Άνεμος και ορτύκι

poetseers

Άνεμος  και ορτύκι
Και ο απογευματινός  ήλιος.

Παύοντας να αμφισβητώ τον ήλιο 
έγινα φως,

Πουλί και  άνεμος.

Τα φύλλα μου τραγουδούν.

Είμαι γη, γη

Όλα αυτά τα αναμμένα πράγματα 
Βγαίνουν από την καρδιά μου.

Ένα ψηλό, λιτό πεύκο 
στέκεται σαν το αρχικό του πρώτου μου 
Ονόματος, όταν είχα ένα.

Όταν είχα ένα πνεύμα, 
όταν καιγόμουν 
, όταν αυτή η κοιλάδα ήταν 
Φτιαγμένη από καθαρό αέρα 
Είπες το όνομά μου 
Ονομάζοντας τη  σιωπή Σου: 
Ω γλυκιά, παράλογη λατρεία!

Είμαι γη, γη

Η αγάπη της καρδιάς μου 
Εκρήγνυται με σανό και λουλούδια. 
Είμαι μια λίμνη μπλε αέρα 
Στην ποια ο δικός μου ορισμένος τόπος 
λιβάδι και κοιλάδα 
Στέκει να αντανακλάται.

Είμαι γη, γη

Από τη χορταρένια  καρδιά μου 
υψώνεται το ορτύκι.

Από τα ανώνυμά  μου ζιζάνια 
η ανόητη λατρεία Του.

Thomas Merton