Δηλητήριο

 

Μικρές σταγόνες θανάτου

στου κόσμου το ποτήρι

κάθε όνειρο που βλέπω

με τη μορφή σου εκεί

να παραμονεύει

να προκαλεί

να μαγεύει

Στάχτη από της κόλασης

τις αιώνιες φωτιές

κάθε ανάμνηση που έρχεται

σαν πέφτει το σκοτάδι

σαν χαράζει η καινούρια μέρα

σαν ο χρόνος χάνεται ξαφνικά

Στέκομαι μπροστά 

σε ένα μπουκάλι μισοάδειο

να πνίξω σκέφτομαι

τους φόβους και τις ελπίδες

και τον πόνο...

Όχι! Όχι τον πόνο

αυτός μου θυμίζει πως ζω

και πως εύκολα θα μπορούσες

από καιρό να με σκοτώσεις