Κούρδοι ποιητές :Σέρκο Μπέκες

cemilturan.gr

Ο Σέρκο Μπέκες είναι από τους πιο διάσημους Κούρδους ποιητές. Γεννήθηκε το 1940 στη Σουλεϊμανίγια του Νότιου Κουρδιστάν (Ιράκ). Σπούδασε στη γενέτειρά του και στη Βαγδάτη και δημοσίευσε την πρώτη ποιητική συλλογή το 1968. Η ποίησή του αντανακλά τη στενή του σύνδεση με το Κουρδικό Απελευθερωτικό Κίνημα του οποίου έγινε μέλος το 1965, δουλεύοντας στο ραδιοφωνικό σταθμό του Κινήματος. Στην περίοδο 1984-1987 έζησε με τους Κούρδους Μαχητές της Ελευθερίας. Από το 1987 ζει στη Σουηδία, όπου συνεχίζει να γράφει. Το 1987 του απονεμήθηκε το Σουηδικό βραβείο Tucholksy της λέσχης ΠΕΝ. Τον ίδιο χρόνο βραβεύτηκε από την πόλη της Φλωρεντίας.

από τη συλλογή «ΜΙΚΡΑ ΚΑΤΟΠΤΡΑ»

Όταν άγγιξα το κορμί ενός δέντρου
ρίγησε από πόνο.

‘Οταν άπλωσα το χέρι στο κλαδί
το κορμί του δέντρου ξέσπασε σε κλάμα
όταν αγκάλιασα το κορμί του
το χώρα κάτω από τα πόδια μου ρίγησε
και βόγκηξαν οι βράχοι.

Έσκυψα τότε και πήρα
μια χούφτα χώρα
και βόγκηξε ολόκληρο το Κουρδιστάν.

ΤΟ ΟΠΛΟ
Για να δώσουν ευτυχία στο βουνό
τα δέντρα παρακάλεσαν τον άνεμο
να κάνει μουσική μαζί τους σα να ’ταν φλάουτα.

Για να ελαφρύνει την πλήξη του κήπου
το πουλί ζήτησε απ’ το ποτάμι
να βάλει τα κύματά του να χορέψουν.

Και για να ζήσει η ποίηση ελεύθερη
η γη ζήτησε από τα αντάρτικα τουφέκια
να πυρπολήσουν τη σκοτεινιά της νύχτας
και να πεθάνουν στην αγκαλιά του ήλιου.

ΧΙ
Στη χώρα μου
οι εφημερίδες γεννιούνται βουβές
τα ραδιόφωνα γεννιούνται κουφά
οι τηλεοράσεις γεννιούνται τυφλές

κι όσους στη χώρα μου
θέλουν όλα ετούτα να γεννιούνται γερά κι ελεύθερα

τους κάνουν βουβούς και τους σκοτώνουν
τους κάνουν κουφούς και τους σκοτώνουν
τους κάνουν τυφλούς και τους σκοτώνουν

τέτοια συμβαίνουν
στην πατρίδα μου.

ΧΙΙ
Δώδεκα τα μεσάνυχτα ακριβώς
δύο συντροφιασμένα χέρια
ακριβώς
όπως οι Κούρδοι κι όπως η θλίψη

Δώδεκα τα μεσάνυχτα
όπως η φαντασία μου
ένα φωτεινό τραπέζι για το δείπνο
είκοσι τσιγάρα
και μια μονάχα λέξη-κλειδί

μετά τη μία η ώρα
δυο δάχτυλα στο ρολόι χωρισμένα
όπως εγώ απ’ την πατρίδα μου

Μετά τις δύο η ώρα
σαν τους εξόριστους και τους πρόσφυγες που γυρεύουν άσυλο
η πένα, το χαρτί μου και τ’ άλλα σκόρπια στο τραπέζι
όλα αλλιώτικα και μπερδεμένα

Μετά τις τρεις η ώρα
τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα
και στάχτη από τσιγάρα
το δωμάτιο γεμάτο καπνό

Στο πλάι ένας ποιητής που αποκοιμήθηκε
κι ένα ποίημα που αγρυπνά.

ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ
Ήμασταν εκατομμύρια
Ήμασταν αιωνόβια δέντρα
ήμασταν βλαστάρια
ήμασταν σπόροι.

Από της Άγκυρας το κράνος
ήρθαν την αυγή
μας ξερίζωσαν
μας έσυραν μακριά
πολύ μακριά

Στο δρόμο που πηγαίναμε
πολλά αιωνόβια δέντρα ξεράθηκαν
πέθαναν πολλά βλαστάρια απ’ το κρύο
πολλοί σπόροι ποδοπατήθηκαν
χάθηκαν, ξεχάστηκαν .

Λιγνέψαμε
σαν καλοκαιρινό ποτάμι
λιγοστέψαμε
σαν φθινοπωρινά πουλιά
απομείναμε λίγες μοναχά χιλιάδες

Μα είχαμε σπόρους
που τους έφερε πίσω ο άνεμος
κι έφτασαν πάλι στα διψασμένα βουνά

κρύφτηκαν στις σχισμές των βράχων
με την πρώτη βροχή
με τη δεύτερη βροχή
με την τρίτη βροχή
μεγάλωσαν ξανά
Τώρα γίναμε πάλι δάσος
είμαστε μιλιούνια
είμαστε σπόροι

φυτά
και αιωνόβια δέντρα
πέθανε το γέρικο κράνος!
Και τώρα εσύ το καινούργιο κράνος
γιατί έβαλες την κόψη της λόγχης
κάτω απ’ το πηγούνι σου;
Νομίζεις πως θα μας ξεκάνεις;

Όμως εγώ το ξέρω
όπως και συ το ξέρεις
όσο υπάρχει έστω κι ένας σπόρος μοναχά
για τη βροχή και για τον άνεμο
το δάσος δεν θα τελειώσει ποτέ.

20.Σεπτεμβρίου.1987, Στοκχόλμη

Συνέντευξη στον Τζεμίλ Τουράν

 

Καταρχήν θέλω να πω ότι γεννήθηκα σε ένα πατριωτικό σπίτι. Ο πατέρας μου δεν ήταν μόνο ποιητής. Ήταν ένας από τους ηγέτες της επανάστασης του Ιράκ το 1930. Από την παιδική μου ηλικία, τα αυτιά μου άκουγαν τα πατριωτικά ποιήματα του πατέρα μου και πολιτικές συζητήσεις. Τα ποιήματα του πατέρα μου είχαν μεγάλη επίδραση στον εθνικό, απελευθερωτικό αγώνα του λαού μας. Από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, στην παιδική μου ηλικία, ο λαός μας αγωνιζόταν για την απελευθέρωση της πατρίδας. Η εθνική συνείδηση είχε σαρώσει το λαό, είχε γίνει ξεκάθαρο ότι ο κουρδικός λαός είναι διαφορετικός. Δεν θεωρούσαν ούτε ότι ο ιρακινός στρατός τους αντιπροσωπεύει, ούτε η ιρακινή κυβέρνηση είναι δική τους.

               Την κορύφωση του εθνικού απελευθερωτικού ρεύματος αποτέλεσε η δημιουργία του αντάρτικου κινήματος των «Πεσμεργκά». Ο Πεσμεργκά έγινε το σύμβολο του αγώνα και δημιούργησε μια νέα ελπιδοφόρα ορμή. Όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι του λαού –συγγραφείς, ποιητές κ.λπ.- στρατεύθηκαν στο κίνημα των Πεσμεργκά.

Όταν έγινα 25 ετών βρήκα τον εαυτό μου μέσα από αυτόν τον αγώνα του λαού. Όταν έγινα μέλος σε αυτό το σύμβολο του λαού- τους Περσμεργκά- ο τρόπος ζωής μου και ο αγώνας αποτέλεσαν την αιτία και μου προσέδωσαν την απαραίτητη ωριμότητα για να αρχίσω να γράφω τα ποιήματά μου. Η καλύτερη προσφορά μου ήταν όταν άρχισα να δουλεύω στη «Φωνή της επανάστασης» στο ραδιοφωνικό σταθμό που είχαμε στο βουνό.

Eκεί  εκφώνησα για πρώτη φορά ποιήματα που είχα γράψει για τον αγώνα και τη ζωή του Πεσμεργκά.

                Τα ποιήματά μου πήραν το χρώμα και το άρωμα του αγώνα των Πεσμαργκά. Δύσκολη, αλλά ηρωική πορεία της ζωής με πόνο, με αίμα, με θυσία. Όσο ο Πεσμεργκά γινόταν σύμβολο, τόσο μου έδινε περισσότερο αίσθηση και δύναμη για να μπορέσω να φτάσω την ηρωική πορεία του λαού μέσα από τα ποιήματά μου. Κάθε περίοδο της ζωής βιώνει φόβο, δυσκολία, αλλά και ελπίδα όπως ένας διανοούμενος Πεσμεργκά έζησα όλες αυτές τις αξέχαστες στιγμές.

             Τα ποιήματά μου πήραν μορφή την περίοδο του αγώνα. Όταν είχαμε επίθεση από τους Ιρακινούς στρατιώτες και όταν είχαμε το φόβο των σύγχρονων όπλων του εχθρού ή τον φόβο των καιρικών συνθηκών και των άγριων ζώων της φύσης, τα ποιήματά μου έπαιρναν το δρόμο του ηρωισμού και της δυσκολίας του αγώνα. Το όραμα της ελευθερίας μας γέμιζε ελπίδα και δύναμη για να συνεχίζουμε τον αγώνα.

Όταν υπογράφηκε η συμφωνία για αυτονομία, στη δεκαετία του 1970, η πορεία των ποιημάτων μου άλλαξε. Φορτισμένα από τον αέρα της ελευθερίας και της ελεύθερης ζωής του Κουρδιστάν. Αυτή την ίδια πορεία έζησαν όταν ήμουν εξόριστος, φυλακισμένος ή πρόσφυγας.

 (1970-1974 υπήρχε αναγνωρισμένο από τον Σαντάμ αυτόνομο Κουρδιστάν Ιράκ) Ο Σαντάμ Χουσεϊν σταδιακά κατέλυσε την αυτονομία, στην οποία ο ίδιος είχε αρχικά συμφωνήσει, και οι Κούρδοι αναγκάσθηκαν και πάλι να καταφύγουν στα βουνά. Τότε, χιλιάδες άνθρωποι εξορίστηκαν στα νότια του Ιράκ και ήμουν ένας από αυτούς.

Εξορίστηκα κοντά στον ποταμό Αφράτη σε μια κωμόπολη που λέγεται Βαγδάτη. Εκεί έμεινα 4 χρόνια εξόριστος. Ένα από τα ποιήματά μου, αναφέρεται σε εκείνο το διάστημα, το μεγαλύτερο και φορτισμένο με αισθήματα –για τον περιορισμό της ελευθερίας και θεωρείς τον εαυτό σου αλυσοδεμένο. Ένα μεγάλο γεγονός στη λογοτεχνική μου ζωή.

Μετά γύρισα στη Σουλεϊμανίγια μέχρι το 1984. Ήδη από το 1978 είχε αρχίσει πάλι ο ένοπλος αγώνας του κουρδικού λαού και αποφάσισα να πάω και πάλι στο βουνό. Αυτή τη φορά θεωρούσα τον εαυτό μου πιο ώριμο, με περισσότερη εμπειρία και όλα όσα είχα ζήσει είχαν τροφοδοτήσει μέσα μου ένα νέο όραμα. Δυο χρόνια συμμετείχα στον ένοπλο αγώνα των Πεσμεργκά. Είχα αποκτήσει τη δική μου οικογένεια, γυναίκα μου και τέσσερα παιδιά, αλλά τους είχα αφήσει πίσω στη Σουλεϊμανίγια. Το 1986 με κάλεσαν στην Ιταλία (μέσω Ιράν, Συρίας) από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εκεί με την καινούργιά μου ζωή, μακριά από την πατρίδα και με νοσταλγία, τα ποιήματά μου πήραν καινούργιο προσανατολισμό, αυτόν της προσφυγιάς.

              Όταν ήμουν στην Ιταλία με ειδοποίησαν ότι βραβεύτηκα με το βραβείο … στη Σουηδία, όπου έλαβα το βραβείο από τα χέρια του Σουηδού πρωθυπουργού. Έμεινα εκεί και μετά ζήτησα πολιτικό άσυλο. Η γυναίκα και τα τέσσερα παιδιά μου είχαν μείνει πίσω στη Σουλεϊμανίγια και κινδύνεψαν πολύ. Κάθε βράδυ κοιμόντουσαν σε διαφορετικό σπίτι. Στα μέσα της επανάστασης πήγαν στο Κουρδιστάν Ιράν, όπου έμειναν ένα χρόνο και μετά κατάφεραν και ήρθαν κοντά μου στη Σουηδία.

Το 1991, μετά τον Πόλεμο του Κόλπου, δημιουργήθηκε μια ευκαιρία για δημιουργήσουν οι Κούρδοι Περιφερειακή Κυβέρνηση. Τότε ήμουν στη Σουηδία, είχαν πρόβλημα με το διαβατήριό μου και γύρισα τον Δεκέμβριο. Μετά έγιναν εκλογές, Φεβρουάριος 1992, και έγινα υπουργός Πολιτισμού.

             Όταν διορίστηκα υπ. Πολιτισμού, εγώ έβλεπα το αξίωμα ως χρέος για να υπηρετήσω την πατρίδα μου. Δεν εκτιμώ τους πολιτικούς, αλλά εγώ είμαι ποιητής και διανοούμενος. Όταν έβλεπα την πατρίδα μου κατεστραμμένη και ισοπεδωμένη από όλες τις πλευρές –κτίρια και πολιτισμός- θεώρησα ότι έπρεπε να την ξαναχτίσουμε από την αρχή. Από όλες τις πλευρές, να αναπτύξουμε τη χώρα και πολιτικά και πολιτιστικά.                  

        Όταν ξεκινήσαμε να κάνουμε κοινή κυβέρνηση με το άλλο μεγάλο κουρδικό κόμμα, δημιουργήθηκε αντιπαλότητα μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων, διότι η δημοκρατική εμπειρία που είχαμε ήταν ελάχιστη. Έπρεπε να ωριμάσει η δυνατότητα συνεργασίας για τη δημιουργία μιας ελεύθερης κοινωνίας, ενός δημοκρατικού Κουρδιστάν. Εγώ παραιτήθηκα για λόγους πολιτικής ευθιξίας. Πρώτον, διότι για πολιτικούς λόγους απαγορεύθηκαν κάποια  πολιτική εφημερίδα. Εγώ θεώρησα ότι αυτό συνιστά περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Το δεύτερο, ότι το Κουρδιστάν δεν είχε καμία σχέση με την ιρακινή κυβέρνηση, αλλά κρυφά μέσω του αθλητισμού είχε ανοίξει δίοδος επικοινωνίας με την ιρακινή κυβέρνηση. Αν και είμαστε υπέρ της επικοινωνίας των λαών μέσω του αθλητισμού και θεωρούμε ότι ο αθλητισμός φέρνει κοντά τους λαούς και τις κοινωνίες, αλλά εμείς με το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεϊν είχαμε σοβαρά προβλήματα. Είχαμε ζήσει τη γενοκτονία του Χαλεπτσέ με χημικά όπλα, άλλες γενοκτονίες και καταστροφές. Είχαν υπάρξει χιλιάδες θύματα και το καθεστώς δεν αναγνώριζε τα δικαιώματα και την ταυτότητά μας. Γι αυτό διαφώνησα να έχουμε οποιαδήποτε επαφή με σχέση με το ιρακινό καθεστώς. Είχαμε απαγορεύσει κάθε σχέση με το Ιράκ. Αυτή η σχέση μέσα από τον αθλητισμό δημιούργησε αμφιβολίες στον κόσμο για τις προθέσεις της κυβέρνησης. Εγώ δημοσιοποίησα την παραίτησή μου στον Τύπο.

Γιατί δεν παραιτήθηκαν και άλλα μέλη της κυβέρνησης για τους ίδιους λόγους;

        Και τα δυο θέματα ενέπιπταν στην αρμοδιότητά μου. Ούτε είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. (υπ. Πολιτισμού και Αθλητισμού). Επενέβησαν σε θέματα της αρμοδιότητάς του.

Τα τελευταία χρόνια είχαμε μια σχετική αυτονομία, αλλά η επίθεση των Αμερικανών στο Ιράκ τον Απρίλιο που είχε ως αποτέλεσμα την κατάρρευση του Σαντάμ και της κυβέρνησης Μπάαθ, ήταν πολύ σημαντικό για εμάς τους Κούρδους, διότι επρόκειτο για τον σοβαρότερο εχθρό του λαού μας. Είχαμε πάρα πολλούς λόγους να υποστηρίζουμε τους Αμερικάνους ενάντια στο καθεστώς του Σαντάμ Χουσεϊν. Διότι πλέον ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου η ύπαρξη μας ως λαού. Μετά την πτώση του Σαντάμ ελευθερώθηκαν υπόλοιπα μέρη και σημαντικές πόλεις –Κερκούκ, Μοσούλη, Χάνεκεν, κ.λπ.- και έτσι η πατρίδα μας έζησε την Άνοιξη της Ελευθερίας. Ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι αυτές οι πόλεις να ενσωματωθούν πλήρως στο αυτόνομο Κουρδιστάν Ιράκ. Μέχρι τώρα, όμως, δεν έχει γίνει ακόμη τίποτα σχετικά με την ενσωμάτωση αυτών των πόλεων. Τα κουρδικά κόμματα θέλουν το σύστημα της (συν)ομοσπονδίας, όπως ορίζει το σύνταγμα της αυτονομίας του 1974- υπάρχουν δυο κυρίαρχοι λαοί στο Ιράκ, Άραβες και Κούρδοι. Πρέπει οι δυο λαοί μαζί να κυβερνήσουν τη χώρα, το ένα και δημοκρατικό Ιράκ.   

        Εδώ και δώδεκα χρόνια που υπάρχουν οι δυο περιφερειακές αυτόνομες κυβερνήσεις έχει υπάρξει ένας μεγάλος βαθμός ελευθερίας για τον κόσμο. Δυστυχώς, όμως, ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να ενώσουμε αυτές τις δυο περιφερειακές κυβερνήσεις. Αλλά έχει συμφωνηθεί μεταξύ των δυο κομμάτων και ελπίζουμε ότι οι δυο κυβερνήσεις σύντομα θα ενωθούν και όλο το Κουρδιστάν Ιράκ θα κυβερνηθεί από ενιαία εθνική κυβέρνηση.

  

Ειδικά μετά τον τελευταίο πόλεμο (κατάρρευση Μπάαθ) όλο το Κουρδιστάν επικρατεί ένας άνεμος δημοκρατίας, ο λαός μας είναι αποφασισμένος να υπερασπισθεί όλα τα δημοκρατικά δικαιώματά του και την ελευθερία του, γι αυτό έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται δομές τοπικής αυτοδιοίκησης με δημοκρατικές, εκλογικές διεργασίες. Αυτός ο άνεμος μας αναγκάζει να προχωρήσουμε με ταχύτερους ρυθμούς προς την ενιαία κυβέρνηση.

Έχουμε μεγαλύτερη ελευθερία και υπάρχει οικονομική ανάπτυξη, ιδιαίτερα στον τομέα των κατασκευών. Δίνουμε μεγάλη σημασία στη μόρφωση και την εκπαίδευση. Γι αυτό έχουν ιδρυθεί πάρα πολλά πανεπιστήμια. Όλα τα κουρδικά κόμματα έχουν δικές τους εφημερίδες, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Από την πλευρά των ελευθερίας των ΜΜΕ η πατρίδα μας ζει την καλύτερη εποχή της.

Χιλιάδες Κούρδοι καθηγητές και διανοούμενοι, που έχουν ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό, είτε ως εξόριστοι, είτε ως πρόσφυγες γύρισαν πίσω και επάνδρωσαν τα Πανεπιστήμια μας. Γι αυτό τα Πανεπιστήμιά μας έχουν μια υψηλή ποιότητα εκπαίδευσης.

Για παράδειγμα, είμαι διευθυντής σε έναν εκδοτικό οίκο που εκδίδει τέσσερα περιοδικά και μέχρι σήμερα έχει έκδοση 250 βιβλία, στη διάρκεια των τελευταίων πέντε χρόνων. Τα περισσότερα βιβλία είναι μεταφράσεις από άλλες γλώσσες, σημαντικά λογοτεχνικά και επιστημονικά βιβλία.

Οι Κούρδοι είναι μια σημαντική πολιτική δύναμη αυτή τη στιγμή Ιράκ. Η κατάσταση στα δυο κομμάτια του Ιράκ αυτή τη στιγμή –το κουρδικό και το αραβικό- είναι πολύ διαφορετική. Για παράδειγμα, η Σουλεϊμανίγια αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την κατεστραμμένη Βαγδάτη. Αυτό σημαίνει ότι θεωρούν ότι βρίσκονται σε πλεονεκτικότερη θέση (εχουν συγκριτικό διαπραγματευτικό ατού) από τους Ιράκινους ;

Αυτή τη στιγμή ήδη στην προσωρινή κυβέρνηση του Ιράκ παίζουμε σημαντικό ρόλο και έχουμε σημαντική θέση. Αυτό δεν έιναι τυχαίο. Είναι ένδειξη της δύναμής μας.

Φοβάστε για το μέλλον;

Εάν κάνετε σήμερα δημοψήφισμα στο Ιρακινό Κουρδιστάν, η συντριπτική πλειοψηφία θα ψηφίσει υπέρ της ανεξαρτησίας. Αυτό ο φόβος για τον οποίον μιλάτε βρίσκει την απάντησή του στο δημοψήφισμα που σας λέω, το 2004. Ναι, φοβόμαστε για το μέλλον. Αυτό το δημοψήφισμα θα είναι μια πρόβα. Θα ζητήσουμε να έρθουν παρατηρητές από την Ευρώπη και από άλλα συλλογικά κυβερνητικά όργανα, από την ΕΕ, από ομάδες παρατηρητών μη κυβερνητικών οργανώσεων. Ξέρουμε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε σοβαρές δυσκολίες. Ξέρουμε ότι αυτό σχετίζεται με την παγκόσμια κατάσταση, την πολιτική των ΗΠΑ και την πολιτική των κρατών στη Μέση Ανατολή. Το δημοψήφισμα θα δείξει δυο πράγματα: τη θέληση για ανεξαρτησία και τη δυνατότητα για δημοκρατική λειτουργία.

Οι σχέσεις τους με τους Κούρδους στα άλλα τμήματα;

Κατά τη γνώμη μου, όλα τα κομμάτια του Κουρδιστάν, όλα τα κομμάτια έχουν ένα όνειρο: να διεκδικήσουν με επιτυχία επιτέλους την ανεξαρτησία και την ελευθερία τους. Όμως, κάθε κομμάτι έχει τις συγκεκριμένες συνθήκες που αντιμετωπίζει και τα προβλήματα είναι διαφορετικά. Η δική μας κατάσταση είναι διαφορετική για παράδειγμα από αυτή του Κουρδιστάν Ιράν.

 Σχέσεις με Τουρκμάνους κ.λπ.;

Υπάρχουν πραγματικά Τουρκμάνοι στο Κουρδιστάν, όπως και Κελντάνοι και Ασσύριοι (σ.σ. οι δυο χριστιανικού θρησκεύματος). Αποτελούν, όμως, ένα πολύ μικρό ποσοστό στο Κουρδιστάν Ιράκ. Εμείς σεβόμαστε την διαφορετικότητά τους, τον πολιτισμό και την θρησκεία τους. Θέλουμε να ζήσουμε όλοι μαζί και να έχουν και αυτοί όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα μέσα σε ένα δημοκρατικό Κουρδιστάν. Είναι προτιμότερο για αυτούς τους ανθρώπους να ζήσουν σε ένα ασφαλές Κουρδιστάν, παρά να ενωθούν με ένα Ιράκ, όπου δεν θα έχουν κανένα μέλλον.

Γι αυτό το λόγο έχουμε καλέσει όλες τις μειονότητες σε διάλογο και έχουμε άριστη συνεργασία. Αυτό είναι η καλύτερη λύση για εμάς και το μέλλον μας. Δεν μπορούμε να απαρνηθούμε την ύπαρξή τους, διότι αυτοί οι άνθρωποι είναι κομμάτι του κουρδικού λαού. Για παράδειγμα, στο Κερκούκ υπάρχουν Κούρδοι, Τουρκμάνοι, Κελντάνοι και Ασσύριοι. Αυτή είναι μια πραγματικότητα. Την ίδια στιγμή, οι λαοί αυτοί δεν αρνούνται ότι το Κερκούκ είναι κομμάτι του Κουρδιστάν. Οι λαοί που ζουν μέσα στο Κουρδιστάν, ξέρουν που ζουν.

 Είναι το πετρέλαιο ευχή ή κατάρα για τους Κούρδους;

Για τους άλλους είναι ευτυχία. Αλλά για εμάς μέχρι τώρα είναι κατάρα. Για παράδειγμα, υπάρχει πετρέλαιο στο Κερκούκ και γι αυτό αμφισβητούν ότι έιναι κομμάτι του Κουρδιστάν. Εάν δεν υπήρχε πετρέλαιο, κανένας δεν αμφισβητούσε ότι είναι κομμάτι του Κουρδιστάν.

 Οι ΗΠΑ είναι εγγύηση ειρήνης στην περιοχή;

Δεν μπορώ να απαντήσω εάν είναι εγγύηση για την περιοχή, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι εάν δεν υπήρχαν οι ΗΠΑ η ιρακινή αντιπολίτευση δεν θα μπορούσε να είχε συντρίψει το καθεστώς του Σαντάμ. Όμως, μέχρι τώρα οι ΗΠΑ δεν έχουν κάνει τίποτα για το Ιράκ. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο για τους Κούρδους. Υπάρχει σχέδιο για το Ιράκ και ίσως υπάρχει σχέδιο για το Κουρδιστάν στο πλαίσιο του Ιράκ, αλλά το Ιράκ είναι δυο κομμάτια, κουρδικό και αραβικό. Και οι Ιρακινοί το αντιμετωπίζουν ως ένα κομμάτι. Και τι κάνουν οι Αμερικάνοι γι αυτό;

Αυτό είναι το σημαντικό που μας απασχολεί.

Ίσως στο πλαίσιο του Ιράκ υπάρχουν κάποια σχέδια για τους Κούρδους ή άλλους λαούς του Ιράκ, αλλά αυτό δεν συνιστά λύση για το μέλλον των Κούρδων. Μέχρι τώρα δεν είχαμε καμία απάντηση για την φεντερέϊσον. Ούτε από τους Αμερικανούς, ούτε από την συμβουλευτική κυβέρνηση. Δεν γνωρίζουμε τι μορφή φεντερέϊσον έχουν στο μυαλό τους, ή επιθυμούν να δημιουργήσουν. Φοβόμαστε για το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον, όταν σκεφτόμαστε ότι έχει προηγηθεί το Χαλέπτσε και Ανφάλ και όταν ξέρουμε τη μοίρα των διαφωνούντων με το καθεστώς, των οποίων αγνοείται η τύχη. Κι έτσι φοβόμαστε για το μέλλον μας.

Εμείς ζητάμε να προσδιορισθούν τα γεωγραφικά σύνορα του Κουρδιστάν. Και αυτά μέχρι σήμερα δεν έχουν γίνει σαφή. Κι έτσι δεν γνωρίζουμε τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον. Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ μπορεί να επιλέξουν τη λύση των επαρχιών. Εάν κάνουν κάτι τέτοιο, δεν θα επιλυθεί το κουρδικό ζήτημα.

 Είναι οι Αμερικάνοι εγγυητές της ασφάλειας αυτή τη στιγμή;

Στο νότιο Ιράκ δεν υπάρχει ασφάλεια. Δεν συγκρίνεται με το Κουρδιστάν,  όπου υπάρχει πλήρης ειρήνη. Ακόμη και για τους Αμερικανούς το Ιράκ έγινε κόλαση. Και το Κουρδιστάν, από την άλλη πλευρά, έχει γίνει τόπος ξεκούρασης. Επειδή οι Κούρδοι έχουν υποστεί πολλά βασανιστήρια από το καθεστώς του Σαντάμ, γι αυτό και δέχθηκαν τους Αμερικανούς.