Η μπάντα

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Το ποίημα του Άγγλου ποιητή Ντέϊβιντ Χέρμπερτ Λώρενς "Άκου τη μπάντα" δίνει μια εικόνα του σημερινού ανθρώπου και του χάους μέσα στο οποίο ζει. Αυτός είναι ο λόγος που το παραθέτω εδώ σε μια πρόχειρη μετάφραση δική μου, η οποία λόγω ελλείψεων του μεταφραστή αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι. Λέει λοιπόν το ποίημα αυτό:

"Μια μπάντα παίζει πολύ πρωί
Μα είναι μόνο δυστυχισμένοι άνθρωποι
που κάνουν θόρυβο για να σκεπάσουν
την εσωτερική τους κακοφωνία και τη δική μας

Ένα μικρό φεγγάρι, αρκετά ήσυχο
γέρνει και τραγουδάει στον εαυτό του,
μέσα στη νύχτα,
κι η μουσική των ανθρώπων
είναι σαν ένα ποντίκι που ροκανίζει,
που ροκανίζει μέσα σε μια ξύλινη παγίδα
παγιδευμένο.

Αν μεταφέρουμε το περιεχόμενο του ποιήματος στα σημερινά ελληνικά δεδομένα, δεν ξέρω ποιοι είναι οι δυστυχισμένοι που προσπαθούν να σκεπάσουν την εσωτερική τους κακοφωνία και τη δική μας με το θόρυβο γύρω από τον εαυτό τους. Ίσως είναι οι πολιτικοί. Ίσως είμαστε εμείς οι πολίτες που ανεχόμαστε αυτούς τους πολιτικούς. Δεν ξέρω. Και δε ζει κι ο ποιητής να μας εξηγούσε την εικόνα του ποιήματός του.

Μια όμως που το ποίημα μιλάει για παγίδες και για παγιδευμένους, θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο για τις παγίδες. Το σχόλιο αυτό είναι το εξής: Κατ΄αρχήν αυτός που παγιδεύτηκε με κάποιο τρόπο δεν μπορεί να ελευθερωθεί με τον ίδιο τρόπο που παγιδεύτηκε. Με τον ίδιο τρόπο χώνεται πιο βαθιά στην παγίδα.

Ματαιοπονούν λοιπόν αυτοί που σαν τους δυστυχισμένους μουσικούς της μπάντας του Λώρενς παίζουν τον ίδιο σκοπό, για να σκεπάσουν το εσωτερικό τους χάος και το εσωτερικό χάος το δικό μας.Αυτό παθαίνει τώρα η Ελλάδα, που για να ελευθερωθεί από την παγίδα της την χώνουν ακόμα πιο βαθιά σ΄ αυτήν.Δυστυχώς αυτοί που δουλεύουν με παγίδες ταυτίζονται με αυτές και ούτε την παγίδεψη διακρίνουν ούτε πόθο για την ελευθερία νιώθουν μέσα τους.

Μια φορά ο Μέγας Αντώνιος είδε με τα μάτια της ψυχής του απλωμένες τις παγίδες του διαβόλου σε όλο τον κόσμο και είπε, Θεέ και Κύριε, ποιος μπορεί να σωθεί. Κι άκουσε μέσα του μια φωνή να του λέει, Αντώνιε, μάζεψε τις παγίδες και ουδείς σώζεται.

Οι Έλληνες αργά ή γρήγορα θα βρούμε το δρόμο που οδηγεί μακριά από παγίδες και παγιδευτές. Οι ίδιες οι παγίδες κι οι ίδιοι οι παγιδευτές υπάρχουν για να τους ξεπεράσουμε. Η νύχτα θα γίνει πιο φωτεινή από μέρα.

moschoblog.blogspot