Τεκετζίδικο

 

Σαν σπουργίτι μοναχός

κάθομαι στο σύρμα

γιατί το αποφάσισες

πως είσαι μεγάλη ντίβα

Τα χρόνια που μου έφαγες

να τα φοράς για κρίμα

σε βράχια πάνω μ' έστειλες

σαν το άγριο το κύμα

Τη καρδιά μου τρόχισες

με μια μεγάλη λίμα

απ' τη μουσική μου έκοψες

τα μπάσα και τα πρίμα

Για σένανε τη γνώμη μου

την απαγγέλω χύμα

όλα τα είχες τα κακά

και ήσουνα και βλήμα

Έτσι κι εγώ τα μάζεψα

κι έφυγα για το κτήμα

για να πιάσω απ' την αρχή

του βίου μου το νήμα

Για κτήμα όμως ήθελε

να σπρώξω κάποιο χρήμα

φράγκο δεν είχα πάνω μου

κι έγραψα αυτό το ποίημα

Αν το διαβάσεις κάποτε

προς με μη κάνεις βήμα

το κινητό για σένανε

δεν έχει πλέον σήμα