Τελευταία Ελπίδα - Paul Verlaine

 

Ειν' στο νεκροταφείο ένα δέντρο

Που μες στην απόλυτη ελευθερία βλαστάνει,

Από ένα υπαγορευμένο πένθος δε φυτεύτηκε,-

Που επιπλέει κατά μήκος μιας πέτρας ταπεινής.

Πάνω στο δέντρο αυτό, χειμώνα καλοκαίρι,

Ένα πουλί έρχεται να τραγουδήσει δυνατά

Το τραγούδι του το θλιβερά πιστό.

Αυτό το δέντρο κι αυτό το πουλί είμαστε εμείς:

Εσύ η ανάμνηση, η απουσία εγώ

Που ο χρόνος -που περνά- καταμετρά...

Αχ! στα γόνατά σου να ζούσα ξανά!

Αχ! ξανά να ζούσα. Μα τι, όμορφή μου,

Η ανυπαρξία είναι ο ψυχρός...νικητής μου

Τουλάχιστον, πες, μες στην καρδιά σου ζω;