Εν μια νυκτί χαρακτηρίστηκε φιλοκομμουνιστής, ενώ ο φιλοχουντικός τύπος της Εποχής λανσάρισε το αστείο: «ο Σεφέρης πούλησε την Κύπρο για να πάρει το Νόμπελ».
Ω του θαύματος, ο ποιητής δεν κατάφερε ποτέ να αποτινάξει εντελώς τη λάσπη και φρόντισαν βέβαια για αυτό οι… προικισμένοι ομότεχνοί του που μέχρι σήμερα μουρμουρίζουν στους διαδρόμους της ελληνικής διανόησης τα ίδια βλάσφημα λόγια. Επιτρέψτε μου να πω ότι δεν είναι μόνο θέμα φθόνου, κάτι στο οποίο διεκδικούμε παγκόσμια πρωτιά. Είναι κυρίως θέμα άγνοιας. Πρέπει να ξέρεις τι είναι μεγάλη ποίηση και τι όχι και ποια κλειδιά ανοίγουν πραγματικά τις πύλες της.
Προτού ο Σεφέρης «πουλήσει την Κύπρο», ο πνευματικός κόσμος της χώρας είχε προλάβει να συρρικνώσει τον Εμμανουήλ Ροΐδη και είχε ξορκίσει το κακό σπυρί της Καβαφικής ποίησης. Τα κακόγουστα αστεία ωστόσο τελειωμό δεν έχουν. Δεν είναι ούτε ένας ούτε δύο οι διανοούμενοι αυτής της χώρας που επαναλάβουν το γνωστό μοτίβο: «Δυο τρία ποιήματα αξίζουν από την τέχνη του Σεφέρη κι ο ίδιος πούλησε την Κύπρο για να πάρει το Νόμπελ».
Τους φαντάζομαι μάλιστα να φτύνουν καταγής προφέροντας τις λέξεις αυτές. Οι ίδιοι άνθρωποι είναι που δίνουν συνήθως προβάδισμα στην ποιητική του μισότρελου Παράσχου έναντι του Αλεξανδρινού. Κι αν ενώπιόν τους μνημονεύσεις τον συγγραφέα της «Πάπισσας Ιωάννας» θα σε κοιτάξουν κατάπληκτοι. Είναι στ’ αλήθεια η μεγάλη τέχνη τόσο ακατανόητη; Είναι, όταν δεν της αναγνωρίζεις το δικαίωμα να είναι απλή και διακριτική όπως της αρμόζει.
Θεέ μου, σε ποια σχολεία διδαχτήκαμε την τέχνη και την Ιστορία μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου