Ο Νικολόζ Μπαρατασβίλι ήταν Γεωργιανός ποιητής στις αρχές του 19ου αιώνα. Μερικές φορές αναφέρεται ως ο "Γεωργιανός Byron". Ο διάσημος Γεωργιανός συγγραφέας και δημόσιο πρόσωπο, Ίλια Τσβατσαβάβτζε τον θεωρούσε αυτόν που εισήγαγε τον ευρωπαϊσμό στη γεωργιανή λογοτεχνία . Το έργο του Νικολόζ Μπαρατασβίλι είναι ένα μίγμα γεωργιανού εθνικισμού και ευρωπαϊκού ρομαντισμού. Τα έργα του είχαν τεράστια επιρροή στη γεωργιανή λογοτεχνία των διαδόχων του.
Παρά τον πρόωρο θάνατο και την τραγική ζωή του, ο ποιητής άφησε πίσω του ένα σημαντικό
θησαυρό. Λόγω της έλλειψης οικονομικής υποστήριξης από την οικογένειά του, ο Nikoloz Baratashvili δεν μπόρεσε να συνεχίσει τις σπουδές του μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο. Η επιθυμία του να ενταχθεί στον στρατό παρέμεινε ανεκπλήρωτη εξαιτίας της χωλότητάς του. Αγαπούσε ένα μέλος της γεωργιανής αριστοκρατίας την Ekaterine Chavchavadze. Ήταν κόρη του πρίγκιπα Αλέξανδρου Chavchavadze, γεωργιανού ποιητή και στρατιωτικού. Δυστυχώς, η αγάπη του Νικολόζ Μπαρατασβίλι δεν βρήκε ανταπόκριση .
Τα έργα του "Γεωργιανού Βύρωνα " εξέφρασαν τους εσωτερικούς του πόνους που ήταν κοντά στα εθνικά διλήμματα και προκλήσεις. Ένα από τα διάσημα ποιήματά του αντανακλά τον αγώνα ενός ανθρώπου ενάντια στο πεπρωμένο του. Η ελεύθερη βούληση και η δημιουργική φύση ενός ανθρώπου που αγωνίζεται ενάντια στο πεπρωμένο του, υποδηλώνει την κύρια αξία της ανθρωπότητας.
Διαβάστε μερικές από τις στροφές από το ποίημα:
τρέχει· πετάει· με μεταφέρει · δεν ακολουθεί κανένα μονοπάτι και κανένα ίχνος .
Ένα μαύρο κοράκι πίσω μου κρώζει με δυσοίωνα μάτια καταδίκης.
Επιτάχυνε και πέτα μπροστά με ένα καλπασμό που δεν γνωρίζει κανένα όριο,
Ρίξε στους ανέμους, τις θυελλώδεις σκέψεις μου που σε μανιασμένο σκοτάδι βρέθηκαν.
Εμπρός ! Εμπρός! σχίζοντας τον άνεμο που βουίζει και τη βροχή
Πάνω από πολλά βουνά και πολλές πεδιάδες, συντομεύοντας τις μέρες του πόνου μου·
Μη γυρεύεις καταφύγιο, ιπτάμενό μου άτι, από καυτό ουρανό ή καταιγίδα.
Μη λυπάσαι τον θλιμμένο αναβάτη σου, από την αυτοθυσία φθαρμένο...
... Από τη μοίρα διωγμένος , ω θάψε με σε ένα σκοτεινό και μοναχικό τάφο:
Καταραμένε εχθρέ μου, δε σε φοβάμαι - το λαμπερό σου ξίφος αντιμετωπίζω.
Επιτάχυνε και πέτα μπροστά με ένα καλπασμό που δεν γνωρίζει κανένα όριο,
Ρίξε στους ανέμους, τις θυελλώδεις σκέψεις μου που σε μανιασμένο σκοτάδι βρέθηκαν.
Οι πόθοι της ανήσυχης ψυχής μου δεν άναψαν μάταια,
Γιατί, χτυπώντας, το ατσάλι μου έχει ανοίξει έναν καινούργιο απάτητο δρόμο.
Εκείνος που ακολουθεί το πέρασμά μας θα βρει ένα ομαλότερο μονοπάτι.
Τολμώντας, το προφητικό του άτι θα αφήσει πίσω του τη σκοτεινή μοίρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου