Ίσιδα

 

Ήρθες πάλι χθες

σαν φάντασμα να με στοιχειώσεις

Πώς μπήκες μέσα δε γνωρίζω

ήμουν σίγουρος πως τις πόρτες

και τα παράθυρα καλά είχα σφαλίσει 

με ξόρκια αρχαία και ψαλμούς

Μα εσένα, άνεμε της Ανατολής,

κόρη της Ίσιδας που κληρονόμησες

όλη της τη τέχνη της μαγείας

δεν υπάρχει άμυνα να σε περιορίσει,

ούτε μαγικό να σε σταματήσει

σαν πουλί θανατερό πετάς μέσα από τις σκιές

και μου θυμίζεις ανελέητα αυτά

που από χρόνια θα έπρεπε να έχουν ξεχαστεί.