Πού είσαι;

Σε έψαξα χθες,στης εκκλησιάς το κήπο
Εκεί που όλοι γιόρταζαν τ'αγίου σου τη μνήμη
Δεν ήσουν στη γιορτή,μήτε στη λιτανεία
Στο χτύπο το χαρμόσυνο,στο κάλεσμα της καμπάνας

Όσο κι αν Σε περίμενα,δε φάνηκες ,δεν ήρθες
Μα πώς να έρθει ο Ταπείνος,μεσ' στην αλαζονεία;
Πώς να ευλογήσει τον εγωίσμο και τη φιλαυτία;
Εκεί όμως Σε ανέμενα,ίσως από συνήθεια


Μα Εσύ ήσουν αλλού,μακρυά από τα φώτα
Ήσουν σε δρόμους έρημους,σκοτεινούς και χαλασμένους
Εκεί στεκόσουν κι έκλαιγες,χαϊδεύοντας κεφάλια
Ανθρώπων νεκρών,φτωχών,απόκληρων και περιφρονημένων

Εκεί στης βόμβας τη φωτιά,στου τουφεκιού τη φλόγα
Αγκαλιάζεις τη μάνα,που κλαίει για το γιο της
Μέσα σε χαλάσματα κι  ερείπια,εκεί περιδιαβαίνεις
Τα παιδιά Σου αλληλοσφάζονται,κι Εσύ κλαις μαζί τους.

Γιατί Σε έψαχνα αλλού,σε πύργους και σαλόνια;
Ποτέ δε βρέθηκες εκεί,δε Σου άνοιξαν τις πόρτες
Ούτε καρδιές δεν άνοιξαν,δεν ταίριαζε στη χλιδή τους
Εκεί που η ελπίδα χάνεται,εκεί βρισκόσουν πάντα

Τι κρίμα να μην μπορούμε να Σε καταλάβουμε
Και μένουμε σε προσευχές,κενές περιεχομένου
Σταυρούς χρυσούς όταν φορούμε,ποιον άραγε τιμούμε;
Αυτόν που ανάμεσα σε λεπρούς κι αμαρτωλούς περιπατούσε;

Μιλάμε στο όνομά Σου,φωνάζοντας,χτυπώντας
Εμάς ούτε που άγγιξε η μυστική φωνή Σου
Αυτή που σαν ένας ψίθυρος,σαν πρωινό αεράκι
Απλώνεται σ'όλη τη γη,σε όλη την οικουμένη

Μα πώς να ακούσουμε φωνή,που για αγάπη λέει
Η ίδια η αγάπη είσαι Εσύ,κι εμείς σε αγνοούμε
Πνιγμένοι από το μίσος μας,για μας και για τους άλλους
Φωτιά που μας έκαψε,που μας αφήνει στάχτη.

Μα κι εγώ που στα λέω όλ'αυτά,που ξέρω που να ψάξω
Ποτέ δε σ'αναζήτησα στα μέρη που πηγαίνεις
Μα έμεινα να σε ζητώ σε βιβλία και ναούς και σε αγίους τόπους
Και προσπαθώ για Σένανε να πείσω τους ανθρώπους...