Ο Κήπος

vakxikon.gr
Υπάρχει ένας κήπος αρχαίος, πολύ αρχαίος, που στα όνειρά μου εμφανίζεται πολλές
φορές,
όπου το ίδιο το φως του Μαγιού παίζει κι αστράφτει με φασματώδεις λάμψεις·
όπου τα φανταχτερά χρωματισμένα άνθη φαίνεται να μαραίνονται και να γκριζάρουν,
και τα τείχη που καταρρέουν κι οι πυλώνες ξυπνούν σκέψεις του χτες.
Υπάρχουν αναρριχητικά φυτά στις εσοχές και στις ρωγμές, βρύα γύρω απ’ την
πισίνα,
κι ο μπλεγμένος, γεμάτος ζιζάνια, θάμνος πνίγει την κληματαριά σκοτεινά και
ψύχραιμα:
στα σιωπηλά βυθισμένα μονοπάτια φύεται ένα χορτάρι αραιό και λιτό,
κ’ η μουχλιασμένη δυσωδία νεκρών πραγμάτων πνίγει του αέρα την ευοσμία.
Δεν υπάρχει ούτε ένα ζωντανό πλάσμα στο περιβάλλον, κι ο περικλείων φράχτης,
ήσυχος, δεν αντηχεί σε ήχο.
Καθώς περπατώ, περιμένω ή ακούω, συχνά προσπαθώ να θυμηθώ
πότε γνώρισα τον κήπο στα χρόνια τα πολύ περασμένα·
συχνά επικαλούμαι ένα όραμα μιας μέρας που δεν υφίσταται πια,
καθώς κοιτώ τις γκρίζες σκηνές που νομίζω πως έχω ξαναδεί.
Τότε μια λύπη εγκαθίσταται πάνω μου κι ένα ρίγος ξεκινά –
γιατί, καθώς γνωρίζω, τ’ άνθη είναι ζαρωμένες ελπίδες –
κι ο κήπος η δική μου η καρδιά.

Χ.Φ.Λάβκραφτ