Μάσκα της αλεπούς φοράς
στον τελετουργικό χορό σου
Μοιάζει η φωτιά να ζωντανεύει
καθώς τα πόδια σου στο έδαφος χτυπάς
Απλώνω τα χέρια μήπως και μπορέσω
έστω για λίγο να σε αγγίξω
Εξαφανίζεσαι και χιλιάδες πυγολαμπίδες
τη θέση σου παίρνουν στο χώρο
Πετούν ψηλά στον ουρανό
να πάρουν των αστεριών τη θέση.
Kitsune: πνεύμα της ιαπωνικής λαογραφίας με τη μορφή αλεπούς
Σκοτώνει τα τραγούδια
ο μουσικός του δρόμου.
Μα στης κιθάρας τις χορδές
ανάμεσα, άγγελοι χορεύουν
/https://tf-cmsv2-smithsonianmag-media.s3.amazonaws.com/filer_public/81/d4/81d43b86-bf2b-4552-b96c-4fd10f5e797e/moonrise-at-vasquez-rocks-credit-nasa-preston-dyches-cc-by-nc-20.webp)
Ξαφνική βροχή -
δανείστηκα το παλτό
ενός σκιάχτρου
Kyorai
Haiku, το ραβδί του οδοιπόρου, εκδ. Αιώρα
Η λάμπα μου ανάβει πληκτική,
τα μάτια μου και πάλι τυραννεί.
Θεέ μου, αν είμαι δούλος,
αν είμαι αδύναμος όλος,
αν πάντα σ' αυτό το τραπέζι θα κάθομαι,
στο πληκτικό αυτό έργο να εργάζομαι,
κάνε μια νύχτα μόνο να φτάσω
την αδυναμία μου να ξεπεράσω,
και σε τέλεια δημιουργία μια
καθάρια στους αιώνες ν' ανάψω φωτιά.
26 Αυγούστου 1898
Απόδοση : Γιώργος Μολέσκης
Εγκαταλειμμένοι στοχασμοί από τις ξεχασμένες κυψέλες
όλων των αιώνων,
πλημμυρίζοντας τον αιθέρα, βομβίζουν γύρω στην
καρδιά μου
και γυρεύουν τη φωνή μου.
Ρ. Ταγκόρ, Λαμπυρίδες, εκδ. Ίκαρος
Θάμπωσαν τα μάρμαρα...
Τα φαντάσματα,
που κάποτε με καλωσόρισαν,
δεν εμφανίζονται πια
Αδειάζω ένα μπουκάλι καπνό
σε κρυστάλλινο ποτήρι
Μάταια...
η φωτιά έχει πια σβήσει
Καθώς χάνεται το φως
στου σκοταδιού τα χέρια
ένα πένθιμο τραγούδι τραγουδώ
για τις ζωές που σκότωσα
ώστε να ζήσω τη ζωή μου
Ένα σάβανο φωτεινό με σκέπασε ολόκληρο
δεν περιορίζει, μα διευρύνει την όρασή μου
Για όσους εθελοτυφλούν και κρύβονται στην άμμο
ο Λόγος και το Χάος μοιάζουν σαν δύο άκρα
Μόλις ανάβει το κερί
πύλες κρυφές ανοίγουν
Μην ελπίζεις, μη θυμάσαι
το χθες άλλωστε και το αύριο
παύουν να υπάρχουν
σαν η φλόγα αρχίζει το χορό της
Του θυμιάματος καπνός αρωματικός, γεννά
τοπία μυστικά, οράματα αποκαλύπτει
Άσε τη λογική, πριν ανεπανόρθωτα τραυματιστεί,
κάπου να ξαποστάσει και ασπάσου το αδιανόητο
Πάνω από τον γερακάρη, το γεράκι κυκλικά πετά
μα μήτε θύμα βρίσκει μήτε τον κύριό του
Σαν το αρπακτικό πτηνό τούτο κι εγώ
ανάμεσα στα άστρα περπατώ για να χαθώ στο χάος
Πούθε έρχεται ο άνεμος του φθινοπώρου
και κάνει τόσο θόρυβο όπως φέρνει ένα κοπάδι αγριόχηνες;
Πρωί πρωί φτάνει μες στα δέντρα της αυλής
κι εγώ, μοναχικός ταξιδιώτης, πρώτος τον ακούω.
Κινέζοι αναχωρητές ποιητές - εκδ. Καστανιώτη
Παρακαλούμε για βροχή με λιτανείες και τελετές
πώς όμως θα τη σταματήσουμε πριν πνιγούμε ;
Αφήστε τη νύχτα να συγχωρήσει τα σφάλματα της μέρα
και έτσι ν' αποκτήσει την ειρήνη της
Ταγκόρ, Λαμπυρίδες, εκδ. Ίκαρος
αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι
το πώς φρυάζουμε από ζήλια
όταν οι άλλοι πετυχαίνουν
και αναστενάζουμε με ανακούφιση
όταν αποτυγχάνουν
ο αγώνας μας
να τιμήσουμε ο ένας τον άλλο
έχει αποδειχτεί το πιο δύσκολο πράγμα
για τον άνθρωπο
rupi kaur - γάλα και μέλι - εκδ. Λιβάνη
Η ψύχρα η νυχτερινή και το σεληνόφως το ισχνό
πόσο ποιητικά το έδαφος ετοιμάζουν
ώστε οι αναμνήσεις να παρελάσουν ακόμη μια φορά.
Φριχτό φάντασμα η μορφή σου
παρά την ομορφιά που πάντα με αιχμαλώτιζε,
το άρωμα σου που έρχεται και πάλι
στα ρουθούνια μου, με πνίγει.
Και η θύμηση της γεύσης του φιλιού σου
που μέσα της περιέκλειε τις πιο
εξεζητημένες γεύσεις του ουρανού και της γης
δεν είναι παρά ένα δηλητήριο πικρό.
Με μερικές βλαστήμιες σε ξορκίζω
και με μια γροθιά στον τοίχο.
Δεν είσαι παρά ένας ξέψυχος στεναγμός
ένα δάκρυ που στεγνώνει στο μάγουλο του φεγγαριού
Συναντιόμαστε, χωρίζουμε
Ελεύθεροι σαν άσπρα σύννεφα που έρχονται και φεύγουν
Αυτά που μένουν
είναι τα πρόσκαιρα αποτυπώματα του πινέλου και της μελάνης
Ο κόσμος των ανθρώπινων δεσμών
δεν είναι ο τόπος για να βρούμε αυτά που αναζητούμε.
Τάιγκου Ριόκαν, ο ενδεής του όρους Κουγκάμι, εκδ. Οδός Πανός
Τα γραπτά μένουν
λένε όσοι γνωρίζουν
και τα λόγια χάνονται
σαν φυσήξει
Θα συνεχίσω να σου μιλώ
κι ας πάρει ο άνεμος
όσα λέω.
