Δεν έβαλα κουρτίνες στο παράθυρο,
κοίτα γραμμή στη κάμαρά μου!
Γελώ, ευθυμώ, που δεν μπορείς
να ξεκολλήσεις από μένα.
Λέγε με ακόμα πόρνη, δεν με νοιάζει,
στη λύσσα σου όσο θέλεις χλεύαζέ με.
Πες ό,τι θες. Τον ύπνο σου 'χω κόψει,
το γλυκό άγχος σου έχω γίνει.
Άννα Αχμάτοβα, Ανθολογία Ρωσικής Ποίησης, εκδ. Κορόντζη
Στην οικουμένη γράφω γράμμα
-ποτέ δεν έλαβα δικό της-
τ' απλά που η φύση μου 'πε νέα,
η τρυφερή Μεγαλειότης.
Το μήνυμα θα παραλάβουν
χέρια σ' εμέναν αμυδρά
χάριν Εκείνης, κρίνετέ με,
συμπατριώτες, τρυφερά.
Emily Dickinson, Το Μέγα Ύδωρ, εκδ. Άγρα
Στις σκοτεινές γωνιές
που ξυπνούν
όταν σβήνουν οι πολυέλαιοι...
Εκεί η προσευχή,
η μέθεξη,
η μυσταγωγία,
Εκεί η ζωοποιός έρημος
ανοίγει τις αγκάλες της...
Πώς έσβησε
του κεριού η φλόγα;
Τα παράθυρα είναι κλειστά
κι έξω δε κουνιέται φύλλο
Το σκοτάδι απλώνεται...
δεν είμαι πια μόνος
στο αδειανό δωμάτιο
Άπλωσα τη σημαία μου
φόρεσα φουστανέλα
έφαγα ένα ρυζόγαλο
με μπόλικη κανέλλα
---
Με περηφάνια μπόλικη
και αίσθηση του χρέους
με σκορδαλιά συνόδευσα
τους μπακαλιαρέους!
---
Κατέβηκα στη παρέλαση
σαν τον Κολοκοτρώνη
φούσκωσα τόσο που χλόμιασε
του Κήπου το παγώνι
---
Μα η φουστανέλα είναι κοντή
και μ' έκοψε το κρύο
ο πισινός μου έσφιξε
το δέρμα έγινε λείο
---
Η μέρα γοργά επέρασε
και έπεσε το βράδυ
πίσω στη καθημερινότητα
ας φάω λίγο λάδι...
Ήδη το έχω μάθει -
πόσες νυχτιές πάνω στη γη, στη γύμνια του εδάφους
έσκυψα κάτω πρηνηδόν και σκόρπιζα τις στάχτες
πάνω στη κεφαλή μου...
Γνωρίζω επίσης το καλά την τέλεια εξαθλίωση
'τι μέσα σε μάταιη απελπισιά βυθίστηκα
και στη δική μου ερήμωση λυθήκανε τα γόνατα
και κάτω προσκυνήσαν
Λόρδος Μπάυρον - Μανφρεντ - εκδ. Οδός Πανός
Εμένα που με βλέπετε
δεν είμαι κανάς τυχαίος
τα γένια κούρεψα του Ηρακλή
τη φράντζα τ' Αχιλλέως!
Διέγνωσα στου Πολύφημου
το μάτι μυωπία
την Αφροδίτη κέρασα
σουβλάκι μ' αμβροσία
Του Δία τα ξενοπηδήματα
φανέρωσα στην Ήρα
του Οδυσσέα έκλεψα
τη συνταγή για μπύρα
Έδεσα το πέδιλο
του ήρωα Θησέα
έβαλα στον Απόλλωνα
κλαρίνο του Σαλέα
Οι στίχοι μου αν σας φαίνονται
πως είναι γεμάτοι φούμο
να το λύσουμε σας προκαλώ
μ΄έναν αγώνα σούμο
Στάθηκα για λίγο...
ο αέρας, κάπως ψυχρός είναι η αλήθεια,
στο πρόσωπο με χτυπούσε
Αποφάσισα με δισταγμό να φύγω,
με βήματα βαριά
Δε με αναζήτησες ποτέ...
"Έπραξες σωστά", μια φωνή
ψιθύρισε στον άνεμο...
Τον όχλο φεύγει, τη γαλήνη ζητά ο σοφός
Το βάσανό του ο κόσμος, πατρίδα ο ουρανό;
Άγγελος Σιλέσιος, Χερουβικός Οδοιπόρος, εκδ. Περισπωμένη
Σε πεζόδρομο πορφυρό
ανταμώνουν τα βήματά μας
το βλέμμα σου αγκαλιάζει το δικό μου
Καλλονή σμιλεμένη
από το χέρι του θανάτου,
τα χαρακτηριστικά σου λέπτυνε
η απόκοσμη χλομάδα
Το γόνατά μου τρέμουν
στο παγωμένο σου άγγιγμα
Ανάμεσα στους ώμους ξεφυτρώνει το φάντασμα της Μέδουσας.
Ένα σκλαβοπάζαρο κάθε ράτσας. Ανθρώπινα πλάσματα ζουν σαν φυτά μέσα
σε κήπους γυάλινους. Άθλιοι αόρατοι διεισδύουν στον ιστό του διαστήματος σαν σκόνη
- θύματα σπειροειδή,
ο ήλιος νεκρώσιμη τελετή
κι η μέρα μαύρο τύμπανο
Άδωνις - Ένας τάφος για τη Νέα Υόρκη - εκδ. Πατάκη
Κοίταξε, όλες οι αρετές είναι χωρίς διαφορά η μία εκείνη:
Θες ν' ακούσεις τ' όνομα; Είναι η δικαιοσύνη
Άγγελος Σιλέσιος, Χερουβικός Οδοιπόρος, εκδ. Περισπωμένη
Πάνω από ερείπια αρχαία
στήνω τη σκηνή μου
ανάβω τη φωτιά μου,
μαγειρεύω και φτιάχνω λίγο καφέ
Δίπλα μου άνθρωποι προσπαθούν
σε τούτα τα χαλάσματα, θεμέλια να φτιάξουν
θαυμάζοντας ένα -περίτεχνα σκαλισμένο- καθίκι
Γελώ με τα καμώματά τους
καθώς πέφτω να κοιμηθώ
Αύριο κάπου αλλού θα στήσω το τσαντίρι
Κάποιος ταξίδια ετοιμάζει
τον κόσμο να γνωρίσει
Με τηλεσκόπιο άλλος ζητά
του σύμπαντος τα μυστικά
Αρχαία μυστήρια να μυηθεί
ξεθάβει ένας τρίτος
Εμένα μου φτάνει μοναχά
στα μάτια σου να κοιτάζω
https://edromos.gr/me-ochima-tin-poiisi-georgios-soyris-1853-1919/
Ελλάς πατρίς μου, δεν σ’ αγαπώ,
για σε δεν καίω κι εγώ λιβάνι,
πάντα για σένα κακά θα πω,
κι ούτε σου πλέκω ποτέ στεφάνι.
Όμως συγχώρει τον μισητόν,
πατρίς γλυκεία και τροφοδότις,
κι εις τόσο πλήθος πατριωτών
ας είναι κι ένας μη πατριώτης.
Τι ψιθυρίζει ο τάφος τούτος,
πνιγμένος στα αγριόχορτα;
Ποιες οι ιστορίες που πασχίζει
μάταια να διηγηθεί;
Κρύβει κάποια μυστικά
μαζί με εκείνους
που στη φιλόξενη κοιμούνται
αγκαλιά του;
Της όχθης τα βότσαλα
θυμούνται τα βήματά μας
μέχρι που τα νερά του ποταμού
σε κάποια λήθη τα εκβάλλουν
Μη μου ζητάς να προσευχηθώ
οι νεκροί σου να συγχωρεθούν
Προσεύχομαι μονάχα
για την ημέρα
που και πάλι θα ξυπνήσουν.
---
πίνακας: 'A Procession in the Catacomb of Callistus' (Alberto Pisa, 1905)
Ζήτησα να σε δω ξανά...
Μου είπες να κοιμηθώ,
στα όνειρά μου να σε περιμένω
Μου είναι αρκετή
η συνάντηση αυτή...
Έτσι κι αλλιώς
όνειρο φευγαλέο δεν ήσουν
από την αρχή;
Ήδη οι πρώτες ακτίνες του ήλιου
σε διώχνουν μακριά...
Ανάμεσα σε χαζοχαρούμενους τουρίστες
και αγχωμένους μετανάστες γλιστρώ
Πλησιάζει ο συρμός, γεμάτος κόσμο
τρίζουν οι πόρτες του ενώ ανταλλάσσονται
οι πληθυσμοί που σέρνονται
προς τις δουλείες τους
Άλλη μια μέρα "ευλογημένη"
άλλη μία "καλή" ημέρα
με έπνιξε η μούχλα...
Ψάξε την Αγάπη για τους άλλους στη Συμπόνια
Στην απαλή ανακούφιση των εγνοιών στον άνθρωπο
Στης νύχτας το σκοτάδι και στο χιόνι του χειμώνα
Ψάξε τη στον γυμνό κι απόβλητο συνάνθρωπο
Ουίλιαμ Μπλέικ - Από το βιβλίο του Peter Ackroyd - εκδ Πατάκη
Έτοιμος και πάλι να αναχωρήσω...
χωρίς ρίζες, χωρίς χώμα στέρεο να χρειάζομαι
ή παραισθησιογόνο λίπασμα ένδοξων μεγαλείων
Μόνη μου πατρίδα τα πόδια μου,
αφοσιωμένος μόνο στη κίνηση,
στο φευγιό...
Οι άνθρωποι χωρίζονται σε φατρίες και φυλές και ριζώνουν σε χώρες και περιοχές ενώ εγώ θεωρώ την ύπαρξή μου ξένη σε κάθε τόπο και άγνωστη σε κάθε άνθρωπο. Πατρίδα μου είναι όλη η γη και πατριά μου η οικογένεια των ανθρώπων. Γιατί κατάλαβα πως οι άνθρωποι είναι αδύναμοι και πως είναι μικρόνοια να διαχωρίζονται. Η γη είναι στενάχωρη, και μόνον η άγνοια οδηγεί τους ανθρώπους να τη χωρίζουν σε περιοχές κι ηγεμονίες.
Khalil Gibran - Το όραμα - εκδ. Printa
.jpg)
ένα σφαλάγγι
ζεστασιά αναζητεί
δίπλα στην εξώπορτά μου
Το σηκώνω απαλά
όπως απαλά κάποτε
με κράτησες να μη πέσω
και το βάζω μέσα
ώσπου η ψύχρα της νύχτας
να περάσει
---
σφαλάγγι: αραχνοειδές που μοιάζει με αράχνη αλλά το σώμα του αποτελείται από ένα μέρος και όχι δύο(θώρακα-κεφάλι) όπως της αράχνης.
:max_bytes(150000):strip_icc()/GettyImages-173930927-42c5dccf54bd45ae9a3b064a33d41796.jpg)
Περπατώ σε δρόμους σκονισμένους
ονειρεύομαι πως είμαι ένας Αννίβας
τις Άλπεις της πόλης καθώς διαβαίνω
πλήθος πολεμιστών με ακολουθεί
κι εγώ στέκομαι προ των πυλών
Θα επιτεθώ στη Ρώμη τη φορά αυτή
ή και πάλι ηττημένος και κουρασμένος,
της αιχμαλωσίας τη ντροπή
με δηλητήριο θα προσπαθήσω να ξεπλύνω;
Φωτιά λέν' η επανάσταση
μα μου μυρίζει τσίκνα,
ανατροπή προ των πυλών
κι εγώ μαζεύω κρίνα
Τα πράγματα αλλάζουνε
ίδια μου μένει η πείνα
το νέο διώχνει το παλιό
θα πάω προς τη Κίνα
Σε βλέπω με τις στάχτες
να προσπαθείς μάταια
να ζεσταθείς λιγάκι.
Τι να σου κάνουνε κι αυτές;
Δε κρύβουν πια μέσα τους
ίχνος φλόγας.
Αν δε προσπαθήσεις ποτέ
φωτιά να ανάψεις
το κρύο τελικά
είναι που σου απομένει.
Τι τα θες;
Πάντα τα παπούτσια μου
δεμένα έχω
και το σακίδιο στη πλάτη
Ο δρόμος με φωνάζει
κι εγώ τα βήματά μου
βάζω σε σειρά
Σήμερα εδώ, αύριο εκεί
Σε κίνηση συνεχή
πάντα προς κάπου αλλού
Μη με ψάχνεις αν έφυγα
δε θα γυρίσω ξανά
Έχε με σαν ανάμνηση
ευχάριστη ή όχι.
---
πίνακας: Wayfarer του Cyril Bouda
Τα μικρά πράγματα...
Να περπατώ σε έναν ήσυχο δρόμο
και να μυρίζω το φαγητό που μαγειρεύεται,
τα σπουργίτια που παίζουν χαρούμενα
πετώντας εδώ κι εκεί, να παρατηρώ...
Τα σύννεφα που στον ουρανό
κρυψώνες για τον ήλιο φτιάχνουν
Ο καφές που αλέθω
και η μυρωδιά του,
μια γνώριμη φωνή να με ρωτά
αν έφαγα ή αν είμαι κουρασμένος
Αυτά τα μικρά πράγματα γεννούν
διάθεση να αλλάξουμε και τα μεγάλα
