Για τον Καγιάμ

Κάπου βρήκα και διάβασα, 
- εννιά αιώνες ζούσαν - 
τετράστιχα που σαν μυστικά 
μνημεία τραγουδούσαν , 
το θαύμα που το λεν ζωή. 

Με ένα νεκρό από καιρό 
βρέθηκα να `μαι φίλος, 
να πίνουμε ως το πρωί 
ως της δροσιάς το ρίγος, 
κόκκινο μοσχομυριστό κρασί. 

Και τώρα σε στιγμές γλεντιού 
τραγούδια όταν ακούω, 
στου είναι μου την ανάταση 
ποτέ δεν παρακούω 
τις συμβουλές του ποιητή. 

Με τρόπο και με προσοχή, 
μη και με δει κανένας, 
χύνω τρεις στάλες, 
προσευχή, κέρασμα και ανταμοιβή, 
στο φίλο μου τον Πέρση τον Ομάρ.

Θεόφιλος Ελευθεριάδης