Η ψευδαίσθηση

 

Σε σκεφτόμουν χθες βράδυ. Την ώρα που έπεφτε η βροχή -πάντα σου άρεσε όταν έβρεχε- προσπαθώντας να ξεπλύνει τη κούραση τούτου του κόσμου. "Δεν ήμασταν ποτέ μαζί" μου είπες. Χαμογέλασα. Σκέφτηκα ότι έτσι κι αλλιώς δε θα έβγαινε σε καλό κάτι τέτοιο. Πιθανόν να μη θυμόμουν τώρα το χαμόγελό σου που σπάνια σχηματιζόταν στα χείλη σου. Κοίταξα προς την ανατολή. Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο η θύμησή σου με ταξίδευε στις χώρες που βρίσκονται πέρα από τη θάλασσα. Ένα φτερούγισμα ακούστηκε έξω από το παράθυρό μου. Ένα κοτσύφι, μαύρο με φωνή μελωδική ήρθε μουσκεμένο να ξεκουραστεί στο παράθυρό μου. Με κοίταξε και μου αφιέρωσε ένα τραγούδι του. Ήταν λυπητερό μα ανακουφιστικό. Μύρισα το άρωμά σου στον αέρα. Το άρωμα του μαύρου τριαντάφυλλου. Γύρισα και προχώρησα προς τη βιβλιοθήκη μου. Πήρα στα χέρια μου ένα βιβλίο στη τύχη. Ήταν αυτό που έλεγες πως το θέμα του ταίριαζε στο χαρακτήρα μου. Να το θυμάσαι άραγε; Μάλλον όχι. Τελικά η βροχή σταμάτησε. Με την τελευταία της σταγόνα έσβησε και η ανάμνησή σου. Κοίταξα στον ουρανό που ξαστέρωνε και αμέσως μετά το χαρτί που έγραψα αυτά τα λόγια. Προσπάθησα να θυμηθώ το πρόσωπό σου ή το όνομά σου. Δεν τα κατάφερα. Καθώς τα δέντρα και ο δρόμος στέγνωναν από το νερό που πριν από λίγο είχε πέσει πάλευα να καταλάβω αν σε είχα συναντήσει πραγματικά ποτέ...