Ένα ποίημα στη βροχή

 

Ο παγωμένος ο βοριάς

μου πάγωσε τα πόδια

αδιάφορη στο δράμα μου

εσύ διαβάζεις ζώδια

Τι κι αν βγάζω μια κραυγή

βοήθα με λιγάκι

το βλέμμα σου στην οθόνη,

ακόμα έχει Μενεγάκη;

Κρύα η βροχή που πάνω μου

όλη τη μέρα πέφτει

άκαρδη καλλωπίζεσαι 

μπροστά σ' έναν καθρέφτη

Τα χέρια μου πονέσανε

τα μάτια μου δακρύζουν

κοκκίνησε η μύτη μου

τρεις σκύλοι μου γαβγίζουν

Μένεις όμως αγέρωχη 

σε τούτο δω το δράμα

ανάβεις το αερόθερμο

φοράς ζεστή πιτζάμα

Εντάξει, το κατάλαβα

για μένα δε σε νοιάζει

στη βότκα θα βρω παρηγοριά

με πάγο από χαλάζι...