Ζήλεια

 

Πώς ξέπεσες άγγελε του φωτός

και ταυτίστηκες με το σκοτάδι;

Δες, έξω το χιόνι πέφτει απαλά

πάνω στη γη που κάποτε το θρόνο

σου φιλοξενούσε, μα δεν ήταν αρκετός

Όταν του Αδάμ τα πνευμόνια και της Εύας

πήρανε την πρώτη τους ανάσα και τα μάτια 

τους αντίκρισαν την ομορφιά του Κήπου 

της Εδέμ, τότε η ζήλεια κατέλαβε τη σκέψη σου

Τα φτερά του αετού αντάλλαξες με τις νυχτερίδας

τις μεμβράνες και τα  μακριά ξανθά μαλλιά σου

με κέρατα σαν τράγου αποδιοπομπαίου αντικατέστησες

Κοιτάς τώρα με μίσος αυτά που κάποτε αγκάλιαζες 

με πάθος, και δάκρυα όξινα ρίχνεις στα κρυφά

για έναν Παράδεισο που χάθηκε και που ποτέ 

δεν είχες αποκτήσει πραγματικά