Θαμμένος

 

Συνήθισαν πια τα μάτια μου

να βλέπουν στο σκοτάδι μόνο

Ξαπλωμένος να μένω συνεχώς

δίχως τη παραμικρή κίνηση να κάνω

Άφωνο το στόμα μου, η γλώσσα μαραμένη

δε λέει ιστορίες πια, δε βγάζει κανένα ήχο

Το σώμα μου νιώθω αργά αργά να παραδίδεται

στης αποσύνθεσης τις ακάματες επιθέσεις

ένα να γίνεται με το χώμα γύρω του

καθώς έντομα διάφορα την ανάμιξη βοηθούν

Θα δάκρυζα, αλήθεια, αν τα μάτια δεν είχαν

από καιρό πολύ ξεραθεί και αδειάσει

Δεν ακούω πια των ζωντανών τα πόδια 

την επιφάνεια να χτυπούν με τα βήματά τους

περιμένω κάποιο φως θεϊκό να με αγκαλιάσει

ή κάποια φλόγα κολαστήρια να κάψει τη ψυχή μου

Για την ώρα το κενό είναι που με βασανίζει

καθώς σκόνη γίνονται και τα κόκκαλά μου ακόμα...