Λυκάνθρωπος

Ήσουν εκεί όταν με κατάπιαν οι σκιές

Δίπλα μου καθόσουν ήρεμη και γλυκιά

όταν θέλησαν κι εσένα να αρπάξουν.

Είδες σε τι τέρας μεταμορφώθηκα,

με δυο μάτια κόκκινα να λάμπουν σαν φωτιές

τα δόντια μου να τρίζουν μέσα στη σιωπή.

Ξέρεις πόσο κοντά έφτασα να αφήσω το θηρίο

τον έλεγχο να πάρει, ελεύθερο να κυνηγήσει. 

Κι εσύ έμεινες ατάραχη, μπροστά στον Κέρβερο

αφρούς που έβγαζε από το στόμα του

που ξεφυσούσε φλόγες και ανάσαινε θειάφι

και με δηλητήριο αλειμμένα είχε τα γαμψά του νύχια.

Καθώς σαν το σκυλί της κόλασης ερχόμουν καταπάνω σου

εσύ απλώς μου χαμογέλασες και με χάιδεψες στο κεφάλι

σαν ένα κουτάβι που είχες βρει στο δρόμο

και το μάζεψες για να το ζεστάνεις και να το ταΐσεις.

Και ημέρεψε το κτήνος και πίσω γύρισε στα σκοτάδια

εκεί για να αφήσει τη τελευταία του πνοή

γιατί τα απαλά σου χέρια, βέλη ασημένια του φανήκαν

και κάθε χάδι ένα τρύπημα θανάσιμο ήταν για εκείνο.

Η επόμενη πανσέληνος με βρήκε ήσυχα να κοιμάμαι

μα εσύ ήσουν ήδη χιλιόμετρα μακριά

τόσα που κανένας τρόπο δεν υπήρχε πια να βρεθώ κοντά σου

γιατί το τίμημα της θεραπείας του λύκου που στις στέπες τρέχει

να μείνει μοναχός του είναι χωρίς να μπορεί ποτέ

εκείνη που τον θεράπευσε να ευχαριστήσει.