο­λύ και­ρό, μά­λι­στα, ὁ Ταρ­κόφ­σκι προ­σπά­θη­σε νά σκη­νο­θε­τή­ση τόν “Ἠ­λί­θι­ο” τοῦ Ντο­στο­γι­έφ­σκυ. Γί­νε­ται συ­χνά λό­γος γι­ά τούς “δι­ά Χρι­στόν σα­λούς”, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἀ­ντι­προ­σω­πεύ­ουν μι­ά ἰ­δι­αί­τε­ρη μορ­φή τοῦ ρω­σι­κοῦ μο­να­χι­σμοῦ. Πρό­κει­ται γι­ά ἑ­κού­σι­ους πε­ρι­θω­ρι­α­κούς οἱ ὁ­ποῖ­οι ἀ­σκοῦν κρι­τι­κή στόν κό­σμο καί τήν Ἐκ­κ­λη­σί­α. Βι­ώ­νουν τήν Εὐ­αγ­γε­λι­κή ἀ­λή­θει­α ἀ­να­τρέ­πο­ντας ὅ­λες τίς ἐ­πί­γει­ες ἀ­ξί­ες, γι­ά νά δώ­σουν χῶ­ρο στό οὐ­σι­α­στι­κό, τό αἰ­ώ­νι­ο.

Χω­ρίς δο­γμα­τι­κό κή­ρυ­γμα, ὁ Ταρ­κόφ­σκι ὑ­πεν­θυ­μί­ζει στόν θε­α­τή, ὁ ὁ­ποῖ­ος ζῆ στόν κό­σμο, κά­θε τι πού εἶ­ναι ἁ­πτό καί λο­γι­κό. Ἔ­τσι ὅ­ταν θέ­λη νά προ­βά­λη μι­ά ἐκ­κ­λη­σί­α, στά “Παι­δι­κά χρό­νι­α τοῦ Ἰ­βάν”, ἤ στόν “Ἀ­ντρέϊ Ρου­μπλι­ώφ”, ἤ στήν “Νο­σταλ­γί­α”, πα­ρου­σι­ά­ζει ἕ­να ἐ­ρεί­πι­ο. Γι­α­τί, ὡς παι­δί τοῦ β΄ πα­γκο­σμί­ου πο­λέ­μου, ἔ­ζη­σε προ­σω­πι­κά τήν τρα­γι­κή ἐ­μπει­ρί­α τοῦ συγ­χρό­νου ἀν­θρώ­που. Λέ­γε­ται συ­νή­θως ὅ­τι, γι­ά νά ἔ­χης σχέ­σεις μέ τήν Εκ­κ­λη­σί­α, σοῦ χρει­ά­ζε­ται μι­ά “ἐ­γκα­τε­στη­μέ­νη” ζω­ή. Αὐ­τός αἰ­σθά­νο­νταν σάν νά εὑ­ρί­σκε­ται κά­τω ἀ­πό τά ἐ­ρεί­πι­α, με­τά τόν βομ­βαρ­δι­σμό. Στό Λον­δί­νο, πρίν δώ­ση μι­ά ὀ­μι­λί­α γι­ά τήν ἀ­πο­κά­λυ­ψι, ἀ­ντί γι­ά κά­τι ἄλ­λο, ἄρ­χι­σε νά δι­η­γῆ­ται τήν ζω­ή του. Καί κα­τό­πιν ζή­τη­σε νά συ­να­ντή­ση τόν Μη­τρο­πο­λί­τη τοῦ Σου­ρόζ Ἀ­ντώ­νι­ο (Bloom).

Ἀ­πό ται­νί­α σέ ται­νί­α, τό ἐ­σχα­το­λο­γι­κό πε­ρι­ε­χό­με­νο ἐ­νι­σχύ­ε­ται καί, κα­τά συ­νέ­πει­αν, ἡ ἀ­να­ζή­τη­σι τῆς σω­τη­ρί­ας κά­νει τήν πα­ρου­σί­α της ὅ­λο καί ἐ­ντο­νώ­τε­ρα. Ἄν, στήν ἀλ­λη­γο­ρι­κή ται­νί­α “Στάλ­κερ”, ὁ πνευ­μα­τι­κός ἀ­φι­ε­ρώ­νη ἤ­δη ὅ­λον του τόν χρό­νο γι­ά νά συ­μπα­ρα­στα­θῆ στόν δι­α­νο­η­τή καί τόν συγ­γ­ρα­φέ­α, στήν “Νο­σταλ­γί­α”, ὁ σα­λός Ντο­μέ­νι­κο θέ­λει μέ μι­ᾶς νά σώ­ση ὅ­λον τόν κό­σμο. Ἀ­φοῦ ἔ­βα­λε σέ πε­ρι­ο­ρι­σμό τήν οἰ­κο­γέ­νει­ά του γι­ά 7 χρό­νι­α, ἀ­να­μέ­νο­ντας τήν ἀ­πο­κά­λυ­ψι, ὀρ­γα­νώ­νει μι­ά δι­α­δή­λω­σι ὅ­που αὐ­το­πυρ­πο­λεῖ­ται, δι­α­κιν­δυ­νεύ­ο­ντας ἔ­τσι μι­ά πρᾶ­ξι βί­ας, γε­λει­ό­τη­τος καί ἀρ­νή­σε­ως. Ἡ τε­λευ­ταί­α του ται­νί­α, “Ἡ Θυ­σί­α”, εἶ­ναι πε­ρί­που ὅ­μοι­α. Τό κύ­ρι­ο πρό­σω­πο, ὁ Ἀ­λέ­ξαν­δρος, βά­ζει φω­τι­ά στό σπί­τι του καί δέ­χε­ται νά τόν ὁ­δη­γή­σουν στό ψυ­χι­α­τρεῖ­ο, προ­κει­μέ­νου νά μεί­νη πι­στός στήν ὑ­πό­σχε­σί του πρός τόν Θε­ό.

Καί στίς δύ­ο πε­ρι­πτώ­σεις εἶ­ναι πρά­ξεις ἀλ­λο­πρό­σαλ­λες, ἐ­μπνευ­σμέ­νες ὅ­μως ἀ­πό τήν ἀ­γά­πη πρός τούς ἄλ­λους. Ἔ­τσι ὁ Ταρ­κόφ­σκυ ἔ­γρα­φε: “Κά­ποι­ες φο­ρές ἐ­πι­μέ­νο­με σέ ἔρ­γα τά ὁ­ποῖ­α βλά­πτουν ἐ­μᾶς τούς ἴ­δι­ους. Εἶ­ναι οἱ ἰ­δι­αί­τε­ρες στι­γμές τῆς συ­νει­δή­σε­ως κά­ποι­ου κα­θή­κο­ντος, ἀ­πο­φυ­γῆς κά­ποι­ας θυ­σί­ας, ὅ,τι ὁ ὑ­λι­στής Φρόϋ­ντ ὀ­νό­μα­ζε μα­ζο­χι­σμό. Γι­ά τόν πι­στόν, ὅ­μως, αὐ­τό εἶ­ναι κα­θῆ­κον, ὅ,τι ὁ Ντο­στο­γι­έφ­σκυ ὀ­νό­μα­ζε ἐ­πι­θυ­μί­α τοῦ πό­νου…  Ἡ ἀ­γά­πη εἶ­ναι πά­ντο­τε ἕ­να δῶ­ρο πρός τόν ἄλ­λον. Ὁ ὅ­ρος “θυ­σί­α”, ἄν καί πε­ρι­κλεί­η μι­ά ἔν­νοι­α κα­τα­στρο­φῆς καί ἀρ­νή­σε­ως, ἀ­πο­δι­δό­με­νος ὅ­μως σ’ ἕ­να πρό­σω­πο γί­νε­ται ἀ­ντι­κεί­με­νο ἀ­γά­πης, μι­ά πρᾶ­ξι πά­ντο­τε θε­τι­κή, δη­μι­ουρ­γι­κή, ση­μεῖ­ον θεῖ­ον…”. Ἀλ­λά πρίν σώ­σω­με τούς ἄλ­λους δέν πρέ­πει νά σω­θοῦ­με ἐ­μεῖς; Γι­α­τὶ χω­ρίς αὐ­τό, κά­νο­με τό­τε μι­ά πρᾶ­ξι βί­ας καί ὄ­χι μι­ά πρᾶ­ξι ἀ­γά­πης.

Στήν ἀρ­χή τῆς ται­νί­ας “Ἡ Θυ­σί­α” βλέ­πο­με τόν Ἀ­λέ­ξαν­δρο μέ τόν γυι­ό του τόν μουγ­γό νά φυ­τεύ­η ἕ­να ξε­ρό δέν­δρο. Συγ­χρό­νως τοῦ δι­η­γεῖ­ται μι­ά σχε­τι­κή ἱ­στο­ρί­α ἀ­πό τό Γε­ρο­ντι­κό: Τό πε­ρί­φη­μο ἀ­πό­φθε­γμα τοῦ ἁ­γί­ου Ἰ­ωάν­νου τοῦ Κο­λο­βοῦ. Ἀλ­λ’ ὁ Ἀ­λέ­ξαν­δρος μι­λά­ει, μι­λά­ει καί χά­νε­ται μέ­σα στήν φλυ­α­ρί­α του, ὥς που μι­ά ἐ­ξω­τε­ρι­κή κρί­σι, ἕ­νας πυ­ρη­νι­κός πό­λε­μος, τόν ἀ­να­γκά­ζει νά ἐ­νερ­γο­ποι­η­θῆ. Ἀ­πευ­θύ­νε­ται στόν Θε­ό λέ­γο­ντας τό “Πά­τερ ἡ­μῶν” καί προ­σφέ­ρε­ται θυ­σί­α γι­ά νά σώ­ση τήν οἰ­κο­γέ­νει­ά του, ἡ ὁ­ποί­α, ὅ­μως, δέν θά μπο­ρέ­ση νά τόν κα­τα­λά­βη. Ἀλ­λ’ ἐ­νῶ τό σπί­τι καί­γε­ται καί με­τα­φέ­ρουν τόν Ἀ­λέ­ξαν­δρο στό ψυ­χι­α­τρεῖ­ο, ὁ γυι­ός του ἀ­σχο­λεῖ­ται μέ τό πό­τι­σμα τοῦ νε­κροῦ δέν­δρου. Νά “ἡ μο­να­δι­κή μας ἐλ­πί­δα: ἡ ἐ­πι­στρο­φή στόν Πα­τέ­ρα. Μέ ὑ­πα­κο­ή καί τα­πεί­νω­σι ὁ μουγ­γός γυι­ός ἐ­κτε­λεῖ τίς ἐ­ντο­λές τοῦ πα­τέ­ρα του καί ἀρ­χί­ζει μι­ά ἐρ­γα­σί­α σι­ω­πη­λή, ἀλ­λ’ ἐ­μπνευ­σμέ­νη ἀ­πό τήν πί­στι στό θαῦ­μα. Οἱ πρῶ­τες του λέ­ξεις, καί οἱ τε­λευ­ταῖ­ες τῆς ται­νί­ας, εἶ­ναι αὐ­τές: “‘ Εν ἀρ­χῇ ἦν ὁ Λό­γος… γι­α­τί πα­τέ­ρα;…”. Ἆ­ρα γε, δέν βά­ζει ἐ­δῶ ὁ Ταρ­κόφ­σκυ ὅ­λο τό νό­η­μα τοῦ μο­να­χι­σμοῦ; Ὁ γυι­ός προ­σπα­θεῖ νά ὑ­πα­κού­ση καί νά κα­τα­λά­βη τόν λό­γο τοῦ πα­τέ­ρα. Ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­πι­ζη­τεῖ νά ὁ­μοι­ά­ση στόν Θε­όν.

Δέν εἶ­ναι, λοι­πόν, τυ­χαῖ­ο πού ὁ Ταρ­κόφ­σκυ θυ­μή­θη­κε ἐ­πί­σης τήν μορ­φή τοῦ Ἁ­γί­ου Ἀ­ντω­νί­ου, τό πρό­τυ­πο κά­θε μο­να­χοῦ. Σέ μι­ά ση­μεί­ω­σί του, ἔ­γρα­φε: “Κά­ποι­ος θέ­λη­σε νά σω­θῆ κι ἀ­μέ­σως αἰ­σθάν­θη­κε προ­δό­της, με­γά­λος ἁ­μαρ­τω­λός, ἀ­ντί­θε­τος σέ ὅ­λα, ὁ ἴ­δι­ος ἐ­νά­ντι­α στήν ζω­ή”. Καί ἀλ­λοῦ, λυ­πη­μέ­νος ἀ­πό τόν ἑ­αυ­τό του, λέ­γει: “Ζοῦ­με γι­ά νά ἀ­γω­νι­ζώ­με­θα καί γι­ά νά κερ­δί­σω­με αὐ­τήν τήν νί­κη ἐ­να­ντί­ον τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας. Νά κερ­δί­σω­με, ἀλ­λά καί νά χά­σω­με συγ­χρό­νως. Νά τό ξέ­ρε­τε, πο­τέ δέν γνω­ρί­ζο­με μέ βε­βαι­ό­τη­τα ἄν ἔ­χω­με κερ­δί­σει, ἔ­στω κι ἄν ἔ­χω­με αὐ­τήν τήν ἐ­ντύ­πω­σι…”.

Broken Cowboy · The Dead South

Pariah - Παρίας

http://artbabel.blogspot.com/2011/08/odd-nerdrum-sentenced-to-two-years-in.html

Pariah

Without shelter 

When storm breaks 

Παρίας

Χωρίς καταφύγιο 

Καθώς θύελλα ξεσπά 

Daron Malakian and Scars On Broadway - Lives

Υποστηρικτές του Μοράλες, Βολιβία

https://sputniknews.com/photo/201911221077375220-this-week-in-pictures-16-22-november/

Mercury

https://www.fosonline.gr/plus/moysiki/article/74411/frenti-merkioyri-o-anthropos-poy-edose-prosopo-sti-lexi-eleytheria

 Αν μου ζητούσαν να περιγράψω τον Φρέντι Μέρκιουρι με μια λέξη δεν θα το σκεφτόμουν πολύ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μορφές της ροκ μουσικής και σίγουρα ένας από τους πλέον χαρισματικούς τραγουδιστές και καλλιτέχνες γενικότερα.

Με καταγωγή από τη Ζανζιβάρη, μια βρετανική αποικία της Αφρικής η οποία πλέον αποτελεί κομμάτι της Τανζανίας ο Μέρκιουρι μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αγγλία σε μικρή ηλικία.

 Οι καλλιτεχνικές του αναζητήσεις είχαν φανεί από τα χρόνια που σπούδαζε γραφιστική, όμως η φωνή του ήταν τέτοια που σύντομα τον οδήγησε στο τραγούδι.

Το 1971 κι ενώ είχε κάνει κάποιες απόπειρες με πολλά συγκροτήματα, μαζί με τους Μπράιαν Μέι, Ρότζερ Τέιλορ και Τζον Ντίκον, σχηματίζουν τους Queen, ένα συγκρότημα που έμελλε να αλλάξει το χάρτη της ροκ σκηνής.

Στόχος τους δεν ήταν να ακολουθήσουν την πεπατημένη, αλλά να εισάγουν νέα στοιχεία στη μουσική που αγαπούσαν και να βάλουν το κοινό τους σε νέα μονοπάτια.

Όπερ και εγένετο! Έκτοτε η ροκ μουσική υποδέχεται μερικά κομμάτια που δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τα «ακούσματα» της εποχής:

Η καταπληκτική τους μουσική, οι εκκεντρικές εμφανίσεις τους επί σκηνής, συνδυασμένες με τη χαριματικότητα του Φρέντι εκτοξεύουν σύντομα το συγκρότημα στην κορυφή των τσαρτς, ενώ ο Μέρικιουρι την ίδια στιγμή γίνεται ένας απόλυτος σούπερ σταρ έτοιμος να αλλάξει τον κόσμο.

Αυτό το κάνει υποσυνείδητα μέσω κάποιων βίντεο κλιπ τους, όταν και εμφανίζεται ντυμένος ως γυναίκα τραγουδώντας «I want to break free». Σε μια εποχή που οι κοινωνίες δε δέχονταν καθόλου εύκολα το «διαφορετικό», ο Φρέντι Μέρκιουρι αποφασίζει να σπάσει τα δεσμά και να στείλει μήνυμα ελευθερίας:

Η επιρροή του στο συγκρότημα όσο και στην εξέλιξη της κοινωνίας αρχίζει να γίνει εμφανέστατη. Την ίδια ώρα οι Queen γιγαντώνονται μέσα από τεράστιες επιτυχίες οι οποίες έχουν αφήσει το στίγμα τους ανεξίτηλο ακόμα και στις μέρες μας. Τραγούδια όπως το We will rock you, το We are the Champions και τόσα πολλά άλλα, είναι από αυτά που οι θαυμαστές τους και όχι μόνο ακούν και τραγουδούν σε κάθε γωνιά του κόσμου:

Την ώρα που οι Queen ζουν το απόλυτο όνειρο όμως, η τύχη παίζει το πιο άσχημο παιχνίδι στον τραγουδιστή τους ο οποίος το 1987 διαγνώστηκε ότι πάσχει από τον ιό HIV. Η αντίστροφη μέτρηση είχε πλέον ξεκινήσει. Ο ίδιος δεν παραδόθηκε ποτέ στην ασθένεια, αντίθετα αν και είχε πολλά προβλήματα με το συγκρότημα αποφάσισε να φύγει με την ίδια ταχύτητα που συστήθηκε στον κόσμο: Σαν ένας πραγματικός τυφώνας.

Στις 23 Νοεμβρίου του 1991 ο τραγουδιστής ανακοίνωσε στον τύπο που είχε κατασκηνώσει έξω από το σπίτι του στο Κένσινγκτον στο Λονδίνο, ότι έπασχε από Aids. Ένα εικοσιτετράωρο αργότερα πέθανε στο σπίτι του.

Τα λόγια του παραμένουν μέχρι και σήμερα οδηγός για όσους καταπιέζουν τα συναισθήματα τους. Υπήρξε ένας υπέρμαχος της διαφορετικότητας, ένας ποιητής της ροκ μουσικής που με τη φωνή του μπορούσε να ερμηνεύσει με την ίδια άνεση ροκ και όπερα:

Ο Φρέντι Μέρκιουρι έφυγε από κοντά μας μια μέρα σαν την σημερινή: Ήταν 24 Νοεμβρίου του 1991 όταν άφησε την τελευταία του πνοή.

Όμως, όπως τραγούδησε και ο ίδιος σε μια από τις τελευταίες επιτυχίες του συγκροτήματος:

Heavenly Kingdom - Επουράνια Βασιλεία

Search not the Gates 
of the Heavenly Kingdom
up to the sky   
Better lead your quest to 
the hearts of the weak and poor 

Μη ζητάς τις Πύλες
της Επουράνιας Βασιλείας 
ψηλά στον ουρανό 
Στρέψε μάλλον την αναζήτησή σου 
στις καρδιές των αδύναμων και 
των φτωχών 

Παροιμία

http://www.myriobiblos.gr/greekliterature/papatsonis_parimia.html
Τάκης Παπατσώνης


Ἀπὸ τὴ Συλλογὴ «ΕΚΛΟΓΗ Α’, URSA MINOR, ΕΚΛΟΓΗ B’».
Ἔκδ. ΙΚΑΡΟΣ Ἀθήνα 1988.


Ἀπὸ τὴ φαύλην Ὥρα, φαυλότερο τὸ μέτρημά της.
Ἄσε τὴν νὰ παρέλθει ἀμέτρητη,
καί, ἄν σοῦ εἶναι τοῦτο δυνατό, δίχως ν' ἀφήσει τὰ Ἴχνη.
Μέτρα, ἂν τὸ κρίνεις πρόσχαρο καὶ ὠφέλιμο,
ἄν σοῦ ἔγινε συνήθεια τὸν βίο σου νὰ μετρᾶς,
μέτρα τὴν Εὐφροσύνη, ποὺ ἡ φυγὴ τῆς φαύλης Ὥρας
καὶ ἡ λησμονιὰ της ἀσφαλῶς σοῦ προσφέρουν•
ἀλλά, ποτὲ τὴ φαύλην Ὥρα.
Κράτησε τὰ Ἴχνη τούτων τῶν σπανίων Ὡρῶν,
ἀλλὰ ὄχι ἐκεῖνα. Ἐκεῖνα εἶναι νεκρὲς
Σελῆνες τῶν Δυσμῶν, καταντικρὺ
τῆς πρωινῆς Λάμψης. Εἶναι ψευδεῖς Ἐπινοήσεις,
πονηροὶ Συνδυασμοί, πού, παλαιόθεν,
ἐβάλθηκαν νὰ προκαλοῦν τὴν Τάξη τὴν θεσπεσία.

System Of A Down- B.Y.O.B.

Περιστέρια στη Μόσχα

https://sputniknews.com/photo/201911221077375220-this-week-in-pictures-16-22-november/

Big Bang - Μεγάλη Έκρηξη hay(na)ku

Resembled 
Big Bang 
Stodgy meal's aftermath 

Προσομοίασε
Μεγάλη Έκρηξη
Επακόλουθα δύσπεπτου μεσημεριανού 

Από την Διήγησιν του υπερτίμου κρασοπατέρος Πέτρου του Ζυφομούστου

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/poetry_of_romania/index.htm

Ἄρχοντες νὰ ἠξεύρετε μικροί τε καὶ μεγάλοι:
ὁ μεθυστὴς ἐξύπνησε, τρίβει τοὺς ὀφθαλμούς του.
Κίτρινον εἶδεν οὐρανὸν γεμάτον πεταλούδας·
μὲ τὸ πηγούνι τὲς μετρᾷ, φυσᾷ κι᾿ ἀναχασμᾶται.
Πιθάριν μου γλυκύτατο, λιθάριν λυχνιτάριν,
πιθάριν μου ἐκλαμπρότατον, καλῶς ἱστορισμένο,
τῆς λύπης ἡ παρηγοριά καὶ τῆς χαρᾶς ἡ δόξα,
αὐθεντικὸν τὸ σχῆμα σου, φιλόσοφος ἡ γνώμη.
Καλῶς ἐπλάσθης ἐξ ἀρχῆς εἰς σχῆμα τοῦ ῥοδίου.
Ὡς γοῦν τὸ ῥόδον δροσερὸν κοκκινοπορφυρίζει
καὶ γέμει τὴν γλυκήτητα, τὴν δρόσον τοῦ λαιμοῦ μου.
Εἰς τοῦτο μόνον μὲ λυπεῖς, πὼς οὐκ αὐξάνεις, κλῆμα,
νὰ ὑπερβῇς τοῦ Ἀραρὰτ τὰ ὑψηλὰ τὰ ὄρη.
Ἐλαίαν τὴν καλόκαρδον θαυμάζουσιν οἱ πάντες,
ἀλλ᾿ οὖν εἰς ὅλα τὰ φυτὰ τὸ κλῆμα βασιλεύει.
Ὁ μοῦστος ὁλοζώντανος πηδᾷ καὶ κοντοβήχει.
Καὶ τοὺς νεκροὺς ἐξανιστᾷ ὁ εὔοσμος ὁ οἶνος
καὶ τοὺς ἀρρώστους ὁ καλὸς εἰς δύναμιν ἐγείρει.
Ἂν εὕρω τζίπουρον εἰς γῆν, σκύπτω, μυρίζομαί το,
κι᾿ ἡ εὐωδία του νικᾷ τὸν μόσχον τῆς Συρίας.
Ὁ ἄρτος οὐκ εὐφραίνει με, μόνον τὸ κρασοβόλιν
καὶ τὸ λαγομαγείρευμα τὸ λέγουσιν κρασάτο.
Κρασίν μου δοκιμώτατον εἰς πᾶσαν ἰατρείαν,
τῶν νέων ἡ θηριακή, τὸ αἷμα τῶν γερόντων,
κινεῖς τὰ οὖρα συνεχῶς, εὐφραίνεις τὴν καρδίαν,
ἀναβιβάζεις πνεύματα, τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀνδρίζεις.

Στίχ. 22-34
Χριστέ μου, νὰ ἐγένετο βουτζὶν ἀντὶ ἡλίου,
πρὸς τὴν εὐρυχωρίαν του νὰ εἶχεν καὶ τὸ βάθος,
καὶ νά ῾ταν ὁλογέματον καλὸν κρασὶ ἀκράτον.
Νὰ ἐγένετον ὁ οὐρανὸς καράβιν
καὶ αἱ νεφέλαι ἄρμενον, τιμόνιν τὸ φεγγάριν,
καραβοκύρης ἄνεμοι καὶ ναῦται αἱ ἀστέρες,
καὶ νὰ τὸν ἔκρουε σεισμὸς καὶ νά ῾πεφταν οἱ πίροι,
ὁ βοῦτζος νὰ ἐβρόντιζε καὶ ν᾿ ἄστραπτεν ἡ κοῦπα,
καὶ νὰ ποταμοφόριζεν ὁ ἄδολος ὁ οἶνος
καὶ νὰ ἦλθεν εἰς τὸ στόμα μου ἡ ἄβυσσος ἐκείνη·
ἂν τύχῃ νὰ ἐγέμιζεν ὁ στόμαχός μου ὁ δόλιος
καὶ ἡ πτωχὴ ἡ κοιλία μου νά ῾θελεν κυματίσει,
καὶ θάνατον τολμῶ εἰπεῖν ποσῶς δὲν ἐφοβούμουν.

Στίχ. 91-93
Ἂν ἔπιναν οἱ ἄγγελοι κρασίν ὥσπερ ἐμένα,
καὶ νὰ ἐκάθιζα ὁμοῦ μετὰ τῶν ἀρχαγγέλων,
εἰς ἑκατὸν νυχθήμερα ἤθελά τους μεθύσει.

Our Lady of the Holy Rosary, Μανίλα

https://www.uca.news/2019/10/14/photos-manila-honors-our-lady-of-the-holy-rosary/

Industries of the Blind - I just wanted to make you something beautiful

Black hole 's gravity - Βαρύτητα μαύρης τρύπας

Abandoned 
Innermost grimness
Black hole 's gravity 

Εγκαταλελειμμένος 
Εσώτατη απελπισία 
Βαρύτητα μαύρης τρύπας

Θλίψη

Ω θλίψη, εκείνον τον καιρό
Σκοτάδι τον σκεπάζει,
Κι η δίψα μας στον κόσμο αυτό
Ποτ'ε πια δεν κοπάζει.
Πίσω ας γυρίσουμε λοιπόν,
Στο άγιό μας παρελθόν.

Νοβάλις

Helix Nebula

https://sputniknews.com/photo/201906181075933135-investment-astronomy-photographer-2019/

Aurora Borealis - It's All Over Now

supernova - υπερκαινοφανής αστέρας

Rage
Breaks loose 
Earth's own supernova  

Οργής 
Εκρηκτική απελευθέρωση 
Γήινος υπερκαινοφανής αστέρας

Yenisei - Kursk

Αντί κακού δώσε καλό

https://www.poetry-chaikhana.com/Poets/F/FaridBabaShe/index.html

Αντί κακού δώσε καλό, μη κρατάς εκδίκηση στην καρδιά, Farid
το σώμα σου θα είναι απαλλαγεί από την ασθένεια, η ζωή σου θα είναι ευλογημένη.

Baba Sheikh Farid

Οχρίδα

https://sputniknews.gr/fotografies/201911165211260-taxidikios-odigos-sputnik-10-meri-prepei-na-episkefteite-2020/

Titan - Τιτάνας hay(na)ku

Sun
Fading out 
Titan in decay 

Ήλιος
Που αργοσβήνει
Τιτάνας σε αποσύνθεση 

Vektor - Cosmic Cortex

Ιράν

https://www.aljazeera.com/indepth/inpictures/pictures-iranians-protest-increase-fuel-prices-191117091345643.html

Astronomic solitude - Απομόνωση αστρονομική hay(na)ku

Planetary 
Repeating orbit 
In cold isolation 


Πλανητική 
Επαναλαμβανόμενη τροχιά 
Σε παγερή απομόνωση 

Voivod - Le Pont Noir

Γεωργία

https://jam-news.net/how-the-tbilisi-protests-were-dispersed-jamnews-photostory/

Ο θρύλος της Βασίλισσας Jeongseon

http://www.koreatimes.co.kr/www/opinion/2019/11/721_278760.html

Από τον Robert Neff 

Οι μύθοι και οι θρύλοι δεν περιορίστηκαν στις ιστορίες των βασιλιάδων της Joseon. 

Όταν ο Danjong εξορίστηκε στη Yeongwol, η νεαρή του σύζυγος, η Βασίλισσα Jeongseon (1840-1521), έμεινε πίσω στη Σεούλ και εισήλθε στο Jeonggeobwon - το ναό των ευγενών γυναικών. 

Η αγάπη για αυτόν φαίνεται να ήταν γνήσια και θρηνούσε βαθιά τον χωρισμό τους. Λέγεται ότι κάθε πρωί  ανέβαινε σε ένα κοντινό λόφο (Dongmangbong) και  κοιτούσε προς το Yeongwol με την ελπίδα να ακούσει νέα από τον αγαπημένο της.

Εικόνες σε μια από τις πόρτες. Συλλογή Robert Neff, 2016	Εικόνες σε μια από τις πόρτες. Συλλογή Robert Neff, 2016

Τελικά, άκουσε κάτι, αλλά όχι αυτό που ήθελε να ακούσει. Άκουσε φήμες ότι ο Danjong  θα εκτελεσθεί και ήταν αποφασισμένη να τον προειδοποιήσει. Σύμφωνα με το μύθο, περπάτησε από τη Σεούλ στη Yeongwol, αλλά έφτασε πολύ αργά - ο σύζυγός της είχε ήδη σκοτωθεί.

Πιθανότατα το ταξίδι στο Yeongwol δεν είναι παρά ένας ρομαντικός μύθος. Αυτή, όπως η μεγαλύτερη αδελφή του Danjong, η πριγκίπισσα Gyeonghye, παρέμεινε στο Jeongeobwon. 

Σύμφωνα με τον Edward B. Adams, ήταν "εδώ στο αρχέγονο δάσος ανάμεσα σε τεράστιες κορυφές γρανίτη που κατοικούνταν από τίγρεις, που η ταυτότητα της βασίλισσας χάθηκε παρά τις  μάταιες προσπάθειες για να εντοπιστεί".

Πριν από το θάνατό της το 1521, ζήτησε να ταφεί στο Haeju, κοντά στους προγονικούς τάφους του Jeong Jong (σύζυγος της πριγκίπισσας Gyeonghye). Σύμφωνα με τον Adams, η οικογένεια Jeong ήταν πάντα πιστή σε αυτήν κατά τη διάρκεια των πολυάριθμων δοκιμασιών της.

Η στήλη  του Jeongeobwon . Συλλογή Robert Neff, 2016

Η στήλη του Jeongeobwon  . Συλλογή Robert Neff, 2016

Όψεις του ναού. Συλλογή Robert Neff, 2016

Feathers - Φτερά

https://desenio.co.uk/en/blue-feathers-poster

Dreams are feathers
scattered by the northern wind
Among your thoughts of the day
Find a place for me

Φτερά τα όνειρα
που τα σκορπίζει ο βοριάς
Ανάμεσα στις σκέψεις της ημέρας
Βρες μια θέση και για μένα

Η τέχνη των σιδηροδρομικών

http://sidirodromikanea.blogspot.com/2019/10/blog-post_93.html

Οι εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο, από πολύ παλιά και ακόμα από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του, είχαν την τάση μέσα από όλες τις μορφές της τέχνης, να εκφράζουν τα προβλήματα της καθημερινότητας τους,
άλλοτε μέσα από την ποίηση, το τραγούδι, την ζωγραφική και άλλοτε μέσα από το θέατρο, σατιρίζοντας καταστάσεις και αυτοσαρκάζοντας, με ένα μοναδικό και αξιοπρόσεκτο τρόπο, κάτι που συνεχίζουν ακόμα και σήμερα. Προφανώς το είδος της εργασίας τους να παίζει και αυτό το δικό του ρόλο και να γίνεται σημείο αναφοράς και έμπνευσης. Άνθρωποι απλοί οι σιδηροδρομικοί, μεταφέρουν τα συναισθήματα τους χωρίς να έχουν γνώση της περισσότερες φορές φόρμες και καλούπια για αυτό που κάνουν, είναι μια αυθόρμητη και πηγαία έκφραση αληθινή και ανθρώπινη. Αυτόν τον κόσμο εκφράζουν οι σιδηροδρομικοί, Νίκος Καράβατος και Αντιγόνη Λουμάκου μέσα από τα ποιήματα τους και ο Βασίλης Καραγιαννίδης μέσα από την ζωγραφική του.

Ο αγώνας της ζωής.

Μέσα στην νύχτα ακούγονται

Τα τρένα να σφυρίζουν

σαν προϊστορικά ερπετά

Την γη την ξεσχίζουν.

Σταθμάρχες, μηχανοδηγοί,

Σημειωτές, κλειδούχοι,

Βουβά κορμιά, νεκροί σταθμοί,

στου κόσμου το μπουλούκι.

Ειν’ αγώνας της ζωής

Η βάρδια δέκα - έξη

Να ξημερώσει η αυγή

Ο ήλιος για να φέξη,

να πλημμυρίσει η γη με φως

ν’ ανθήσουν οι ελπίδες,

να γίνει ο ήλιος αδελφός

τα τρένα ηλιαχτίδες..

ο Θανάσης ο ψαράς.

Απο νωρίς κινήσαμε

Μαζί με τον Θανάση

Να πάμε για το ψάρεμα

Και έλαμπε όλη η πλάση.

Σ’ όλο το δρόμο ξύριζε *

σα’ νάτανε κουρέας

κατόρθωσε και ήτανε

το κέντρο της παρέας.

Στη Ντούζλα κάπου επήγαμε

να πιάσουμε μουρμούρια

ρίχνει ο Θανάσης πετονιά

και πιάνει δυο καβούρια.

Έπεσε γέλιο δυνατό

Και δούλεμα μεγάλο

Μα ο Θάνος χαμογέλασε

Είχε σχέδιο άλλο

Την άλλη μέρα στη δουλειά

σ’ όλα τα παλικαριά

έλεγε πως τάχα έπιασε

δέκα καλάθια ψάρια.

*Ξύριζε - Παραμύθιαζε.

Ο Χρήστος ο δημοσιογράφος.

Δεν είναι ποιητής

Δεν είναι φωτογράφος

Είναι Χρήστος ο φίλος

Μας ο δημοσιογράφος

Όλη την ημέρα τρέχει,

Τι κι αν λιάζει, τι κι αν βρέχει,

Τι κι αν τον κτυπά το αγιάζι,

Τον Χρηστάρα δεν τον ενοιάζι

Το μικρόφωνο στο χέρι,

Το στυλό και το τεφτέρι

Κι ένα μαγνητοφωνάκι.

Θα το πιάσει το λαβράκι.

Πέρσι ήρθαν τα μαντάτα,

Πως θα πάει στην Καλαμάτα,

Μα ο Χρήστος δεν κωλώνει

Και με μιας τους φασκελώνει.

Τώρα είναι εξουσία

Κι όλοι τον υπολογίζουν,

Χρήστο κάνε την Δουλειά σου

Τα παλικαριά δεν τρομάζουν.

Νίκος Καράβατος

Σταθμάρχης

Διαλογή Θεσσαλονίκης.

 ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ
πόσα δάκρυα σ' άλλων τά μάτια δεν τρέχουν

Κι" αν ξεφύγει ένα δάκρυ πικρό
τής αγάπης ξεχύνεται γλύκα
λες κι είναι θάλασσα, κύμα μικρό
 ταιριασμένα σ' ελπίδας σκοπό

Στά βάθη του κρύβει μιά στάλα βροχή
πού ξέσπασε πριν φύγει τό σύννεφο
ένοιωσε μόνη, κουκίδα τόσο μικρή
στάχτη φωτιάς, ηλιαχτίδα.

"Ηταν εκείνο τό κάτι, σημάδι πικρό
σημάδι αιώνιο, αμόλυντο μικρό
αγάπης τραγούδι, πίκρας σταγόνα
ήταν βουβό τής άνοιξης γιόμα νερό,
αίμα και χώμα.

Αντιγόνη Λουμάκου
Το ποιητικό αυτό έργο
Δημοσιεύτηκε το 1980

Φωτογραφία από πίνακα ζωγραφικής του Βασίλη Καραγιαννίδη

Επιμέλεια: Χρήστος Γιαννακίδης