Δρ. Γεώργιος Ν. Κόιος, Ιατρός-Ενδοκρινολόγος
Αδελφέ μου! Σε βλέπω να πονάς και νοιώθω πόνο, θλίβομαι.
Στο πρόσωπό σου έντονο το άγχος κι αγωνία.
Ζαρκάδι λαβωμένο που γροικά, ανήμπορο τριγύρω
τον κίνδυνο να δει , που απειλεί το είναι του να πάρει,
τι είναι, τέλος πάντων, αυτό που τόσο τον φοβίζει!
Μα! ενώ το ζει, το αισθάνεται, δίπλα να βολτοφέρνει
δεν το θωρεί και δεν το χεροπιάνει και είν’αυτό τυράγνια του μεγάλη,
στον φόβο μέσα καθώς ζει να μη γνωρίζει τ’ είν’ αυτό που τόσο τον τρομάζει.
Κοιτάς μπροστά και πλάι σου, αδέλφι πονεμένο,
κοιτάς και πίσω, μακρυά το μάτι όσο πιάνει,
και όσα ο ορίζοντας πλατειά κρατά στην αγκαλιά του.
Όμως, δεν βλέπεις τίποτε παρήγορο κι ο φόβος παραμένει.
Ορμάς χωρίς αναπαμό, στην γνώση για να τό ‘βρεις,
ρωτάς φωστήρες και σοφούς που «όλα τα γνωρίζουν»,
και να σου πουν τι ειν’αυτό, που προσπαθεί άπονα ν’ αφανίσει,
εσένα, τους γεννήτορες, τους φίλους και απογόνους.
Πιστεύεις είν’αδύνατο να μη σου απαντήσουν
σοφοί ειν’αυτοί, που σαν «θεοί»την έχουνε την γνώση
και όλο αυτό που τυρανά ολάκερη τη Γη μας,
να μη μπορούνε τάχατες αυτοί να προσδιορίσουν.
Αλλ’όσο αυτοί θα σκέφτονται να βρουν τις απαντήσεις
τον λίγο χρόνο, πού έμεινε, ποθείς ξένοιαστα να τον ζήσεις.
Να μη σου λήψει η «χαρά» η ύλη που προσφέρει,
ό,τι χορταίνει απλόχερα τις πέντε τις αισθήσεις,
με πάθος, πόθο και πιοτό, άφθονα να γεμίσεις,
με ό,τι φας και ό,τι πιεις και ό,τι απολαύσεις προτού ο χρόνος λήξει.
Όμως ακούς απ’τους σοφούς την πλήρη ανημπόρια
τους φόβους να σου λύσουνε, το άγχος και τη θλίψη
γεια να σου δώσουν, να χαρείς αυτά που άξια θαρρείς,
το πλούτος, ναι, και τη χλιδή προσφέρουν νόημα στη ζωή.
Αυτά σου δίνουν δύναμη , μαζί και εξουσία,
και κάνουνε τα χέρια σου να λύνουν και να δένουν,
δέος να φέρνουν σαν περνάς, να ξέρουνε ποιος είσαι,
ποιος είσαι σύ ο δυνατός, ο εξουσιαστής κι αφέντης,
στα χείλη σ’όλοι κρέμονται και τρέμουνε συνάμα.
Και τώρα! Όλα χάνονται ο φόβος καθώς ήρθε, από ΄να άγνωστο εχθρό,
που όλους τους τρομάζει και δεν λογά κανένα.
Και δυνατούς κι αδύνατους, άρχοντες κι αρχομένους,
και στρατηγούς και τήρωνες, φτωχούληδες και κροίσους,
τους στεγασμένους κι άστεγους, χορτάτους και πεινώντες,
ο εχθρός αυτός ο άγνωστος δεν κάνει διακρίσεις ,
τους βλέπει όλους σταθερά, τους κρίνει όλους ΙΣΟΥΣ.
Φόβο και τρόμο προκαλεί σε άνδρες και γυναίκες,
γριούλες, γέρους και παιδιά, τους νέους και τις νέες
κίτρινους, μαύρους και λευκούς, σε όλους τους ανθρώπους.
Ο ιός αυτός που προκαλεί τον φόβο τον μεγάλο,
μιμήθηκε τον άνθρωπο, πως βλέπει τους ανθρώπους.
Απ’ την αγάπη προτιμά τον φόβο να σκορπάει,
καθώς οι άνθρωποι τιμούν τον φόβο απ’ την αγάπη.
Μα τώρα πια αισθάνονται την πλάτη τους στον τοίχο,
την απειλή την νοιώθουνε μπροστά στο πρόσωπό τους.
Κι αρχίζουνε να σκέφτονται τρόπους να πολεμήσουν.
Γιατρούς και φάρμακα ζητούν, κλείνονται μέσ’ στα σπίτια,
τους δρόμους ερημώσανε , τις εκκλησιές τις κλείσαν,
στα σούπερ μάρκετ σπρώχνονται μέχρι και ξύλο πέφτει,
ποιος πρώτος τα καρότσια του τροφές να τα γεμίσει
να ζήσει σίγουρα αυτός, ποιος νοιάζεται τον άλλο;
Θλίψη και πόνος άμετρος σε πιάνει καθώς βλέπεις
να κυβερνιέτα’ο άνθρωπος απ’ τ’ άσχημο το ΕΓΩ του.
Υπάρχει κάποιος να του πει σωστά να πολεμήσει
αυτόν τον μέγα κίνδυνο, που έχει παραλύσει
την κοινωνία ολάκερη,και φόβο έχει γεμίσει;
Και να! Ένα μικρό παιδί, με ένα βλέμμα αθώο
και την καρδιά του καθαρή, ωσάν κορφής το χιόνι,
ανασηκώνεται και λέει με σοβαρή την όψη:
«Εσείς, μεγάλοι και τρανοί, οι άρχοντες του κόσμου
γιατί κοιτάτε μόνο μπρος, οπίσω και στο πλάι,
και στον ορίζοντα μπροστά όσο μακριά μπορείτε
και δεν συλλογισθήκατε τον ουρανό να ψάξτε.
Μα πρώτα , να λυγίσετε τα γόνατα στο χώμα
και χέρια να σηκώσετε ψηλά με παρακάλια,
και με μετάνοια περισσή και δάκρυα στα μάτια
ν’ απευθυνθείτε σε Αυτόν που η αγάπη Του έχει φτιάξει
τον κόσμο και τον άνθρωπο να κυβερνά με αγάπη.
Θερμά παρακαλέστε Τον, με συντριβή καρδίας,
με δάκρυα μετάνοιας και πίστη στην αγάπη,
που την προσφέρει απλόχερα και την μακροθυμία
όλοι σαν σύνολο μαζί, ίσοι μπροστά Του όλοι,
γονυπετείς να κράζετε με πόνο και λαχτάρα,
«Κύριε, ελέησ’ όλους μας, διώξε την αγωνία,
για δώρα σου πρσφέρουμε δάκρυα και μετάνοια
αντίτιμο και λύτρα ομού, για την αποστασία».
23 – 3 – 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου