Τα παπούτσια

 

"Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθώ να ξεφύγω από κάτι. Από το σπίτι, από μέρη, από ανθρώπους, από την παιδική μου ηλικία, από τα εφηβικά χρόνια, από την ενηλικίωση, από τα γεράματα. Έχω γυρίσει τον κόσμο όλο αμέτρητες φορές στις αναρίθμητες ζωές που έχω ζήσει. Μα όσο γρήγορα κι αν έτρεχα, όσο μακριά κι αν περπατούσα οι διώκτες μου με προλάβαιναν. Όλοι μαζί συνεργάζονταν και μου έστηναν παγίδες. Και πάντα έπεφτα μέσα. Έλιωσαν τα πόδια μου να περπατούν και πάντα με προλάβαιναν. Σε βουνά κατέφυγα, θάλασσες διέσχισα, πεδιάδες πέρασα μα πάντα με τσάκωναν. Δοκίμασα και να κρυφτώ. Μπήκα σε σπηλιές, σε υπόγειες στοές, σε δάση πυκνά και σε ζούγκλες, σε ερημονήσια. Πάντα με ξετρύπωναν, πάντα με έβρισκαν. Σταμάτησα πια να φεύγω εδώ και τέσσερις ζωές. Να τα παπούτσια μου πια μου είναι άχρηστα. Τα άφησα δίπλα μου σαν ενθύμιο της ματαιότητας της αποφυγής της μοίρας. Τώρα κάθομαι σε τούτη τη γωνιά και όλα όσα προσπαθούσα να αποφύγω με κυκλώνουν και με βασανίζουν. Αλλά τουλάχιστον δε προσπαθώ να ξεφύγω από το αναπόφευκτο πια".  Πήρα τα παπούτσια του και αφού έβγαλα τα δικά μου τα δοκίμασα. Μου ταίριαζαν τέλεια. Με καλούσαν σε φυγή. Κοίταξα πίσω μου. Είχαν ήδη αρχίσει να με προφταίνουν. Του άφησα τα δικά μου παπούτσια και ξεκίνησα να βαδίζω. Τίποτα δεν είναι αναπόφευκτο, σκέφτηκα. Δε χρειάζεται γρήγορος ρυθμός αλλά σταθερός. Δε χρειάζεται πολύ περπάτημα αλλά έξυπνο. Από τότε είμαι στο δρόμο. Και οι διώκτες μου είναι πίσω μου συνεχώς...