Οι συνθήκες πλήρους ανέχειας μέσα στις οποίες έζησε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στην Αθήνα στο μεταίχμιο δύο αιώνων μάς είναι περίπου γνωστές.
Ο μεγάλος διηγηματογράφος κατέφευγε πάντα σε κάποιο από τα ενοικιαζόμενα δωμάτια που υπήρχαν τότε στις φτωχικές αυλές της πρωτεύουσας.
Όταν μια ξαφνική νεροποντή προκάλεσε την κατάρρευση της οροφής σ' ένα παλιόσπιτο της οδού Αριστοφάνους 18 έπρεπε επειγόντως να βρει στέγη. Τον φιλοξένησε ο παιδικός του φίλος από τη Σκιάθο, ο μοναχός Νήφων στο καμαράκι του στο προαύλιο του ναού των Αγίων Αναργύρων.
Οι συνθήκες διαβίωσης σε αυτό το υγρό σκοτεινό λαγούμι κάθε άλλο παρά ιδανικές ήταν. Ωστόσο ο Παπαδιαμάντης το μοιράστηκε αρκετό καιρό με τον συμπατριώτη του κι εκεί εικάζεται πως έγραψε και το μεγαλύτερο μέρος της Φόνισσας.
Όσο για φαγητό βολευόταν στην ταβέρνα του Καχριμάνη, όπου έτρωγε σχεδόν κάθε μέρα επί 27 συναπτά έτη. Σε αυτό τον ταβερνομπακάλη από την Τρίπολη η ελληνική λογοτεχνία οφείλει αρκετά από τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη.
Ο σκιαθίτης συγγραφέας μην έχοντας χαρτί να γράψει, δανειζόταν χαρτοσακούλες τις οποίες έκοβε σε ορθογώνια σχήματα και πάνω τους ολοκλήρωσε πολλά διηγήματά του. Άλλα χρόνια, άλλα ήθη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου