Ο. ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ
«Αισθάνομαι πραγματικά μια αποστροφή προς τον κίνδυνο, εκτός από την απόλυτη μορφή του, τον τρόμο».
Η παραπάνω φράση ανήκει στον Έντγκαρ Άλαν Πόε, στον άνθρωπο που κατάφερε να κάνει τον τρόμο ποίηση. Μια ποίηση για όποιον αποζητά έναν καθρέφτη, προκειμένου να δει τα πιο σκοτεινά και τα πιο μυστηριακά κομμάτια της ανθρώπινης ύπαρξης, χωρίς να πετρώσει από τον φόβο, ακριβώς γιατί θα τα δει εξ αντανακλάσεως.
Αν και προσωπικά, για να πω την αλήθειά μου, όταν κάποτε σε μικρή ηλικία είχα δει το διήγημά του «ο μαύρος γάτος», στην κινηματογραφική του εκδοχή, έχασα τον ύπνο μου για πολλές νύχτες.
Στην ιστορία αυτή ο ήρωας, μισεί με θανάσιμη εμμονή τον αγαπημένο γάτο της γυναίκας του. Κάποια στιγμή μάλιστα πάει να τον σκοτώσει με τσεκούρι, ωστόσο η σύζυγός του, τον εμποδίζει, με αποτέλεσμα η τσεκουριά να πέσει στο δικό της κεφάλι. Θέλοντας ο δολοφόνος να εξαφανίσει το πτώμα, θάβει την γυναίκα του στον τοίχο, στο κελάρι του σπιτιού. Μαζί της όμως θάβει, χωρίς να το αντιληφθεί, και τον πολυαγαπημένο της, μονόφθαλμο μαύρο γάτο. Όταν η αστυνομία έρχεται για να ερευνήσει, αρχικά, δεν βρίσκει τίποτα. Ωστόσο, όταν- μετά από μέρες- έρχεται ξανά για μια δεύτερη έρευνα, ξαφνικά μέσα από τον τοίχο ακούγεται ένα νιαούρισμα «μια φωνή στην αρχή πνιγμένη και κομμένη… μια κλαψιάρικη στριγκλιά φρίκης και θριάμβου μαζί, τέτοια που μόνο από την κόλαση θα μπορούσε να είχε βγει…»
Πώς γράφεται ο επίλογος του φρικιαστικού αυτού διηγήματος; « Οι αστυνομικοί, από τον τρόμο και το δέος, έμειναν ακίνητοι για μια στιγμή στη σκάλα. Αμέσως έπειτα, καταπιάστηκαν με τον τοίχο. Έπεσε μονοκόμματος. Το πτώμα, κιόλας σε μεγάλο βαθμό αποσύνθεσης, γεμάτο πηγμένα αίματα, στεκότανε ολόρθο μπρος στα μάτια μας. Πάνω στο κεφάλι του, με κατακόκκινο ανοιχτό στόμα κι ένα μοναχικό μάτι που πέταγε φωτιές, καθότανε το απαίσιο ζώο που η πανουργία του με έκανε φονιά και η φωνή του μ’ έστειλε στον δήμιο».
Ο μαύρος γάτος, ήταν πάντα παρών όχι μόνο στο έργο, αλλά και στη ζωή του ποιητή. Από την αρχή, μέχρι το τέλος:
Λέγεται ότι την ώρα που ο Πόε ξεψυχούσε – σαν σήμερα (7/10) του 1849 -βρισκόταν στον ώμο του! Όσο για το πώς ακριβώς πέθανε ο Πόε -τι περίεργο (!), ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει το όλο θέμα.
Άλλοι λένε ότι οφειλόταν σε κατάχρηση αλκοόλ, άλλοι σε εγκεφαλικό, άλλοι σε χολέρα, άλλοι σε ναρκωτικά, άλλοι σε φυματίωση, άλλοι σε λύσσα(!), ενώ κάποιοι δεν αποκλείουν και την πιθανότητα της αυτοκτονίας.
Φυσικά το πιο κλασικό ποίημα του Πόε, «Το κοράκι», κι αυτό βρίθει φρίκης και σκοτεινού μυστηρίου : «Και το θαμπό λυχνάρι ρίχνει σκιά στο πάτωμα σαν πέφτει στο Κοράκι. Και η ψυχή μου ανήμπορη δε θα μπορέσει πια να βγει απ' τον αμφίβολο τον κύκλο της Σκιάς που φαίνεται στο πάτωμα».
Γεγονός είναι ότι ο ποιητής και πεζογράφος Έντγκαρ Άλαν Πόε, ακόμα εμπνέει κάθε σκοτεινή, μυστηριακή, τρομακτική και υπερφυσική ιστορία, έχοντας βάλει την σφραγίδα του σε αυτό το είδος της λογοτεχνίας. Εκεί όπου όπως ο ίδιος έλεγε «Ό,τι βλέπουμε, δεν είναι παρά ένα όνειρο, μέσα σε όνειρο».
Ή ένας εφιάλτης, μέσα σε έναν εφιάλτη, θα συμπληρώναμε εμείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου