Take a brown otter
Put on it some butter
Throw it on a porter
Fly like Harry Potter
If this poem was shorter
I would dissolve it in water
Πάρτε ένα σκίουρο καφέ
Σερβίρετέ τον στον μπουφέ
Πετάξτε τον στον αχθοφόρο
Να γλιτώσετε το φόρο
Αν το ποίημά μου μικρύνω
Με τη μπουγάδα θα το πλύνω
Τι όμορφα που είναι να βλέπεις
Μια μικρή λαχανιασμένη νεράιδα,
Να βγαίνει από το δάσος
Να πλένει με χάρη
Μ'ένα δεμάτι λευκού σταριού
Το νόμο της παγκόσμιας έλξης!
Βελιμίρ Χλέμπνικοφ,Λαντομίρ και άλλα έργα,εκδ.Φίλντισι
Ο 92χρονος Ννγκουγιέν Βαν Τσιέν φωτογραφίζεται με τα μήκους 5 μέτρων μαλλιά του, τα οποία ισχυρίζεται ότι έχει να κόψει σχεδόν 80 χρόνια. Στο σπίτι του στην επαρχία Τιεν Γκανγκ στο Βιετνάμ, 21 Αυγούστου 2020
ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΕΛΙΑΣ
Ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε (Johann Wolfgang von Goethe, Φρανκφούρτη, 28 Αυγούστου 1749–Βαϊμάρη, 22 Μαρτίου 1832) ήταν παγκοσμίου αναστήματος Γερμανός ποιητής, μυθιστοριογράφος, δραματουργός, θεωρητικός της Τέχνης και φυσιοδίφης.
Η οικογένεια του ήταν μια από τις πιο εύπορες στη Φρανκφούρτη και του προσέφερε πολλές δυνατότητες μόρφωσης. Σε ηλικία 15 χρονών έγραψε τα πρώτα του ποιήματα, τα οποία στη συνέχεια κατέστρεψε. Το 1765 ξεκίνησε σπουδές Νομικής στη Λειψία κατόπιν επιθυμίας του πατέρα του. Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολήθηκε με τις εικαστικές τέχνες. Στη Λειψία ήρθε σε επαφή με το έντονο ελληνικό στοιχείο της πόλης. Ως φίλος των Ελλήνων και της Ελλάδας αφιέρωσε πολλά έργα του στην Ελληνική Αρχαιότητα.
Μερικές σκέψεις του για την Ελλάδα και τους Έλληνες:
«Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη»
«Απ΄ όλους τους λαούς, οι Έλληνες ονειρεύτηκαν πιο όμορφα τ΄ όνειρο της ζωής»
«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώµης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η ελληνική αντήχησε άστρο λαµπερό µέσα στη νύχτα»
«Μελετάτε τον Σέξπιρ, μελετάτε τον Μολιέρο, αλλά προπάντων μελετάτε τους Έλληνες και πάντα τους Έλληνες»
Το 1769 αρρώστησε και επέστρεψε στη Φρανκφούρτη. Την ίδια περίοδο άρχισε να ανακαλύπτει μέσα του και τον ήρωά του Φάουστ. Το 1770 ολοκλήρωσε τις σπουδές Νομικής και παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα Ιατρικής, Χημείας και Βοτανικής. Επέστρεψε στη Φρανκφούρτη και ασχολήθηκε με τη δικηγορία. Το 1774, συγκλονισμένος από την αυτοκτονία ενός φίλου του, έγραψε «Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου», ένα μυθιστόρημα που λάτρεψε ο Ναπολέων Α΄ και έγινε λάβαρο του ηθικού και πνευματικού κινήματος.
Η Βαϊμάρη υπήρξε σημαντικός σταθμός στη σταδιοδρομία του Γκαίτε, καθώς είχε αναλάβει εκεί καθήκοντα Υπουργού του Δούκα της. Ένα από τα σημαντικότερα έργα του Γκαίτε είναι το «Ταξίδι στην Ιταλία», το οποίο έγραψε κατά τη διαμονή του στη νότια Ιταλία. Μέχρι το 1805 είχε στενή επαφή και φιλία με τον Σίλερ και μια βαθιά φιλία αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο ανδρών.
Το 1806 παντρεύτηκε την Κριστιάνε Βούλπιους, με την οποία είχε ήδη από το 1789 έναν γιο, τον Άουγκουστ φον Γκαίτε, τον οποίο γαλούχησε με τα φιλελληνικά του ιδεώδη και ο οποίος αργότερα παντρεύτηκε την επίσης φιλελληνίδα Οθέλλεια.
Ο «Φάουστ», το έργο ζωής του, ολοκληρώθηκε με τον δεύτερο τόμο έναν χρόνο πριν το θάνατο του, το 1832 στη Βαϊμάρη. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν: «Φως, περισσότερο φως» ("Mehr Licht!").
A dead dog's cryonic howling
Lifeless world's final growling
Silver snakes' electrified crawling
Cogwheel snowflakes gently falling
Faceless faces through windows gazing
As the extinguished flames of this planet blazing
Το κρυονικό ουρλιαχτό ενός σκύλου νεκρού
Ο ύστατος βρυχηθμός ενός κόσμου βλοσυρού
Ασημένια φίδια σέρνονται ηλεκτρισμένα
Πέφτουν απαλά γρανάζια χιονοστολισμένα
Πρόσωπα απρόσωπα απ'τα παράθυρα κοιτούν
Καθώς του πλανήτη οι σβησμένες φλόγες φεγγοβολούν
A landscape of mechanical spiders
left to rust
Bathing under the rays of a greyish sun
turning to dust
Passengers on the future's train running
towards the past
A rain of acid is falling from the sky
seems it will last
Chronometers are counting our time down
you know they must
Τοπίο μηχανικών αραχνών που αφέθηκαν
απλά να σκουριάσουν
Λουζόμαστε στις ακτίνες ήλιου γκριζωπού
που θα ξεθωριάσουν
Επιβάτες του τρένου του μέλλοντος τρέχουν
στο παρελθόν να φτάσουν
Όξινες ψιχάλες πέφτουν απ' τον ουρανό
αργά θα μας κάψουν
Χρονόμετρα το χρόνο αντίστροφα μετρούν
αυτό πρέπει να πράξουν
Άλμα στο χρόνο
Άλμα στο χώρο
Ελπίδα νιώθω στις συμφορές
Πως κάποτε θα καταφέρω
Να αλλάξω κάτι από το χθές
Γέλια να φέρω και χαρές
Νέα αρχή σε όσους δεν είδαν
Όσα τελείωσαν
Κι ακόμα κλαίν
[Εμπνευσμένο από τη σειρά Fridge]
Usually it is obnoxious
But it can be ferocious
Its wickedness is obvious
With people it is cautious
If you find it nauseous
For someone it is gorgeous
Συνήθως αποκρουστικό
Μα και βίαια ορμητικό
Εμφανές πως ειν' διαβολικό
Και πάντα επιφυλακτικό
Αν για σένα είν' εμετικό
Για κάποιον είν' εξαιρετικό!
There it was silent and sad
Was it good or was it bad ?
Spent all its life in the dark
No lights at all or even a spark
The tears made its eyes red
Who cares now,it is dead
Εκεί ήταν σιωπηλό,λυπημένο
Καλό να ήταν ή κακιασμένο ;
Τη ζωή του πέρασε στα σκοτεινά
Φώτα ή σπίθα γι'αυτό πουθενά
Έκλαιγε πάντα πολύ το καημένο
Ποιος νοιάζεται πια,ειν' πεθαμένο
To τραγούδι Highway to Hell κυκλοφόρησε το 1979 και από αυτό πήρε το όνομα του ολόκληρο το άλμπουμ των AC / DC. Ηχογραφημένο στο Λονδίνο ήταν το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος που ηχογραφήθηκε εκτός Αυστραλίας.
Στο εξώφυλλό ο Angus Young εικονίζεται φορώντας τη στολή μαθητή και τα κέρατα του διαβόλου. Ορισμένες θρησκευτικές ομάδες το βρήκαν πολύ προσβλητικό και υπήρξαν αντιδράσεις...
Αλλά και η Atlantic Records δεν βρήκε καλή την ιδέα του συγκροτήματος να ονομάσει το άλμπουμ Highway to Hell... Ωστόσο υποχώρησε και όπως αποδείχθηκε, σωστά έπραξε...
Τη φράση Highway to Hell (αυτοκινητόδρομος για την κόλαση) χρησιμοποιούσε συχνά ο κιθαρίστας Angus Young για να περιγράψει τις περιοδείες της μπάντας στην Αμερική.
«Το μόνο που κάναμε είναι να περιγράψουμε το πώς είναι να είσαι στο δρόμο επί τέσσερα χρόνια, όπως ήμασταν εμείς. Πολλά ήταν τα ταξίδια με λεωφορείο και αυτοκίνητο, χωρίς ούτε ένα πραγματικό διάλειμμα. Λοιπόν, ήταν ένας αυτοκινητόδρομος για την κόλαση. Ήταν πραγματικά. Όταν κοιμάσαι με τις κάλτσες του τραγουδιστή δύο ίντσες από τη μύτη σου, αυτό είναι κάτι που μοιάζει πολύ με κόλαση!» είχε πει αστειευόμενος ο Angus Young σε μια συνέντευξή του.
Ωστόσο, υπάρχει μια πολύ πιο ρεαλιστική εξήγηση για τον τίτλο του τραγουδιού. «Highway to Hell» λένε στην Αυστραλία τον Canning Highway που είναι ένας δρόμος που ξεκινά από το Perth και καταλήγει στο λιμάνι Fremantle όπου ζούσε ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Bon Scott.
Ο ίδιος σύχναζε σε ένα μπαρ που λεγόταν The Raffles, το οποίο την δεκαετία του ΄70 αποτελούσε δημοφιλές στέκι των ροκάδων. Στο σημείο του μπαρ ο αυτοκινητόδρομος βυθιζόταν απότομα και πολλοί άνθρωποι είχαν σκοτωθεί εκεί οδηγώντας γρήγορα τα αμάξια τους.
Όταν ο Bon Scott έλεγε «είμαι στον αυτοκινητόδρομο για την κόλαση» εννοούσε ότι έκανε το νυχτερινό προσκύνημα στον Canning Highway και το Raffles bar για να ροκάρει και να πιει με τους συντρόφους του.
Το εξώφυλλο του άλμπουμ Highway to Hell
Οι στίχοι του τραγουδιού γράφτηκαν από τον Bon Scott σε ένα πούλμαν καθ' οδόν από τη Μελβούρνη για το Περθ. «Διασχίζοντας την πεδιάδα Nullarbor, όταν ο ήλιος δύει είναι σαν μια πύρινη μπάλα. Δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις για να περάσει η ώρα, παρά να παίξεις ίσως κανένα χαρτάκι, οπότε πάνω σε μια τέτοια φάση ο Bon εμπνεύστηκε τους στίχους» αποκάλυψε o τραγουδιστής Brian Johnson που διαδέχθηκε τον Bon Scott στο συγκρότημα.
Το τραγούδι βοήθησε το άλμπουμ Highway To Hell να αυξήσει τις πωλήσεις του και να φτάσει πάνω από επτά εκατομμύρια αντίτυπα στην Αμερική. Ήταν το έκτο άλμπουμ των AC / DC αλλά το τελευταίο τους με τον Bon Scott, ο οποίος πέθανε το 1980 από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Βρέθηκε νεκρός στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου ενός φίλου του, έξι περίπου μήνες μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού!
Το Highway To Hell γράφτηκε από τους Angus Young, Malcolm Young και Bon Scott, με τον Angus Young να πιστώνεται το riff της κιθάρας που έχει μείνει κλασικό. Η μελωδία ωστόσο θα μπορούσε να είχε χαθεί αν ο Bon δεν ήταν μάστορας στο να επιδιορθώνει... κασέτες.
Όπως αποκάλυψε σε μια συνέντευξη του 2003 στο Rolling Stone, ο Angus «ήμασταν στο Μαϊάμι. Ο Malcolm και εγώ παίζαμε κιθάρες σε ένα στούντιο πρόβας, και είπα: "Νομίζω ότι έχω μια καλή ιδέα για μια εισαγωγή". Αυτή ήταν η αρχή του "Highway to Hell". Υπήρχε ένας τύπος εκεί που δούλευε μαζί μας και πήρε την κασέτα και την έδωσε στο παιδί του, και το παιδί του την ξετύλιξε. Όμως Bon την κόλλησε ξανά. Έτσι τουλάχιστον δεν χάσαμε τη μελωδία».
ΙΝFO: Highway to Hell: Kυκλοφόρησε το 1979. Στίχοι: Bon Scott, μουσική: AC / DC.
Living easy, living free
Season ticket on a one-way ride
Asking nothing, leave me be
Taking everything in my stride
Don't need reason, don't need rhyme
Ain't nothing I would rather do
Going down, party time
My friends are gonna be there too
I'm on the highway to hell
On the highway to hell
Highway to hell
I'm on the highway to hell
No stop signs, speed limit
Nobody's gonna slow me down
Like a wheel, gonna spin it
Nobody's gonna mess me around
Hey Satan, paid my dues
Playing in a rocking band
Hey mama, look at me
I'm on my way to the promised land, whoo!
I'm on the highway to hell
Highway to hell
I'm on the highway to…
The sea is freedom but the island is a jail
Many ways to succed and even more to fail
How can I fly when I've got wet heavy wings
I'd rather eat with the poor than feast with kings
Our life is a ball, whose the foot that kicks 'em
When surrounded by fools,no chance to beat 'em
If you think I'm ludicrous,if you see me as a clown
I am the emperor of absurd ,want to see my crown ?
Η θάλασσα είναι ελεύθερη μα το νησί μοιάζει κελί
Πιθανό είναι να πετύχεις μα ν' αποτύχεις πιο πολύ
Πώς θες να πετάξω με τα φτερά βαριά,βρεγμένα;
Οι φτωχοί κι όχι οι βασιλείς μ' αρέσουνε εμένα
Μια μπάλα η ζωή μας,ποιανού το πόδι τη κλωτσάει;
Όταν οι ηλίθιοι είν' πολλοί,ο ξύπνιος την κοπανάει
Αν με θεωρείς γελοίο,κάποιον για να χλευάζεις
Άρχων του παραλόγου,το στέμμα μου κοιτάζεις
My friends say I'm quite uncanny
A little bit scary, a little bit funny
I smile they get the chills
I run naked to the hills
Autumn comes my nose is runny
Οι φίλοι λένε πως είμαι λιγάκι βαρεμένος
Λιγάκι τρομακτικός και λίγο αφηρημένος
Ανατριχιάζουν σαν χαμογελώ
Γυμνός στους λόφους πιλαλώ
Έρχεται φθινόπωρο κι είμαι συναχωμένος
I cannot stand wearing a tie
No matter how hard I try
A secret I am hiding
The wind I am riding
Bathed in dust from a butterfly
Γραβάτα δε μπορώ να ανεχτώ
Στο λαιμό μου πώς να τη δεχτώ
Μυστικό καλά φυλάω
Με τον άνεμο πετάω
Σε σκόνη πεταλούδας σαν λουστώ
https://searchingthemeaningoflife.wordpress.com/2020/08/16/let-go-of-thoughts/#more-22363
Άσε τις σκέψεις στο κομοδίνο
Στάξε μέσα σου λίγο αλκοόλ
Άκου τον ήχο μιας γλυκιάς μπαλάντας
Πλύνε τη σκόνη και έλα να σε δω
Είτε είναι μέρα, είτε είναι νύχτα
Πάνω σε αστέρι σε καρτερώ
Κρατώ φανάρι το δρόμο μη χάσεις
Ραντεβού σε τόπο ονειρικό
I'm not writing poems
Under the August's bright sun
Just playing with words
Όχι ποίηση
Στον ήλιο του Αυγούστου
Παίζω με λέξεις
I'm floating in outter space
Never losing my pace
One,two and three
Who is really free?
Life is a loony race
Στο σύμπαν αιωρούμαι
Ανθεκτικός θεωρούμαι
Ένα,δυο και τρία
Υπάρχει ελευθερία;
Τρελή κούρσα ακολουθούμε
I'm a viral vicarious virus vicar
Or a kindly kicking kindling kicker
And a lickerish liquefied licking liquor
But really just a prickly slickly pricked slicker
Είμαι ένας ιογενής εφήμερος ιός εφημέριος
Ή ένας ευγενικά επιτιθέμενος ευγενής επιθετικός
Και μάλλον ένας γλοιωδώς ποτισμένος γλοιώδης πότης
Αλλά τελικά απλά ένας ενοχλημένα ληστρικός ενοχλητικός ληστής
Mr Greedy tried to eat a cloud
In front of a curious crowd
He climbed a ladder tall
'Til he began to fall
Now he is buried in a shroud
Ο κυρ Αχόρταγος θέλησε σύννεφο να φάει
Μπρος σε κοινό φιλοθεάμον κίνησε να πάει
Ψηλή ανέβηκε σκαλωσιά
Ώσπου έπεσε στη δημοσιά
Τώρα πια μόνο ραδίκια ανάποδα μασάει
Climbing upon a misty wave
A weary spark finds its own grave
Σκαρφαλώνοντας πάνω σε ομιχλώδες κύμα
Η κουρασμένη σπίθα βρίσκει το ίδιο της το μνήμα
ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΕΛΙΑΣ
Ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος πέθανε χθες (Τρίτη 11 Αυγούστου) στη γενέθλια πόλη του, τη Θεσσαλονίκη. Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του «στριμμένο».
Παρά το γεγονός πως θεωρούσε ότι η μελοποίηση υποβιβάζει την ποίηση, είχε δώσει ποιήματά του και είχαν μελοποιηθεί. Ο ίδιος έκανε ιδιαίτερη μνεία στον Μάνο Χατζιδάκι και τον Σταύρο Κουγιουμτζή αλλά ήταν θυμωμένος με τον Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος είχε μελοποιήσει το ποίημά του «Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας».
Συντάξεις Σεπτεμβρίου 2020: Ημερομηνίες πληρωμής ανά ταμείο
Σε συνέντευξή του στη LIFO εξηγούσε: «Παρότι του τα παραχώρησα από αγάπη, ούτε ανέφερε το όνομά μου στον δίσκο, ούτε και με πλήρωσε ποτέ, πράγμα που το θεωρώ ντροπή».
Ήταν κατά των βραβεύσεων και όταν το 2011 τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων δεν το παρέλαβε. Γι' αυτή του την απόφαση παρέπεμπε σε κείμενό του στο περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ (αρ. 1, Ιανουάριος - Απρίλιος 1979): «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ' όπου και αν προέρχεται....
Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου - και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά - και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας...
Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά, ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.
Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορία, που με γδέρνει.
Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους, όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες - όλες το ίδιο σκατό....
Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.
Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο, φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα».
Παρά την αντίθεσή του στις βραβεύσεις, την 1η Ιουνίου του 2011 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Δέχθηκε αυτή τη διάκριση. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι και ο ίδιος είχε φοιτήσει στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πήρε πτυχίο του Τομέα Κλασικών Σπουδών. Τον δεύτερο λόγο είχε εξηγήσει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Το ξέρω πως παλιότερα έχω δηλώσει ότι δε θα λάμβανα ποτέ βραβείο αλλά αυτό το κάνω για να μιλήσω επιτέλους εγώ για τους ποιητές αυτής της πόλης».
Walking with no shoes on my feet
Awaiting for no one to meet
Under a sleepless summer sky
Observed by a bright lunar eye
Life is a really silly game
I am telling you with no shame
So be like butterflies who play
The trail traverses aeons away
Χωρίς παπούτσια περπατώ
Κανέναν πια δε συναντώ
Θερινός ουρανός ξαγρυπνά
Της σελήνης το μάτι με κοιτά
Ανόητο παιχνίδι η ζωή
Το ομολογώ χωρίς ντροπή
Γίνε πεταλούδα ντελικάτη
Αιώνες εκτείνεται το μονοπάτι
A nomad without taking a step
Sadness is roaming the steppe
As the stars are falling down
A hamster hugs a lonely clown
You will never find a meaning
Why do bats awake in the evening?
A feathered snake isn't a bird
Met an eagle whose vision was blurred
Είμαι νομάδας χωρίς να κάνω βήμα
Η λύπη σαρώνει τη στέπα σαν κύμα
Τ' αστέρια πέφτουν αυτή τη νυχτιά
Κλόουν και χάμστερ σε μια αγκαλιά
Όσο κι αν έψαξες νόημα δε βρήκες
Γιατί το βραδάκι ξυπνούν νυχτερίδες;
Το φίδι με φτερά δε θα γίνει πουλί
Βρήκα αετό με τη ματιά του θολή
It was a rainy day
Flowers turned gray
Upon a pile of hay
I found my way
I will ride a stingray
With a water fay
And as I will decay
My soul will fly away
Μια μέρα βροχερή
Τα άνθη γίναν γκρι
Στα ξερά τα χόρτα
Μου άνοιξε μια πόρτα
Θα ιππεύσω ένα σαλάχι
Με μια νεράιδα στη ράχη
Και καθώς σιγά θα φθίνω
Τη ψυχούλα μου θ'αφήνω
Prowling in outer space
In my sleeve I keep an ace
Along came a Jack of Hearts
Master of celestial arts
He taught me with a price
A fateful game of dice
Τριγυρνώντας στο απώτερο διάστημα
Στο μανίκι μου κρύβω έναν άσο
Ξεπρόβαλε της Κούπας ο Βαλές
Δάσκαλος σε τέχνες αστρικές
Με τίμημα μεγάλο τις διδάχτηκα
Ζαριά μοιραία να ρίξω διατάχτηκα
