Νοσφεράτου

 

Η βροχή είχε δυναμώσει από ώρα. Το σιχαίνομαι όταν με φωνάζουν για δουλειά με τέτοιο καιρό. Στην πραγματικότητα το σιχαίνομαι όταν με φωνάζουν για δουλειά γενικώς. Οι άνθρωποι είναι ενοχλητικοί αλλά όταν έχουν να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα που δε μπορούν να λύσουν, πανικοβάλλονται και γίνονται ακόμα χειρότεροι. Γίνονται βιαστικοί και πιεστικοί. Κλαίνε, φωνάζουν, χτυπιούνται. 

Έφτασα έξω από το σπίτι μουσκεμένος. Μονοκατοικία. Σιχαίνομαι τις μονοκατοικίες. Σε τέτοιου είδους σπίτια τα προβλήματα πάντα μεγεθύνονται σε σχέση με τα διαμερίσματα πολυκατοικιών για παράδειγμα. Μπήκα στην αυλή και προχώρησα προς τη πόρτα. Μου άνοιξαν πριν προλάβω να χτυπήσω το κουδούνι. Μια πανικόβλητη γυναίκα με γουρλωμένα μάτια, δυο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, που έτρεμαν και ο άντρας που κάπνιζε σε μια γωνία με τρεμάμενα χέρια. Ωραία, θα έχω και πιτσιρίκια να στριγγλίζουν μέσα στα πόδια μου. 

Μπήκα μέσα στάζοντας. Μια λίμνη δημιουργήθηκε εκεί που στεκόμουν. Κανείς τους δε φάνηκε να νοιάζεται. Αχ! Τι ευγενικούς που κάνει ο τρόμος τους ανθρώπους. Σχεδόν συμπαθητικούς. "Θα μου πείτε τι είναι τόσο σημαντικό που έπρεπε να γίνω μούσκεμα βραδιάτικα;", ρώτησα. Κανείς τους δε μίλησε. Η γυναίκα μόνο μου έδειξε μια πόρτα. Η πόρτα κάποιου υπνοδωματίου λογικά. Προχώρησα προς τα εκεί. Καθώς πλησίαζα το ένα πιτσιρίκι έβγαλε μια τσιρίδα. Γύρισα και κοίταξα. Και οι τέσσερις είχαν μαζευτεί στο τραπέζι και ο τρόμος είχε ζωγραφιστεί στα πρόσωπά τους. Κλισέ περιγραφή, ξέρω, αλλά νομίζω πως είναι η καταλληλότερη. Χαμογέλασα για να τους καθησυχάσω και άνοιξα τη πόρτα. Όλο το δωμάτιο, μάλλον το παιδικό είναι αν κρίνω από τα χρώματα και τα κρεβάτια, είναι άνω κάτω. Λες και οι ντουλάπες και τα συρτάρια είχα πιει πολύ το προηγούμενο βράδυ και δε μπόρεσαν να κρατήσουν το περιεχόμενο του στομαχιού τους. Αν είχαν στομάχι βέβαια...

Ρούχα, βιβλία, παιχνίδια, όλα πεταμένα δεξιά κι αριστερά. Αλλά δεν μου τραβάνε αυτά τη προσοχή. Όχι, η περίεργη μυρωδιά, δυσωδία μάλλον θα έπρεπε να πω για να δείξω και τη πνευματική μου καλλιέργεια, είναι αυτή στην οποία επικεντρώνομαι. 

Υπάρχει μια γενική αντίληψη, η οποία φυσικά είναι λανθασμένη, πως όταν οι δαίμονες ή το υπερφυσικό γενικά εμφανίζεται και ταλαιπωρεί τους θνητούς αφήνει μια μυρωδιά θείου πίσω του. Δεν πρόκειται για τέτοια μυρωδιά όμως. Απλά ο ανθρώπινος εγκέφαλος μη μπορώντας να το περιγράψει αλλιώς καταφεύγει σε αυτή τη μυρωδιά, την οποία θεωρεί και πιο κοντινή. Όπως με το κρέας φιδιού που πολλοί υποστηρίζουν πως έχει γεύση κοτόπουλου.

"Λοιπόν, υποθέτω πως δε με φωνάξατε να συγυρίσω έτσι;" ρώτησα κάπως ανέμελα την οικογένεια ελπίζοντας κάποιος από αυτούς να μου απαντήσει. "Ήταν φρικτό" απάντησε η γυναίκα. "Τα πράγματα και τα ρούχα να πετάνε, οι ήχοι, τα χτυπήματα, οι κραυγές!". "Το είδα", ψέλλισε ο άντρας, "είδα μια σκιά να κινείται στους τοίχους, στο ταβάνι, στον αέρα. Τόσο γρήγορο, τόσο ευκίνητο...".Κοίταξα το χώρο. Μια μικρή τρύπα υπήρχε στον απέναντι τοίχο του δωματίου, εκεί που βρισκόταν και το παράθυρο. Κοίταξα έξω. Η βροχή είχε σταματήσει. Βέβαια, έπρεπε πρώτα να γίνω μούσκεμα, μετά να μπω στο σπίτι και τότε να σταματήσει. Δε μπορούσε μια ώρα πριν. 

"Λοιπόν, αφού δε βρέχει πια, μπορείτε να βγείτε έξω ώστε να μη σας έχω εδώ να με ενοχλείτε" τους είπα. "Άντε έξω και όσο είσαστε έξω, σκεφτείτε με ποιον ή με ποια έχετε προβλήματα". "Μα εμείς..." ξεκίνησε να πει η γυναίκα, "Ναι εσείς δεν έχετε πρόβλημα με κανέναν και είστε καλοκάγαθοι. Βγείτε έξω τώρα γιατί οι ψεύτες μου  χαλάνε συνήθως το τελετουργικό". Βγήκαν τρέμοντας. Μπήκα και πάλι στο δωμάτιο και έκλεισα τη πόρτα. Έβγαλα τα βιβλία, τις κιμωλίες, τα διάφορα μπουκαλάκια που κουβαλάω πάντα μαζί μου και ξεκίνησα τις προετοιμασίες του τελετουργικού. Ζωγράφισα τα σύμβολα που έπρεπε στο πάτωμα και στους τοίχους, έριξα αγιασμό και αλάτι στις ντουλάπες, τα συρτάρια και τον υπόλοιπο χώρο, έβγαλα το στιλέτο μου και άρχισα να διαβάζω τις ευχές. Το δωμάτιο άρχισε να τρέμει, η βρώμα έγινε πολύ έντονη και ένα κομοδίνο εκσφενδονίστηκε προς το μέρος μου. Ευτυχώς το περίμενα και το απέφυγα την τελευταία στιγμή. Μια απόκοσμη λάμψη αποτέλεσε το ρέκβιεμ της σκοτεινής οντότητας.

Αφού επικράτησε ησυχία για αρκετή ώρα πήγα στην εξώπορτα και την άνοιξα. Όλη η οικογένεια περίμενε με αγωνία να μάθει αν ο εφιάλτης τελείωσε. Τους κάλεσα μέσα. "Λοιπόν, πέρα από το συμμάζεμα που θα πρέπει να κάνετε και το καινούριο κομοδίνο, δε νομίζω να έχετε άλλα προβλήματα. Κάποιος όμως σας έβαλε στο μάτι και πιθανόν να ξαναπροσπαθήσει. Ορίστε, πάρτε αυτά τα φυλαχτά και κρεμάστε τα στα παράθυρα και τις πόρτες, θα βοηθήσουν". Τότε ένας απότομος μεταλλικός ήχος με διέκοψε. Και οι τέσσερις, με τα νεύρα τεντωμένα ακόμα, πετάχτηκαν στο άκουσμά του. "Α, πιάσαμε τον Νοσφεράτου", είπα γελώντας και μπήκα στο δωμάτιο. Σύμφωνα με μια μάλλον λανθασμένη ετυμολογία, Νοσφεράτου σημαίνει "αυτός που φέρει τη νόσο". Βγήκα από το δωμάτιο κρατώντας μια φάκα στην οποία είχε παγιδευτεί ένα γλυκύτατο μικρό ποντικάκι. "Έξυπνο, πολύ έξυπνο. Κάποιος μετέφερε σκοτεινή ενέργεια στο ποντίκι και το έβαλε στο σπίτι σας. Μετά περίμενε απλώς να δουλέψει το ξόρκι και να σας κάνει τη ζωή δύσκολη. Μάλλον πρόκειται για δουλειά ερασιτέχνη. Αλλά ευφυέστατου ερασιτέχνη". Έβγαλα το ποντίκι από τη φάκα και το έβαλα στη τσέπη του μπουφάν μου. "Αν θέλετε τη γνώμη μου, διορθώστε την αδικία που κάνατε για να ησυχάσετε. Αλλιώς όποιος ή όποια κι αν είναι θα βρει τρόπο να παρακάμψει τα φυλαχτά. Και ο ερασιτέχνης που ασχολείται με τέτοια πράγματα είναι πολύ επικίνδυνος καθώς συχνά δε ξέρει πόση δύναμη χρησιμοποιεί. Αντίο σας".

Βγήκα έξω. Ένιωθα τα μάτια τους να με κοιτούν ενοχλημένα. Μάλλον επειδή τους είπα ότι κάποιον έχουν αδικήσει παρά για τα χρήματα που τους χρέωσα. Άρχισε να βρέχει πάλι. Φυσικά. Μπορώ να διώξω κάθε είδους δαίμονα από τη γη αλλά όχι και την ατυχία από πάνω μου. Και δεν έχω και το αδιάβροχο μαζί μου. Α! Ξέχασα να σας πω τι δουλειά κάνω. Εξορκιστής, παγιδευτής πνευμάτων και κυνηγός ονείρων. Όλα σε ένα...αν θέλετε να σας αφήσω τη κάρτα μου.