Η ποίηση είναι δίπλα σου και δεν το ξέρεις. Νομίζεις πως έχεις σκοτώσει τους ποιητές περιφρονώντας τους κι εσύ ο ίδιος κρύβεις μέσα σου ένα ποιητή, όταν θέλοντας να προκαταλάβεις κάποιον του λες: «Εδώ που ήρθες θα κάτσεις Παναγία!» ή «εδώ θα είσαι πούδρα», εννοώντας και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση πως αυτός στον οποίο απευθύνεσαι θα πρέπει να υιοθετήσει μια μειλίχια και πειθήνια συμπεριφορά, αν δεν θέλει να έχει μπελάδες.
Σε περίπτωση που απαιτείς απλώς στάση προσοχής, πετάς απλώς: «Κάτσε κλαρίνο!» και καθαρίζεις… Εξίσου ποιητής είσαι όταν αντιλαμβάνεσαι τι ακριβώς θέλει να πει η διαφήμιση: «Βάλε ένα τίγρη στη μηχανή σου!» ή τι εννοεί ο στίχος στο λαϊκό άσμα: «Με τους καβγάδες στήσαμε κι οι δυο ψιλό γαζί!» ή δεν αντιδράς όταν ακούς τον ρεμπέτη να τραγουδά: «Και μας έλεγε το κύμα, το φιλί δεν είναι κρίμα».
Από την ίδια ποιητική φλέβα πηγάζουν καθημερινές φράσεις του τύπου: «Με αυτά που λες, αλείφεις βούτυρο στο ψωμί του τάδε» ή «τα σάβανα δεν έχουν τσέπες» και πόσα άλλα… και πόσα άλλα! Παραδέξου το, φίλε μου, κατά βάθος όλοι μας είμαστε λίγο-πολύ ποιητές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου