Ένας ζητιάνος θυμάται

Καθώς περπατούσα νυχτιάτικα,
πείνασα.
Στο πρώτο σπίτι με φως που βρήκα
πλησίασα.
Χτύπησα τη πόρτα απαλά,και 
περίμενα.
Μια φωνή με ρώτησε από μέσα
ποιος είμαι.
Ένας περαστικός,είπα,ένας περιπατητής
που πείνασε.
Δεν έχω φαΐ,απάντησε,φύγε πριν την αστυνομία 
να φωνάξω.
Συνέχισα να περπατώ,μα με ενοχλούσαν
απ'τα καρφιά οι τρύπες
στα χέρια και τα πόδια.